مشاعره مشاعره با اشعار نیما یوشیج

[amir mohamad]

نک می‌زند سیولیشه روی شیشه
به او هزار بار ز روی پند گفته ام

که در اطاق من ترا نه جا برای خوابگاست
من این اطاق را به دست هزار بار رفته ام

(سیولیش: شب پره)

 

[پایان]

من چهره ام گرفته
من قایقم نشسته به خشکی
مقصود من ز حرفم معلوم بر شماست
یک دست بی صداست
من دست من کمک ز دست شما می کند طلب
فریاد من شکسته اگر در گلو وگر
فریاد من رسا
من از برای راه خلاص خود و شما
فریاد می زنم

 

[amir mohamad]

مانده پای‌آبله از راه دراز
بر دم دهکده مردی تنها

کوله‌بارش بر دوش
دست او بر در، می‌گوید با خود:

غم این خفته‌ی چند
خواب در چشم ترم می‌شکند

 

[پایان]

دم صبحم ز دیده خواب چو برد
دل پشیمانی فراوان خورد


گفت خفتی به راه و صبح دمید
گفتم اینم نصیب بود و رسید

 

[amir mohamad]

دم صبحم ز دیده خواب چو برد
دل پشیمانی فراوان خورد

گفت خفتی به راه و صبح دمید
گفتم اینم نصیب بود و رسید

تا جهان نقشبند خانه ماست
کم ک.س آید به کاردانی راست…

 

[پایان]

تنهای دگر منم که چشمم

طوفان سرشک می گشاید

هنگام که گریه می دهد ساز

این دود سرشت ابر بر پشت

هنگام که نیل چشم دریا

از خشم به روی می زند مشت

 

[amir mohamad]

ترا من چشم در راهم
شباهنگام
که می‌گیرند در شاخ تلاجن سایه‌ها رنگ سیاهی
وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم
ترا من چشم در راهم

 

[پایان]

می‌ میرم صد بار پس مرگ تنم
می‌ گرید باز تنم هم تنم در کفنم
زان رو که دگر روی تو نتوانم دید
ای مهوش من ای وطنم ای وطنم

 

[amir mohamad]

من ندانم با که گویم شرح درد
قصه رنگ پریده، خون سَرد
هرکه با من همره و پیمانه شد
عاقبت شیدا دل و دیوانه شد
قصه‌ام عشاق را دلخون کند
عاقبت خواننده را مجنون کند
آتش عشق ست و گیرد در کسی
کاو، ز سوز عشق می‌سوزد بسی…

 

[پایان]

یکسره روی زمین ابری ست با آن

از فراز گردنه خرد و خراب و مسـ*ـت

باد می‌پیچد

یکسره دنیا خراب از اوست

و حواس من!

آی نی‌زن که ترا آوای نی برده‌ست دور از ره کجایی!