مشاعره مشاعره با حرف "ب"

[Tara Motlagh]

برخلق روشن است همه راز ما چو روز
جامی چو آفتاب به مهتاب می‌کشیم

در مسجدیم و طاعت میخانه شغل ماست
جامی به طاق ابروی محراب می‌کشیم

 

[نیما نصر]

بر در یار من سحر مسـ*ـت و خراب می‌روم
جام طرب کشیده‌ام، زآن به شتاب می‌روم

ساغری از می لبش دوش سؤال کرده‌ام
وقت سحر به کوی او بهر جواب می‌روم

از می ناب جزع او گرچه خراب گشته‌ام
تا دهد از کرشمه‌ام باز شراب، می‌روم

بر سر خوان درد او درد بسی کشیده‌ام
تا کشم از دو لعل او بادهٔ ناب می‌روم

جذبهٔ حسن دلکشش می‌کشدم به سوی خود
از پی آن کشش دگر، همچو ذباب می‌روم

برقع تن ز شوق او پیش رخش گشادمی
لیک ز شرم روی او بسته نقاب می‌روم

در سر باده می‌کنم هستی خویش هر زمان
خاک رهم، رواست گر بر سر آب می‌روم

شحنهٔ عشق هر شبی بر کندم ز خواب خوش
در هوس خیال او باز به خواب می‌روم

شاید اگر هوای او می‌کشدم، که در رهش
بر سر آب چشم خود همچو حباب می‌روم

بیخود اگر ز صومعه بر در میکده روم
گر تو خطا گمان بری راه صواب می‌روم

نیست مرا ز خود خبر، بیش ازین که: در جهان
مسـ*ـت و خراب آمدم، مسـ*ـت و خراب می‌روم

 

[Tara Motlagh]

بر سرِ راه جنونم انتظارت می‌کشم
زودتر بازآ که از خود رفتنِ من دیر شد

 

[نیما نصر]

بیا، که بی‌تو به جان آمدم ز تنهایی
نمانده صبر و مرا بیش ازین شکیبایی

بیا، که جان مرا بی‌تو نیست برگ حیات
بیا، که چشم مرا بی‌تو نیست بینایی

بیا، که بی‌تو دلم راحتی نمی‌یابد
بیا، که بی‌تو ندارد دو دیده بینایی

 

[Tara Motlagh]

بخت ما از سر مژگان تو برگشته‌تر است
عجبی نیست که از ما نکنی هرگز یاد.

 

[پایان]

به شب سیاه عاشق چکند پری که شمعی است

تو فروغ ماه من شو که فروغ ماه داری

 

[Tara Motlagh]

به می عمارت دل کن که این جهان خراب
بر آن سر است که از خاک ما بسازد خشت

 

[پایان]

بی همگان به سر شود بی‌تو به سر نمی‌شود

داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی‌شود

 

[mobina01]

بی تو، مهتاب‌شبی، باز از آن کوچه گذشتم،
همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم،

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم،
شدم آن عاشق دیوانه که بودم.

 

[mobina01]

بید مجنون، زیر بال خود، پناهم داده بود!
در حریم خلوتے جان‌بخش، راهم داده بود.
‌
تکیه بر بال نسیم و چنگ در گیسوے بید!
مسندے والاتر از ایوانِ شاهم داده بود.
‌
شاه بودم، بر سرِ آن تخت، شاهِ وقتِ خویش
یڪ چمن گل، تا افق، جاے سپاهم داده بود!
‌
چتر گردون، سجده‌ها بر سایبانم برده بود
عطر پیچک، بوسه‌ها بر پیشگاهم داده بود!
‌
آسمان، دریاے آبی، ابرها، قوهاے مسـ*ـت!
شوقِ یڪ دریا تماشا بر نگاهم داده بود!...
‌
آه! اے آرامش جاوید! کے آیے به دست؟
آسمان، یڪ لحظه، حالے دلبخواهم داده بود!
‌