مشاعره مشاعره با حرف "ب"

[𝖠︎𝗒𝗅︎𝗂𝗇︎]

با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر

هیچ ک.س، هیچ ک.س اینجا به تو مانند نشد

هر کسی در دل من جای خودش را دارد

جانشین تو در این س*ی*ن*ه خداوند نشد

خواستند از تو بگویند شبی شاعرها

عاقبت با قلم شرم نوشتند: نشد!

 

[پایان]

بی صحبت تو جهان نخواهم
بی خشنودیت جان نخواهم

 

[ill_mah]

○{باد می آیدو می کاهد از آه لب تو
آه از تر شدن گاه به گاه لب تـو}○

اوج یک خواهش تر در دل تابستان است
خنکای سبد توت سیاه لب تو

•{"بختیاری" شده ام ایل به راه اندازم
رمه ای بوسه بیارم لب چاه لب تو}•

پرده در پرده غزلل مسـ*ـت "مرکب خوانی"
می چکد نت به نت از"شور"و"سه گاه"لب تو

○{غیر من که غزلام یک به یک ارزونی تست
جیگرش پاره بشه هر کی بخواهد لب تو}○

 

[پایان]

به نسیمی همه راه به هم می‌ریزد
کی دل سنگ تو را آه به هم می‌ریزد

 

[ill_mah]

بی‌ بهانه دوستت دارم
نه از روی اجبار و به ناچار
و نه از روی نیاز یا عادت.
تو را شبیه خواب دل انگیز اول صبح،
شبیه خنکای نسیم بهار دوست دارم.
بی آنکه بدانم چرا
بی آنکه بدانی چقدر …

 

[پایان]

ببار چشم من ببین چه سیرم ازت
ببین چه روزی ازم سیاه کردی فقط

 

[ill_mah]

باید خودت لبخند چشمان ترم باشی
جَلد توام، باید خودت بال و پرم باشی

در سجده‌اش خوشبختیم را آرزو کرده
باید که مصداق دعای مادرم باشی

دوری نمی‌آید به ما، باید بیایی تو
نزدیک تر، معشوق تر، عاشق ترم باشی

دیوانه تر با اینکه خواهم شد ولی ای ماه!
باید تمام عمر اینجا، در برم باشی

جز من کسی قدر تو را هرگز نمی داند
می‌خواهمت تا ثروتم، تاج سرم باشی

مثل قدیمی ها تو را یک عمر می‌خواهم
هم اولی بودی، هم عشق آخرم باشی

بی تو سراسر گریه‌ام، یک بغض بی‌پایان
باید خودت لبخند چشمان ترم باشی...

 

[پایان]

بلدم شعر بگویم
بلدم قصه بخوانم
بلدم خستگی‌ات را به سلامی بتکانم

 

[ill_mah]

برای بدرقه دیگر نیاور آب و قرآن را
خداحافظ! فقط سیراب کن هرروز گُلدان را

خیالم بابتِ خورشیدِ خانه راحت است و تو
به من گفتی که جارو می زنی هر جمعه ایوان را

هرازگاهی سكوتِ سازِ خود را دست مي گيرى،
كه مي چينی به يادِ من بساطِ چای و قليان را

اگر پیشت نبودم هم سرِ صبحانه ات بنشین،
بپیچان لایِ اشعارم هوایِ تازه یِ نان را

برایم از صداىِ زنده یِ گنجشک ها بنْویس،
که آسان بگذرانم روزهایِ سختِ زندان را

چه ساعت هایِ دلگیری! در از جا کنده شد انگار
خدایا! بند آور لحظه ای این باد و بوران را

نگاهِ تیزِ تنهایی دوباره در کمینِ ماست،
چگونه تکّه پاره می کند احساسِ انسان را!

نفس هایت اگر در آسمانِ کوچکم باشد،
تحمّل می کنم بي تو مصیبت هایِ دوران را

درختِ یخزده! ایمان بیاور سبز خواهی شد،
بدون من اگر تاب آوری سوزِ زمستان را

 

[پایان]

بگو چگونه بگذرم از آن نگاه مشرقی
نیامدی بگو چرا رسیده وقت عاشقی