مشاعره مشاعره با حرف " م "

[ill_mah]

مردان هنوز از رنج‌هایِ ایل می‌گویند‌‌‌..
روزی که چشمت لرزه بر اندامِ خان انداخت!

 

[پایان]

مجنون و پریشان توام دستم گیر
سرگشته و حیران توام دستم گیر

هر بیسر و پای دستگیری دارد
من بیسر و بی‌پای توام دستم گیر

 

[ill_mah]

مبادا یارب آن روزی که من از چشم یار افتم
که گر از چشم یار افتم ز چشم اعتبار افتم

شراب لطف پر در جام می‌ریزی و می‌ترسم
که زود آخر شود این باده و من در خمار افتم

به مجلس می‌روم اندیشناک ای عشق آتش دم
بدم بر من فسونی تا قبول طبع یار افتم

ز یمن عشق بر وضع جهان خوش خنده‌ها کردم
معاذالله اگر روزی به دست روزگار افتم

تظلم آنقدر دارم میان راهت افتاده
که چندانی نگه داری که من بر یک کنار افتم

عجب کیفیتی دارم بلند از عشق و می‌ترسم
که چون منصور حرفی گویم و در پای دار افتم

دگر روز سواری آمد و شد وقت آن وحشی
که او تازد به صحرا من به راه انتظار افتم

 

[پایان]

مرا به لفظ کهن عیب می‌کنند و رواست
که سی*ن*ه‌ سوخته از می حذر نخواهد کرد

 

[ill_mah]

من دهکده ای دورم و تو مثل قطاری
تنها هیجانم شده ای ، گاه گداری

لب های تو کشف همه ی جاذبه ها بود
وقتی که به لبخند تو افتاد اناری

در معرض لبخند تو بسیار شبیه است
احوال دلِ دلهره دارم به شکاری

در ذهن زمان درکِ دل تنگِ من این است:
معصومیت جوجه، در اندیشه ی ماری

رفتار زمان با من متروکه ی خاموش
بادی که گذر می کند از روی مزاری

حس می کنم این خانه مرا می خورد آخر
مثل بشرِ عصرِ حجر در دل غاری

زاینده ی زاری شده طبعی که طرب داشت
این قابله بعد از تو شده "خاک سپاری"

وقتی که نباشی گذر عمر به چشمم
هرچند غنیمت ، نمی ارزد دو هزاری

در هر مطبی رای پزشکان من این است ؛
دلتنگ! به دیوانگیِ محض دچاری

تنهایی من مشکلِ فقدانِ بشر نیست
گفتم به همه خیر ، که گویم به تو آری

 

[پایان]

مرا به یاد آر
ای نشسته در کنج فروریخته ی خوابهایم

مرا به یاد آر
ای خزیده در کمینگاه رویاهایم

 

[ill_mah]

مي بيني ام وقتي به مويم برف غم باشد
روزي كه پشتم مثل پشت كوه خم باشد

با تو شبي از حسرت امروز خواهم گفت
وقتي كه حرفم محض پيري محترم باشد

مي گويم از روزي كه خوردم حرفهايم را
ترجيح ميدادم كه نانم در قلم باشد

روزي كه گريان از خيابان آمدي گفتي
نفرين به شهري كه سگي در هر قدم باشد

يادت مي آرم گفتي اميد بهاري نيست
وقتي زمستان و زمستان پشت هم باشد

آن روز وقتي سروهاي سبز را ديديم
شكرخدا شب رفته بايد صبحدم باشد

چاي از دهان افتاد ول كن شايد آن فرصت
روزي براي كودكانت مغتنم باشد

ميخواستم از بوسه بنويسم هراسيدم
توي كتابم بيتي از اين شعر كم باشد

 

[پایان]

مثل یک بغض که هنگام سفر می شکند
دیدن دشمنی از دوست کمر می شکند

 

[amir mohamad]

ما مشق غم عشق تو را خوش ننوشتیم
اما تو بکش خط به خطای همه ی ما

گر یاد تو جرم است غمی نیست که عشق است
جرمی که نوشتند به پای همه ی ما

 

[پایان]

من هنوز از عشق جانی می‌کنم
تو مرا خود مرده‌ای انگاشتی

تا نیابم یک دم از محنت خلاص
صد بلا بر جان من بگماشتی