مشاعره مشاعره با حرف " م "

[Tara Motlagh]

ما را دلی بود که ز دنیای دیگر است
ماییم جای دیگر و او جای دیگر است

چشم جهانیان به تماشای رنگ و بوست
جز چشم دل که محو تماشای دیگر است

 

[amir mohamad]

ما لب پیمانه بوسیدیم و زاهد دست شیخ
ما به دین خود عمل کردیم و او بر مذهبش

 

[Tara Motlagh]

ملاحت تو گواه است و شوربختی من
که بی نمک نسرشتند خاک آدم را

 

[پایان]

مرغ دلم تذرو گلستان عشق شد
بر بوی آنکه لاله و ریحان من شوی

اکنون که خضر ظلمت زلف تو شد دلم
بگشای لب که چشمهٔ حیوان من شوی

 

[Tara Motlagh]

مثل کوهی که سر از آب نیاورد برون
دیر برخواستی از خواب خوش ای بخت نگون!

عقل من گرچه به جز چون‌وچرا هیچ نداشت
بعد انکار تو دیگر نه چرا داشت، نه چون

 

[پایان]

مستان صبوحی چو سحر برخیزند

در سلسله ی زلف بتان آویزند

 

[Tara Motlagh]

مضطرب
است چشمانم...
در خم ڪوچه ے انتظار
دستِ ڪدام قاصدڪ
سپرده اے آمدنت را...؟

 

[پایان]

ما شیعه زاده ایم ، خدا را هزار شکر
این شیعه زادگی شرف خاندان ماست

ما عاشق علی شده ایم و بدون شک
این هم ز پاکدامنی مادران ماست

ما را چکار غیر علی را ؟ فقط علی
آری علی علی بخدا آب و نان ماست

 

[Tara Motlagh]

ملامت می‌‌کند ما را خرد در عشق ورزیدن
دلِ عاشق کجا قولِ خرد را معتبر گیرد؟

 

[نیما نصر]

مطمئن باش بانویم

که نیامده‌ام سرزنشت کنم

یا تو را به ریسمانِ خشمم بیاویزم

و نیامده‌ام، که با تو دفترهای کهنه‌ام را بازخوانم

من مردی‌ام

که دفترهای عشقِ قدیمی را نگه نمی‌دارد

و هرگز به آن‌ها بازنمی‌گردد

اما آمده‌ام که سپاست گویم

برای آن گل‌های اندوه که در من کاشتی

مرا آموختی که گل‌های سیاه را دوست بدارم

بخرم

و به دیوارهای اتاقم بیاویزم

قصدم این نیست

که پرده از فرصت‌طلبی‌هات بردارم

یا ورق‌هایِ مغشوشی را کشف کنم

که دوسال با آن‌ها بازی کردی

آمده‌ام سپاست گویم

برای فصل‌هایِ گریه

و شب‌هایِ درازِ درد

و تمامِ آن برگ‌هایِ زرد

که بر زمینِ زندگی‌ام نثار کردی

تو اگر نبودی، کشف نمی‌کردم

لذتِ نوشتن به‌رنگِ زرد را

و لذت اندیشیدن به‌رنگِ زرد

و لذتِ عشق به‌رنگِ زرد را…


نزار قبانی