مشاعره مشاعره با "گ"

[Tara Motlagh]

گهی برند به دوش و گه آورند به هوشم
زهی حریف صبوحی، زهی معاشر دوشم

 

[leylii]

گیرم که به دریا نرسیدی چه غم ای رود
خوش باش که یک چند دراین راه دویدی

 

[نیما نصر]

گفتم : که روی خوبت ، از من چرا نهان است

گفتا: تو خود حجابی، ورنه رخم عیان است !

گفتم : که از که ، پرسم جانان نشان کویت

گفتا : نشان چه پرسی، آن کوی بی نشان است!

گفتم : مرا غم تو خوش تر ز شادمانی

گفتا : که در ره ما ، غم نیز شادمان است!

گفتم : که سوخت جانم ، از آتش نهانم

گفت : آن که سوخت ، او را ، کی ناله ، یا فغان است!

گفتم : ز « فیض » بپذیر ، این نیم جان که دارد

گفتا : نگاه دارش ، غم خانه تو جان است !

 

[پایان]

گر تو را با ما تعلق نیست، ما را شوق هست

ور تو را بی ما صبوری هست، ما را تاب نیست

 

[Tara Motlagh]

گفتم آفتاب را گر ببری تو تاب خود
تاب تو را چو تب کند گفت بلی اگر برم

 

[پایان]

گر چرخ ترا خدمت پیوست کند

مپذیر که عاقبت ترا پست کند

ناگاه به شربتی ترا مسـ*ـت کند

در گردن معشوق دگر دست کند

 

[amir mohamad]

گفتیم عشق را به صبوری دوا کنیم
هر روز عشق بیشتر و صبر کمتر است

صورت ز چشم غایب و اخلاق در نظر
دیدار در حجاب و معانی برابر است

 

[پایان]

گر آتش دل برزند بر مؤمن و کافر زند

صورت همه پران شود گر مرغ معنی پر زند

 

[ill_mah]

گذشت خوبی ام از حد، به شک دچار شدند
به احترام، کمی خم شدم، سوار شدند!

خودم به تیشه‌ی تزیین تراششان دادم
کجای کار غلط بود کردگار شدند؟!

عجب مدار ازین شهر، باده نوشانش
به شرحِ حرمت مِی بر سرِ منار شدند!

دلم ز آینه بودن به تنگ آمده است
که یک به یک همه یاران من غبار شدند!

رفو کنید رفیقان من! چه روزنه‌ها
که راه در دلِ هم یافتند و غار شدند!

حذر کنید رفیقان من! چه نجواها
که من ندیده گرفتم، سرم هوار شدند!

چه کرم‌ها که لگدمالشان نکردی و حیف
که تا دمار درآرند از تو مار شدند!

 

[پایان]

گر سرم در سر سودات رود نیست عجب
سر سودای تو دارم غم سر نیست مرا…

غم آن شمع که در سوز چنان بی‌خبرم
که گرم سر ببرند هیچ خبر نیست مرا