مشاعره مشاعره حرف " چ "

[amir mohamad]

چو بشنوی سخنِ اهلِ دل، مگو که خطاست

سخن شناس نه‌ای جان من خطا این جاست

چو جمال او بتابد چه بود جمال خوبان
که رخ چو آفتابش بکشد چراغ‌ها را

برو ای دل سبک‌رو به یمن به دلبر من
بِرِسان سلام و خدمت، تو عقیق بی‌بها را

 

[فرهاد آزادی]

چو جمال او بتابد چه بود جمال خوبان
که رخ چو آفتابش بکشد چراغ‌ها را

برو ای دل سبک‌رو به یمن به دلبر من
بِرِسان سلام و خدمت، تو عقیق بی‌بها را

چو باد، عزم سر کوی یار خواهم کرد

نفس به بوی خوشش مشکبار خواهم کرد

به بی می و معشوق عمر می‌گذرد

بطالتم بس از امروز کار خواهم کرد

 

[amir mohamad]

چو باد، عزم سر کوی یار خواهم کرد

نفس به بوی خوشش مشکبار خواهم کرد

به بی می و معشوق عمر می‌گذرد

بطالتم بس از امروز کار خواهم کرد

چون کنم معشوق عیار آمدست
دشنه در کف سوی بازار آمدست

دشنهٔ او تشنهٔ خون دل است
لاجرم خونریز و خونخوار آمدست

عطار

 

[فرهاد آزادی]

چون کنم معشوق عیار آمدست
دشنه در کف سوی بازار آمدست

دشنهٔ او تشنهٔ خون دل است
لاجرم خونریز و خونخوار آمدست

عطار

چه مستی است؟ ندانم که رو به ما آورد
که بود ساقی و این باده از کجا آورد؟

 

[amir mohamad]

چه مستی است؟ ندانم که رو به ما آورد
که بود ساقی و این باده از کجا آورد؟

چند دارد دل از اندوه جهان نا شادم
عشق کو عشق که از دل بستاند دادم

آخر این ابر در این دشت ببارد روزی
آورد سیلی و از جا ببرد بنیادم

 

[فرهاد آزادی]

چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود
ور آشتی طلبم با سر عِتاب رود

چو ماهِ نو ره بیچارگان نظاره
زند به گوشه ابرو و در نقاب رود

 

[آراد]

چه کسی زخم مرا بعد تو مرحم بشود
نه گمانم که کسی غیر تو همدم بشود

دوری ات از همه مسئله ها سخت تر است
کاش بین من و تو فاصله ها کم بشود

می تواند که به یکباره تورا پیر کند
لحظه ی رفتن اگر عشق مُصمم بشود

وعده های سر خرمن همه ارزانی باد
عهد آنگاه قشنگ است که محکم بشود

غم دوری تو بودش که به تاراجم برد
در دل کوه که اگر غم برود خم‌بشود

تشنه شعله ای از آتش لبهای توام
وای اگر فرصت دیدار فراهم بشود

موی پرپیچ و خمش طاقت مارا فرسود
کاش آن سلسله ی زلف منظم بشود

این که دل میبری و می شکنی عیب تو نیست
دل من خود نمی خواست که آدم بشود

 

[amir mohamad]

چه کسی زخم مرا بعد تو مرحم بشود
نه گمانم که کسی غیر تو همدم بشود

دوری ات از همه مسئله ها سخت تر است
کاش بین من و تو فاصله ها کم بشود

می تواند که به یکباره تورا پیر کند
لحظه ی رفتن اگر عشق مُصمم بشود

وعده های سر خرمن همه ارزانی باد
عهد آنگاه قشنگ است که محکم بشود

غم دوری تو بودش که به تاراجم برد
در دل کوه که اگر غم برود خم‌بشود

تشنه شعله ای از آتش لبهای توام
وای اگر فرصت دیدار فراهم بشود

موی پرپیچ و خمش طاقت مارا فرسود
کاش آن سلسله ی زلف منظم بشود

این که دل میبری و می شکنی عیب تو نیست
دل من خود نمی خواست که آدم بشود

چه کنی با من و با کلبه درویشی من
تو که مهمان سراپرده شاه آمده ای

می تپد دل به برم با همه شیر دلی
که چو آهوی حرم شیرنگاه آمده ای

شهریار

 

[آراد]

چه گر من همیشه ستا گوی باشم

ستایم نباشد نکو جز به نامت

 

[فرهاد آزادی]

چه کنم با دل بی سر و سامان چه کنم با غم بی پایان
چه کنم من در کوی محبت شده ام عابر سرگردان