موراکامی در خانوادهای اهل ادبیات رشد کرد؛ پدر و مادرش هر دو معلم زبان ژاپنی بودند. علاقهی او به نویسندگان غربی مانند کافکا، داستایوفسکی و فلوبر باعث شد سبک نوشتاریاش از ادبیات سنتی ژاپن فاصله بگیرد. پیش از ورود جدی به دنیای ادبیات، مدتی یک بار جاز را اداره میکرد و همین علاقه به موسیقی در آثارش نیز بازتاب یافته است.
سبک نوشتاری موراکامی ترکیبیست از واقعگرایی جادویی، سوررئالیسم، و تنهایی انسان مدرن. شخصیتهای آثارش اغلب در دنیایی موازی سرگرداناند، جایی که گربهها حرف میزنند، چاهها راز دارند، و عشق مفهومی فراتر از زمان است. او با نثری شاعرانه و جهانی نمادین، صداییست که از دل سکوت، داستانهایی فراموشنشدنی خلق میکند.