معرفی کتاب معرفی کتاب پیرنگ

[آرشیت]

معرفی کتاب پیرنگ

کتاب پیرنگ نوشتهٔ الیزابت دیپل و ترجمهٔ مسعود جعفری است و نشر مرکز آن را منتشر کرده است. این کتاب از مجموعهٔ مکتب‌ها، سبک‌ها و اصطلاح‌های ادبی و هنری است.

 

[آرشیت]

درباره کتاب پیرنگ

مجموعه‌ٔ مکتب‌ها، سبک‌ها و اصطلاح‌های ادبی و هنری که این کتاب یکی از آن‌هاست دربرگیرنده‌ٔ حدود سی کتاب مستقل از هم است که از میان کتاب‌های مجموعه‌ی The Critical Idiom برگزیده شده‌اند. این کتاب‌ها به مقوله‌های گوناگونی می‌پردازند: برخی به نهضت‌ها و جنبش‌ها و مکتب‌های ادبی، برخی به انواع ادبی و برخی به ویژگی‌های سبکی و مانند این‌ها.

 

[آرشیت]

پیرنگ که اصطلاح انگلیسی آن Plot است با معادل‌های گوناگونی به فارسی ترجمه شده است که مهم‌ترین آن‌ها عبارت است از: پیرنگ، طرح، طرح و توطئـه، چهارچوب، دسیسـه، داستـان و خلاصه‌ٔ داستان. از میان این اصطلاح‌ها دو اصطلاح «طرح» و «پیرنگ» رواج بیشتری یافته‌اند.

 

[آرشیت]

کتاب حاضـر یکی از دشوارتـرین و پیچیـده‌ترین کتاب‌هـای ایـن مجمـوعه اسـت، (نثـری فخیـم، ادیبـانه و گاه فضل‌فروشانه دارد). مؤلف در کنار نگاه تاریخی ـ تحلیلی مرسوم در این گونه آثار نگرش فلسفی ـ روان‌شناختی هم به موضوع داشته است.

 

[آرشیت]

مهم‌ترین حُسن این کتاب شاید این باشد که علاوه بر آنکه بینش تازه‌ای در باب پیرنگ به ما می‌دهد، ما را با تنوع نگاه‌ها و گوناگونی آثاری که در این باره نوشته شده نیز آشنا می‌کند.

 

[آرشیت]

خواندن کتاب پیرنگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران حوزهٔ ادبیات داستانی پیشنهاد می‌کنیم.

 

[آرشیت]

بخشی از کتاب پیرنگ

«پیرنگ امروزه ظاهراً در میان اصطلاح‌های پذیرفته و مقبولِ ادبی جایگاه رفیعی ندارد. این واژه هم‌زمان با ظهور جریان پرشور اندیشهٔ رمانتیک که انسان را مرکز و محورِ عالم می‌دانست، به‌تدریج به حاشیه رانده شد و جذّابیت خود را از دست داد. در عصر رمانتیسم، دستِکم در ظاهر، نگارش بدون پیرنگ، آزادانه و خودجوش ترویج می‌شد و هنرمند خلّاق برای توصیفِ خود از استعاره‌هایی همچون «چنگِ بادنواز»

 

[آرشیت]

استفاده می‌کرد که بر اثرِ وزشِ نسیم روحانی الهام به صدا درمی‌آید. همچنان که در همین تصویر می‌توان دید، هنرمند دیگر صرفاً صنعتگری هوشمند نبود که عمل و کنشِ داستان را مطابق با الگویی دقیق و طرحی علّت و معلولی و بر اساس ساختاری نظام‌مند عرضه کند که لزوماً آغاز، میانه و پایانی مشخّص داشته باشد. در همین دوران تریسترام شندی در مقام روایتگر داستان با صراحتِ تمام بر آزادی خود تأکید می‌کند:

 

[آرشیت]

«من از آقای هوراس پوزش می‌خواهم که در نوشتن آنچه می‌خواهم بنویسم، خودم را به اصول و قواعد پیشنهادی او و هر ک.س دیگری که پیش از ما می‌زیسته مقید نمی‌کنم.» از قرن هجدهم تا امروز پیرنگ همواره تداعی‌گر اصول و قواعد بوده و با آن پیوند داشته است.

 

[آرشیت]

این اصول و قواعد در آغاز مسائلی انعطاف‌پذیر بودند که ارسطو آنها را از نمایش‌ها و حماسه‌های یونانی استنباط کرده بود، اما بعدها در قرن پانزدهم، شانزدهم و هفدهم، هنگامی که صاحبْنظران به موشکافی در مبانی نظری نقد افلاطون، ارسطو و هوراس روی آوردند، به‌تدریج به خشکی و انجماد گرایید. این تحوّل عمدتاً در ایتالیا و به میزان کمتری در فرانسه و انگلیس روی داد.