آموزشی موضوع در نمایشنامه نویسی

[-pariya-]

موضوع چیست؟
قبل از هر چیز از خود بپرسید که آیا برای نوشتن یک نمایشنامه احتیاج به موضوع مشخصی داریم؟ به نظر می رسد که جواب آن ساده است

 

[-pariya-]

بله اما اگر کسی دلیل آن را بپرسد، شاید نتوانید به سادگی جواب دهید. ولی مگر می شود معماری آجرها را روی هم بگذارد و نداند که چه عمارتی می خواهد بسازد؟ نمایشنامه نویس حرفی دارد که می خواهد بیان کند. شما هم از خود بپرسید چرا می نویسم و چه حرفی را می خواهم بگویم؟

 

[-pariya-]

اگر موضوع در ذهنتان کاملا شکل نگرفت باشد، به احتمال زیاد نمی توانید نمایشنامه خوبی بنویسید. برای روشن شدن مطلب و درک کامل مفهوم موضوع مثال زیر را که طرح کلی یک نمایشنامه است با هم برسی می کنیم. موضوع آن را به دست می آوریم.

 

[-pariya-]

مثال
آقای جوادی مرد ثروتمند و تندخویی است که طاقت شنیدن انتقاد از خود را ندارد. او تمام دوستانش که خیر و صلاح او را می خواهند و عیبهایش را تذکر می دهند. از خود می راند. اکنون تنها شده است و تمام دوستان خود را دشمن می داند. اجازه نمی دهد که هیچ کدام از آن ها به او نزدیک شوند.

 

[-pariya-]

فقط یک نفر که طمع به مال او دارد، نزدش می ماند و برای منافع خود، اعمال ناشایست او را تایید می کند. حتی به گوش آقای جوادی می خواند که باید هر چه بیشتر از بستگانیش دوری کند، زیرا آنها از او منتفر هستند

 

[-pariya-]

دشمن طماع چنان اعتماد آقای جوادی به خود جلب می کند و به چابلوسی می پردازد که آقای جوادی او را تنها دوست و غمخوار خود می پندارد. در پایان جوادی به دست شخص طماع از پای در می آید و همه ی ثروتش را از دست می دهد.

 

[-pariya-]

طماع از پای در می آید و همه ی ثروتش را از دست می دهد. چنانچه دقت کنید، در می یابند که موضوع نمایشنامه، یعنی حرف نویسنده چنین است: شخص تندخو که طاقت انتقاد ندارد، عاقبت به انزوا کشیده می شود و در زندگی شکست می خورد.

 

[-pariya-]

طبق تعریفی که در کتابهای مختلف شده است، می توان گفت که موضوع جان کلام و عصاره حرفی است که نویسنده در طول نمایشنامه خود به اثبات آن می پردازد.

 

[-pariya-]

اکنون برای روشن شدن مطلب، به مثالی دیگر از خلاصه ی یک نمایشنامه توجه کنید. نویسنده ی آن طی ماجراهایی به اثبات موضوع مورد نظر خود پرداخته است. در یک کلاس سه نفر به نامهای احمد، رضا و حسن با هم دوست هستند.

 

[-pariya-]

رضا با آنکه درسش بسیار خوب است اما نسبت به احمد که همیشه نمراتش عالی است، احساس حسادت می کند. در واقع رضا و احمد هر دو از بهترین شاگردان کلاس هستند. احتمد معقتد است که باید در درس خواندن رقابت وجود داشته باشد.