تحلیل میچل‌ها برعلیه ماشین‌ها

[نویسنده- کوچک]

 

[نویسنده- کوچک]

داستان‌گویی انیمیشن The Mitchells vs. the Machines خالی از هرگونه ایده‌ی جدید یا پیام شنیده‌نشده است. مواردی همچون انقلاب تکنولوژی علیه انسان، جدا شدن اعضای خانواده از هم به خاطر غرق شدن آن‌ها در زندگی شخصی، تفاوت نظر والدین با بچه‌ها راجع به امکانات روز و شبکه‌های مجازی، فراموش شدن روزهای خوب گذشته و انواع‌واقسام طرح‌های داستانی کوچک‌وبزرگی که انیمیشن میچل‌ها دربرابر ماشین‌ها را به وجود می‌آورند، تک به تک داخل چندین و چند انیمیشن هالیوودی دیده شده‌اند. در ارائه‌ی یک پیام داستانی مثبت و آشنا هم که به نظر می‌رسد ساخته‌ی جدید سونی پیکچرز انیمیشن صرفا پرشده از همان پیام‌های خوش‌بینانه‌ی تکراری است.

 

[نویسنده- کوچک]

در نتیجه طبیعتا بسیاری از بینندگان بزرگ‌سال آن‌چنان ارتباط عمیقی با فیلم The Mitchells vs. the Machines پیدا نخواهند کرد. ولی کودکانی که مات‌ومبهوت تصاویر آن می‌شوند و برای نخستین بار روبه‌روی این طرح‌های داستانی قرار می‌گیرند، شانس زیادی برای دوستن داشتن اثر دارند. همچنین مخاطب نوجوان که می‌تواند دقیقا خود را درگیر شرایط مشابه با والدین خود تصور کند، شاید به میچل‌ها دربرابر ماشین‌ها نه نگوید.

 

[نویسنده- کوچک]

انیمیشن The Mitchells vs. the Machines در داستان‌گویی آن‌چنان کار تازه‌ای انجام نمی‌دهد و در بهترین حالت پرشده از تکرارهای سرگرم‌کننده است؛ سرگرم‌کننده برای مخاطب هدف و نه مخاطب بزرگ‌سالی که امکان دارد آن را تکراری و حتی لوس بداند

 

[نویسنده- کوچک]

ولی همین قصه‌گویی کلیشه‌ای می‌تواند برای تماشاگری که به ارتباط قصه‌گویی تصویری با فیلم‌نامه‌ی اثر عشق می‌ورزد، بسیار جذاب باشد. داستان انیمیشن The Mitchells vs. the Machines به کیتی میچل می‌پردازد؛ دختری جوان و خلاق که آرزوی رفتن به دانشگاه برای تحصیل فیلم‌سازی و فاصله گرفتن از خانواده و پدر سنتی خود را دارد. ولی وسط مواجهه‌ی اعضای این خانواده با چالش احساسی و تلاش آن‌ها برای نزدیک‌تر شدن به یکدیگر، آخرالزمان روباتیک رخ می‌دهد! دستگاه‌های هوشمند علیه انسان‌ها شورش می‌کنند و می‌خواهند حکومت زمین را به‌دست بیاورند.

 

[نویسنده- کوچک]

 

[نویسنده- کوچک]

همان‌گونه که واضح است قصه از دو جهت مربوط‌به دوران مدرن، شبکه‌های اجتماعی و اینترنت است؛ بچه‌های خانواده مدام با اینترنت، دنیای پرشده از Memeها و شبکه‌های اجتماعی سر و کار دارند و از آن سو ترس انسان‌ها از تبدیل شدن هوش مصنوعی و تکنولوژی به دشمن آن‌ها، در انیمیشن به نمایش درمی‌آید.

 

[نویسنده- کوچک]

کارگردان براساس همین بستر به وجود آمده، تصویرسازی‌های انیمیشن را هم به‌شدت پر از افکت‌های تصویری ناگهانی متعلق به شبکه‌های اجتماعی، قاب‌های شلوغ و اغراق‌آمیز و حتی انواع‌واقسام میم‌ها کرده است. به همین دلیل بسیاری از لحظات انیمیشن The Mitchells vs. the Machines دقیقا تماشاگر را به یاد محتواهایی می‌اندازد که در اینترنت می‌بینیم. به همین خاطر به سرعت رابطه‌ای عمیق بین تصاویر انیمیشن و قصه‌ی انیمیشن برقرار می‌شود. دیگر ماجرا راجع به زیبا و پرجزئیات به نظر آمدن تصاویر نیست. بلکه احساس می‌کنیم برای روایت چنین قصه‌ای، انیمیشن بهترین مدیوم موجود بود. زیرا به مایک ریاندا، کارگردان میچل‌ها دربرابر ماشین‌ها اجازه می‌داد که دقیقا تصاویری مربوط‌به قصه را خلق کند؛ تا فرم و محتوا تناسب معرکه‌ای با یکدیگر داشته باشند.

 

[نویسنده- کوچک]

 

[نویسنده- کوچک]

همین جنس از انیمیشن‌سازی شجاعانه به سازندگان فرصت فوق‌العاده‌ای برای خلق کمدی‌های تصویری می‌بخشد. انیمیشن The Mitchells vs. the Machines در دیالوگ‌ها هم می‌تواند خنده‌دار باشد. اما اصلی‌ترین خنده‌ها را به کمک کمدی اسلپ‌استیک (کمدی بزن‌بکوب/متمرکز روی شوخی‌های فیزیکی و تحرک بدنی) از تماشاگر می‌گیرد. انصافا تیم سازنده هم برای خلق لحظات خنده‌آور ایده‌های بسیار جالبی داشته است؛ چه وقتی یک عنصر ثابت مثل سگ خانواده را تبدیل به یکی از پایه‌های کمدی خود می‌کند و چه وقتی با اتفاقات ناگهانی یا تغییر سریع تصویر به کمک افکت‌ها، گارد مخاطب را پایین می‌آورد و او را به خنده می‌اندازد.