دلنوشته {می‌خواهم نباشم تا نبینم} اثر •نگین اربابی کاربر انجمن رمان بوک•

[ریحانهِ]

‌
خسته‌تر از آنم که حتی بتوانم دست به قلم شوم!
ولی چیزی را به تویی که بعد از من این دفتر و متن‌ها را می‌خوانی می‌گویم:
- بعضی از آدم‌ها می‌ایند تا فقط تنهاترت کنند... مواظب باش!

 

[ریحانهِ]

می‌دانی منحوس‌ترین حس دنیا چیست؟
دوست‌ نداری کسی از چشمانت بیافتد و او، تمام تلاشش را می‌کند تا این امر را ممکن کند!
باید بفهمی تا درکش کنی این‌ را.

 

[ریحانهِ]

می‌دانی، من در رویاها و کابوس‌هایم، حس کردم آن حس وصف‌ناپذیر جدا شدن روح، از پیکرم را!
زمانی که از خواب برمی‌خیزم با خود می‌گویم:
- مگر داریم حسی بهتر از جدا شدن روح از بدن؟

 

[ریحانهِ]

چیزی هست که تو‌ نمی‌دانی اما من از تو می‌پرسم :
- می‌دانی تاوان دوست داشتن چیست؟
- ... ‌.
- تاوانش "دلتنگی" است و من، تاوانش را هم دوست دارم.

 

[ریحانهِ]

می‌خواهم نباشم تا احساس نکنم... ‌.
از جایی از زندگی‌ام به بعد، اصلاً به فکر خوشبخت شدنم نبودم!
من فقط به دنبال آسایش بودم!

 

[ریحانهِ]

حال احساس من همانند فردی‌ست که به دنبال پیدا کردن این راز است
- چطور شاد باشیم...؟ ‌.

 

[ریحانهِ]

با پدیدار شدن ظلمت زاج تا‌ نیمه شب بیدار ماندم و به صفحه گفت‌وگویمان خیره شدم.
برخط بود اما پیامی نبود! در آخر با خود زمزمه کردم:
- چشمانت را ببند و بخواب محبوبم، او تبسمش را نثار پیام دیگری می‌کند...! ‌.

 

[ریحانهِ]

می‌خواهم نباشم تا آن احساس را تجربه نکنم!
همان احساسی که می‌گوید:
- کاش مُرده بودم ولی با او آشنا نمی‌شدم!

 

[ریحانهِ]

آقای قاضی خسته‌ام...! ‌.
هر چقدر هم سعی کنم او را از یاد ببرم باز هم آتش دلتنگی از هر گوشه کناری زبانه می‌کشد!

 

[ریحانهِ]

دلم می‌خواهد در این ساعت؛ در این دقیقه و در این ثانیه نباشم.
چرا که نمی‌خواهم آن سیگاری باشم که همه به فکر ترکش هستند.