دلنوشته {ناخوشی} اثر •دنیا کاربر انجمن رمان بوک•

[DOonYa]

به‌یاد می‌آورم روزی را که می‌گفتی وقتی به چشمانم نگاه می‌کنی می‌فهمی چه می‌کشم و بخواهم به هر راهی که کشش پیدا کنم و به نفعم باشد از من آگاه‌تری... .
پس چه‌شد که رفتی؟
بیا که حال نفعم تویی و تو را می‌خواهد قلب بی‌قرارم که وقتی نیستی راه راستی نیست؛ من می‌روم و می‌روم ‌و می‌روم تا انتها؛ چپ‌تر از چپ!​

 

[DOonYa]

من همانم که با ناراحت شدنم حجم عظیمی از غم به دلت سرازیر می‌شد.
بیا که امید شب‌های ناامیدی ناراحتم و غم درون قلب کوچکم لانه ساخته است.
آشیانه‌ی غم در دلم را موریانه زده و تنهایی در من رخنه کرده است.
منی با ترس فریاد می‌زند و تب به تن نحیفم می‌افتد.​

 

[DOonYa]

فکرم به سمت تو می‌رود و مغزم با بی‌رحمی نبودنت را فریاد می‌کشد و سیلی می‌شود بر روی صورت کوچک و رنج کشیده‌ام؛ که من با همین سیلی‌ها صورتم را سرخ نگه داشتم.
سرم از فرط فکرهای در ذهنم گیج می‌رود و سر‌سنگین ادامه می‌دهم!
دلم می‌خواد قلبم را با ضرب و زور در می‌آوردم تا هرچه از تو درونش هست را بسوزانم که تمام شود این عذاب الهی که گریبان‌گیرم شده... .​

 

[DOonYa]

چه عذابی است این‌که خیالت باشد و ردپای بودنت از روی قلبم پاک نشود.
نباشی و نیایی هم امید شاخه‌شاخه‌ی دلم را سبز نگه می‌دارد.
سخت است که هردم لبخندت بر روی تمام دُمل‌های چرکیِ قلبم نمک بپاشد.
عزیزکم حداقل بگو که آمدن از ذهن خسته‌ات عبور می‌کند!​

 

[DOonYa]

دلم به درد می‌آید برای چیزهایی که از من نمی‌دانی و تمام چیزهایی که از تو می‌دانم!
عشق دردانه‌ی من مرا به دست باد مسپار؛ بیا که چراغ امید را روشن کنی و خودت نور شوی تا مسیر تاریکِ زندگی سیاهم را روشن کنی... .
بیا که مرا عذابی است عظیم که دردِ روی قلبم را چند برابر می‌کند و غم با نگاهی مغموم شاه‌نشین دلم را از بیخ می‌بُرد.​

 

[DOonYa]

من باید بنشینم و با خود کنار بیایم که تو نیستی و دیگر نمی‌آیی؛ تک‌تک ثانیه‌ها را در ذهنم مجسم کنم تا شاید این درد این‌گونه آرام بگیرد.
چون من این را متوجّه شدم که هر چه‌قدر بگویم، هر چه‌قدر داد بزنم چیزی از سنگینی نبودتت بر روی دلم کم نمی‌کند.​

 

[DOonYa]

خسته‌ام، آن‌قدر خسته که نای نفس کشیدن هم نیست.
چشمانت بود که مرا تار و مار کرد و دلم وقتی تو را از دور دید برایت لرزید و برای انتخابت به خود بالید.
بر هر زخم روی تن و روحم تویی روییدی و سبزی وجودت را در سرخی خونم غلطاندی و با یادت مرا در خماری گذاشتی... .​

 

[DOonYa]

می‌خواهم بودنت را نفس بکشم و در سیاهی چشمانت که مرا سوزانده گم شوم.
می‌خواهم به امید آمدنت کوچه را آب و جارو کنم و این‌بار بیایی تا با تمام وجود ببویمت و در حصار دست‌هایت گم شوم و دیگر هیچ‌وقت در هیچ کجای دنیا پیدا نشوم... .
​

 

[DOonYa]

ناخوشم و دلتنگ... .
دلتنگی در من است و من شده‌ام خود دلتنگی!
آن‌قدر دلم برایت دل‌دل می‌کند که خود نیز متعجبم که این عشق از کجا سرچشمه می‌گیرد.
حس کسی را دارم که در سرما دارد آتش می‌گیرد و تماماً پر شده‌ام از حس‌های بد و ناگوار؛ در من دخترکی بی‌پناه به انتظار نشسته تا ببیندت تا ببویدت!​

 

[DOonYa]

تا به کی باید دست در دست این انتظار لب جاده بنشینم تا چشمم به تو بی‌افتد؟
که آمدنت ماندنی داشته باشد و ماندنت زمزمه‌هایی عاشقانه... .
تو که دیگر می‌دانی چشم‌های پر اشکم به جاده خشک شده و هر دم دلم خود را به در و دیوار می‌زند تا نگاهت کند.​