مجموعه اشعار نادر نادرپور

[DELARAM]

سی*ن*ه مالان بخزد چون تن لغزنده ی مار
کوه و خورشید ،
سراسیمه به هم می نگرند
اسب ، جان می سپرد تشنه ، در آغوش سوار

 

[DELARAM]

کهن دیارا دیار یارا ! دل از تو
کندم ، ولی ندانم
که گر گریزم کجا گریزم وگر بمانم کجا بمانم
نه پای رفتن نه تاب ماندن چگونه گویم درخت خشکم
عجب نباشد اگر تبرزن طمع ببندد در استخوانم
درین جهنم گل بهشتی چگونه روید چگونه بوید ؟
من ای بهاران ! از ابر نیسان چه بهره گیرم که خود خزانم
به حکم یزدان شکوه پیری مرا نشاید مرا نزیبد
چرا که پنهان به حرف شیطان ، سپرده ام دل که نوجوانم
صدای حق را

 

[DELARAM]

سکوت باطل در آن دل شب چنان فرو کشت
که تا قیامت درین مصیبت گلو فشارد غم نهانم
کبوتران را به گاه رفتن ، سر نشستن به بام من نیست
که تا پیامی به خط جانان ، ز پای آنان فروستانم
سفینه ی دل نشسته در گل چراغ ساحل نمی درخشد
درین سیاهی سپیده ای کو ؟ که چشم
حسرت در او نشانم

 

[DELARAM]

الا خدایا ، گره گشایا ! یه چاره جویی ، مرا مدد کن
بود که بر خود ، دری گشایم ، غم درون را برون کشانم
چنان سراپا ، شب سیه را ، به چنگ و دندان ، در آورم پوست
که صبح عریان ، به خون نشیند ، بر آستانم ، در آسمانم
کهن دیارا ، دیار یارا ، به عزم رفتن ،
دل از تو کندم
ولی جز اینجا وطن گزیدن ، نمی توانم ، نمی توانم