مجموعه اشعار ناصر حامدی

[mobina01]

اشعار ناصر حامدی​

 

[mobina01]

عشق را از دستبرد بی‌وفایی دور کن
گرگ بی‌شک برّه‌ی قربانی‌اش را میخورد

 

[mobina01]

سرد است هوا، دَم به که باید بسِپارم؟
غم کشت مرا، غم به که باید بسِپارم؟

شادی به هر آن‌ک.س که رسیده‌ست، مبارک
ناشادیِ عالم به که باید بسِپارم؟

پرسوزتر از من نفسی نیست در این شهر
این آهِ دمادم به که باید بسِپارم؟

ای مرگ! مرا جانی اگر مانده تو بردار
چیزی که ندارم به که باید بسِپارم؟

ای عشق که سرباز تو بودم همه‌ی عمر
فرمان بده، پرچم به که باید بسِپارم؟

یک‌عمر خودم را به امان تو سپردم
ماندم که تو را هم به که باید بسِپارم...؟

 

[mobina01]

دلی بی‌قرار و شبی تار دارد
غریبی که دیدار با یار دارد

دعا کن که دستم رها باشد امشب
که با زلف آشفته‌ات کار دارد

گرفته‌ست ناز تو بازارها را
چه اندازه نازت خریدار دارد!

تو همچون طبیبی فراموشکاری
طبیبی که بیمار بسیار دارد

گرفتاری‌ام را کسی می‌شناسد
که عمری‌ست روحی گرفتار دارد

زبانم تو را گرچه انکار کرده
دل امّا به عشق تو اقرار دارد...

 

[mobina01]

امر کن تا بر لب سرخ تو عاشق تر شوم

نامسلمانا ! لبم را نهی از منکر مکن

عمر بودن با تو کوتاه است ، مثل عمر گل

نازک انداما ! گل عمر مرا پرپر مکن ..

 

[mobina01]

وقت خواب است و دلم پیش تو سرگردان است



شب بخیر ای نفست ،
شرح پریشانی من

 

[mobina01]

شیرین لب من ! فصل رطب شد ، تو کجایی؟
خود را برسان ، شب شد و شب شد تو کجایی؟

بیچاره دلم باز در این گوشه ی دنیا
محتاج به آن گوشه ی لب شد ، تو کجایی؟

اما اگر احوال مرا خواسته باشی
بیچاره تنم کُشته ی تب شد ، تو کجایی؟

از صلح بگو ، حوصله ی جنگ ندارم
حالا که دلم صلح طلب شد تو کجایی؟

ای دورترین میوه ی پنهان شده در باغ !
دستم به هوای تو طلب شد ، تو کجایی؟

یک بار دلم وصل تو را خواست ، غلط کرد
دل بی ادبی کرد و ادب شد ، تو کجایی؟!

 

[mobina01]

گل که می گرید غم عریانی اش را می خورد
پیچ و تاب زخم سرگردانی اش را می خورد

خاک اگر باران نمی بیند گناه ابر چیست؟

نامسلمان چوب بی ایمانی اش را می خورد

عشق را از دستبرد بی وفایی دور کن

گرگ بی شک برّه ی قربانی اش را می خورد

راستی! بار کج خود را به منزل می برد

آن که دارد نان بی ایمانی اش را می خورد؟

وامصیبت! شیخ راه قبله را گم کرده است

غصه ی معشوقه ی پنهانی اش را می خورد

اشک بند آمد ولی این سد بی جان نیمه شب

بی گمان دیواره ی سیمانی اش را می خورد...

 

[mobina01]

برسانید به یوسف که سرافراز شدی

هر چه سنگ است به بیچاره زلیخا خورده

برسانید از او صرف نظر خواهم کرد

نرساند اگر از آن لب حلوا خورده!

 

[mobina01]

مثل یک جنگل پاییزی سرما خورده

شده ام بی رمق و غم زده و تا خورده

اخم کن،زخم بزن ،تلخ بگو، سر بشکن

قالی آن گاه عزیز است که شد پا خورده

ماهی کوچک اگر دل نسپارد چه کند

بس که آب و نمک از سفره ی دریا خورده

عشق داغ است و دوای تن سرد من و تو

دور آتش بنشینیم دو سرما خورده؟