دلنوشته {نامحصوریِ خویشتن} اثر •سپید خون کاربر انجمن رمان بوک•

[سپیدخون؛]

- نام اثر: نامحصوریِ خویشتن
- دلنویس: سپیدخون؛
- ژانر: تراژدی، اجتماعی
- ناظر: @DELARAM
- خلاصه: ای نومیدی، ای هراس! گمان بردی که جسارت شعله‌کش چهچه‌‌ی آزادی‌ من را، در جراحت نیش سرخه‌حصار غلتانده‌ای؟ مرا بنگر؛ من تا خموشی ناگزیر افق، رستن را خواهم رقصید. من بر سطح ارغوانی واژه، لانه خواهم ساخت و تا لمس هبوط باران، شهامتم را فریاد خواهم کشید! مرا بنگر؛ من خودمختاریِ ققنوسم، من نامحصورم!

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[سپیدخون؛]

گلوی شفق خراشیده را، ز چنگ این حصار خون‌آلود که رهایی نیست؛ اما من هرگز خفقان پرتسلیم شفق‌ها نشدم! در رخ طوسی بی‌امان ثانیه‌ها، خصمانه خروشیدم، و آرزوی شب‌آهنگ ستاره‌ها را بر شاهرگ هجای شبنم حک کردم! حذر کن ز شراره‌ی نگاهم، حصار؛ من نامحصورم.

 

[سپیدخون؛]

آذر ز کویر خیس جان من که برنمی‌خاست، غبار روی شکوفه‌های سرما‌زده‌ی سیب را زبانه می‌کشیدی چرا؟ دل‌زدگی ناممکن مرا جلوه‌گاه محراب مرگ می‌شمردی که چه شود؟ چگونه سکوت ژرف آوازه‌ام را غرش پرخروش ناقوس نمی‌پنداشتی؟ ای حصار، بگو بدانم که چرا؟ گویی به نسیان سپردی که من نامحصورم!

 

[سپیدخون؛]

بایستی بانگ مدهوش سیمرغ را، مستانه به تحریر می‌نوشتی در شعبده‌ی ناباور شهامت! در رقص غزل‌خوان قوهای نیلوفر، هم‌آغوشی جسارت و امید را باید به نظاره می‌نشستی، حصار نامرد! محدودیت رنگ می‌باخت در حضور من و دلیری بی‌تردیدم. از خراش‌های گاه‌بیگاه تو، نامیرا شده‌ بودم، نامحصورم.

 

[سپیدخون؛]

بی‌گمان، گه‌گاه چنگ نومیدی، شوری‌اش را می‌نوشت بر رد پای سوزش بی‌امان جراحت‌های سر گشوده‌ی پیشین. گاهی طعم گس حسرت، خروشیدنش را به رخ می‌کشید و بسان نقره‌داغی می‌ماند بر حریر بی‌تاب خاطره! ولی باکی نبود، خوب خواهم شد. من تیغ‌آلودیِ حصار درونم را خواهم درید، نامحصورم!

 

[سپیدخون؛]

بغض پربهانه‌ی ساحل را نشکن، او نیز رنگ ابتهاج از رخ چکانده بود. وامانده‌ام که آیا نگاه سپید ابر هم می‌سوخت از حس این گم‌شدگی؟ یا داس این سکوت سرد و مرطوب، تنها گندم امید مرا غارت کرده بود؟ سرخه‌حصار عزیزم؛ اندوه پرهیاهوی جنگل را نوشیده‌‌ام و هنوز به دروغ لب می‌زنم: «من نامحصورم!»

 

[سپیدخون؛]

امید؟ واژه‌ای دور و کم‌رنگ شده‌ در کوچه‌های متروک دلم، هم‌‌چو درخشش کم‌سویی که قدم‌قدم فاصله می‌گرفت از قدم‌های پرتوقع و ملتمس من. نزد روح کوچکم، دشوار می‌نمود پذیرشِ سایه‌ی نابهنجار عدمش، من هنوز گرمای بی‌دریغ آفتاب روی کاغذدیواری را می‌خواستم. امید واهی داشتم که هنوز نامحصورم.

 

[سپیدخون؛]

هنوز هم چکه‌های محو رنگین‌کمان، چهره‌ی باران را به نگاهم می‌پوشاند و بادبان‌های سی*ن*ه‌ی سبزم را بی‌می‌افرازد. هنوز هم در اعماق شب چشم‌ به‌ راه سپیده‌ و بی‌باک‌ام از پاره‌ای تیرگی محض. همچنان دوره‌گرد مهتابم و در کوشش چشمک‌زن ماهی‌ها، خود را می‌سازم. ولی دیگر لمس نمی‌کنم نامحصور بودنم را!

 

[سپیدخون؛]

سرخه‌حصار عزیزم؛ چه طناز و دل‌فریب چنگ می‌کشی بر چنگ‌ خموش وجودم. به صخره‌ها التماس کردم تا جراحت‌هایم را در گوش باد بریزند و در خط آسمان بنویسند؛ دریغ از این‌که تیغه‌هایت روحم را نواخته‌اند نه کالبد پرطراوتم را. صخره‌ها تمسخری محو به جان شبنمم انداختند و در نگاهشان جار زدند که من نامحصورم... .