همگانی | نباید می‌خواندیم |

[اول شخص مفرد]

[ نباید می‌خواندیم ]
همگانی~​

 

[اول شخص مفرد]

در دنیایی که هیچ‌ک.س مجبور نباشد بیش از چهار ساعت در روز کار کند،
هر فرد شیفته‌ی کنجکاوی علمی می‌تواند این میل خود را کند،
و هر نقاشی می‌تواند بدون گرسنگی کشیدن نقاشی کند، حال نقاشی‌هایش هر کیفیتی که می‌خواهد داشته باشد.
نویسندگان جوان مجبور نخواهند بود با کارهای بازاری مهیج جلب توجه کنند تا به استقلال اقتصادی‌ای برسند که لازمه‌ی [خلق] آثار ماندگار است،
و وقتی هم که سرانجام موعدش برسد، ذوق و توانایی [خلق چنین آثاری] را از دست داده باشند.
‌
‌
برتراند راسل
در ستایش بطالت

 

[اول شخص مفرد]

هر‌چه بگوییم باز هم شادترین لحظه‌ی زندگی انسانِ خوشبخت لحظه‌ای است که به خواب می‌رود،
و بدترین لحظه‌ی زندگی انسانِ بدبخت لحظه‌ی بیداری او است‌.
حسادت هولناکی که در همه‌ی انسان‌ها نهفته است نیز گواه غیر‌مستقیم اما قطعی این واقعیت است که مردم احساس بدبختی می‌کنند، و نتیجتاً چنین هم هستند.
‌
‌
آرتور شوپنهاور
جهان همچون اراده و تصور

 

[اول شخص مفرد]

اندیشه‌های درهم و آشفته هر دم مرا بیشتر در خود فرو می‌کشید، فرسوده می‌کرد.
بسیار خسته بودم. چشم‌هایم را بستم خیال کردم دارد می‌آید.
هنوز می‌توانم دستش را دور گردنم، بوی تنش، صدایش، گرمایش، مهر و محبتش را حس کنم.
همه چیز سر جای خودش است. هیچ چیز دست‌نخورده. فقط کافی است چشمانم را ببندم و در فکر فرو روم.
چقدر باید بگذرد تا آدمی بوی تن کسی را که دوست داشته از یاد ببرد؟ و چقدر باید بگذرد تا بتوان دیگر او را دوست نداشت؟
‌
‌
آنا گاوالدا
من او را دوست داشتم

 

[اول شخص مفرد]

تو مثل لاله‌ی پیش از طلوع دامنه‌ها که سر به صخره گذارد


غریبی و پاکی
تو را ز وحشتِ طوفان، به سی*ن*ه می‌فشرم
عجب سعادت غمناکی
‌
‌
منوچهر آتشی

 

[اول شخص مفرد]

یکی از مسخره‌ترین فرمول‌های روانشناسی جدید این است که می‌گویند:
"علت مِی‌خواری معتادان این‌ست که نمی‌توانند خود را با واقعیات وفق دهند."
و کسی نیست به این‌ها بگوید: "کسی که بتواند خود را با واقعیت‌ها وفق دهد، یک بی‌درد الدنگ بیش نیست."
‌
رومن گاری
خداحافظ گاری کوپر

 

[اول شخص مفرد]

گاهی دیوانگی‌ام گل می‌کند، می‌خواهم بروم دور خیلی دور، یک‌ جایی که خودم را فراموش بکنم.
فراموش بشوم، گم بشوم، نابود بشوم. می‌خواهم از خود بگریزم بروم خیلی دور،
مثلاً بروم در سیبریه، در خانه‌های چوبین زیر درخت‌های کاج، آسمان خاکستری، برف، برف انبوه میان موجیک‌ها، بروم زندگانی خودم را از سر بگیرم.
یا، مثلاً بروم به هندوستان، زیر خورشید تابان، جنگل‌های سر به‌ هم کشیده، مابین مردمان عجیب و غریب، یک جایی بروم که کسی مرا نشناسد، کسی زبان من را نداند.

صادق هدایت
زنده‌‌ بگور