مجموعه اشعار نعمت الله ولی

[mobina01]

بندهٔ ساقی ما شو تا شوی سلطان ما
جان فدا کن تا شوی جانان ما ای جان ما

چشم صورت بین ببند و دیدهٔ معنی گشا
تا ببینی بر سریر ملک دل سلطان ما

گر گدای عشق باشی پادشاه عالمی
حکم تو گردد روان گر می بری فرمان ما

از نم چشم و غم دل نُقل و باده می خوریم
الصلا گر عاشقی نزلی بخور از خوان ما

حال ما پیدا شود بر ساکنان صومعه
گر جمال خود نماید شاهد پنهان ما

همدم جامیم ساقی را حریف سرخوشیم
ذوق اگر داری طلب کن خدمت رندان ما

مجلس عشقست و سید عاشق و معشوق او
این چنین بزمی بیابی گر شوی مهمان ما

 

[mobina01]

به هر صورت که ما را رو نماید
ببین تا نور چشمت را فزاید

توان دیدن اگر لطفش به رحمت
حجاب از دیدهٔ ما برگشاید

 

[mobina01]

این صفات بد اگر از خود جدا سازی چو من
نعمت الله زمان باشی و سلطان زمن

غیبت و نمامی و حرص و حسد این هر چهار
باز بخل و کینه و آنگه طمع بشنو ز من

 

[mobina01]

عمل و علم هست کار خواص
خوش بود نیز در عمل اخلاص

ور نباشد چنین که ما گفتیم
نتوان یافتم به علم خلاص

 

[mobina01]

عقل را نایب خدا دانش
خاطر او ز خود مرنجانش

هر کتابی که عقل بنویسد
عاقلانه به عقل می‌ خوانش

 

[mobina01]

آن روز که کار وصل را ساز آید
این مرغ ازین قفس به پرواز آید

از شه چو صفیر ارجعی روح شنید
پرواز کـــنان به دست شه باز آید

 

[mobina01]

یاری که چو ما لطف الهی دارد
در هر دو جهان هرچه تو خواهی دارد

هر چند گدای حضرت سلطان است
از دولت عشق پادشاهی دارد

 

[mobina01]

از بهر خدا اگر خدا می ‌جویی
می دان که خدا را به هوا می ‌جویی

او را بطلب تا که بیابی او را
غیرش چه کنی غیر چرا می ‌جویی

 

[mobina01]

ما عادت خود بهانه جوئی نکنیم
جز راست روی و نیک خوئی نکنیم

آنها که به جای ما بدی ها کردند
گر دست دهد به جز نکوئی نکنیم

 

[mobina01]

در کوی خرابات بسی کوشیدیم
تا جمله شراب میکده نوشیدیم

تا رهبر رندان جهانی باشیم
رندانه قبای عاشقی پوشیدیم