در حال تایپ [نفسم من را باور کن] اثر«نیایش بیاتی کاربر انجمن رمان بوک»

[نیایش بیاتی۱۱]

من دیگه اون دنیای همیشگی نبودم! دنیایی شدم پر از کینه وپریشان!

با گریه خوابم برد که صدای مادرم من را از خواب بیدار کرد.

- دنیا بلند شو ارسلان اومده کارت داره.
- باشه مامان الان میام.

از تخت بلند شدم و روسریم رو کمی جلوتر اوردم و از اتاق بیرون اومدم ..

مادرم رو به ارسلان کرد.
سلامی کردم و او با عصبانیت جوابم رو داد معلومه که منتظر انتقام هست

- ارسلان جان، امروز چرا نیومدی خونه؟ دنیا میگه رسوندیش برگشتی

ارسلان نگاهی به من کرد و گفت
- بله زن عمو جان کار داشتم! به دنیا هم گفته بودم که کار دارم
لبخندی زدم

- خب پسرم چیزی شده؟
- چیز خاصی که نه ولی پس فردا عقد آرزو هست مامانم گفت امروز بیاید خونمون! که کمکش کنید

باز باید با این پسر رو به رو بشم
- باشه پسرم حتما میایم!
- خب زن عمو جان من سوار ماشینم منتظرتونم که برسونمتون!

بعد نگاهی به من کرد
- بله پسرم چشم
بلند شد و رفت

به سمت اتاقم رفتم و مامانم در رو باز کرد
- دنیا چکار میکنی؟
- مامان باید بیام حتما؟

- پس چی ! می‌خوای باز دعوا راه بندازی؟ دختر عمو و پسرعموت رو خودت بهتر می‌شناسی! فقط یه چی بهت بگم باز با ارسلان لج نکنی ها دعوا راه بندازی.
- باشه مامان باشه

 

[نیایش بیاتی۱۱]

مامانم از اتاق اومد بیرون.
من هم با حرص روی تخت نشستم!

در فکر بودم که زهرا در رو باز کرد... زهرا خواهرم ۲ سال از من کوچکتر بود!

بچگی با هم بازی می‌کردیم خیلی، ولی با اون اتفاقی که افتاده و من همش تو خودم هستم از هم دور تر شده بودیم.

با ذوق گفت:
- دنیا، باید بریم خونه عمو اینا!
- بله خودم می‌دونم.
- اَه! چقدر تو بی ذوقی.

- ذوق چی داشته باشم زهرا اخه؟ تو الان باید به فکر کنکورت باشی.

بلند شد.
- چیه حالا خوب شد، داغ دلم رو تازه کردی. خوب بود، سه سال پیش، من همش می‌گفتم کنکور داری، کنکور داری، هان؟

- باشه حالا، عصبانی نشو. مگه نمی‌خوایم بریم خونه عمو اینا؟ خب با این سر و وضع و حال تو؟ یکم خودت رو جمع و جور کن.

 

[نیایش بیاتی۱۱]

خنده ای کرد و رفت.
من هم لباسم رو پوشیدم و بعد از مدتی با مامان و بابا و زهرا سوار ماشین ارسلان شدیم
می‌دونستم فقط منتظر یه فرصت هست انتقام بگیره.

مامانم به بازوم زد و بلند گفت
- باز دعوا کردید؟

به جای من ارسلان گفت
- دعوا که چه عرض کنم! دعوا نکردیم ولی قهر کردیم

بعد خنده ای کرد.
می‌خواستم بگم 《 حالا نوبت ما هم می رسه》
ولی با نگرانی نگاهم رو به سمت ارسلان کردم .
و منصرف خنده شد!

- ارسلان خودم زبون دارم جواب مامانم رو میدم! هر موقع با تو حرف زد خودت جوابش رو بده
ساکت شد.

بعد مامانم گفت
- عه دختر ادب داشته باش! نا سلامتی پسر عمویی گفتن، دختر عمویی گفتن! احترامی گفتن! پنج سال ازت بزرگتره جواب حرفش رو اینجوری باید بدی؟

با بغض گفتم
- باشه مامان من بخاطر شما هیچی نمیگم .
- آفرین دخترم.

تا رسیدن به مقصد هیچی نگفتیم!
وقتی رسیدیم من اولین نفر پیاده شدم.. نمی خواستم با ارسلان رو در رو شم ... .

و می‌خواستم سوار آسانسور شم که ارسلان گفت:

- دختر عمو میشه همونجا وایسی؟ کارت دارم.

ایستادم و مامانم و بابام و زهرا سوار آسانسور شدن
- چیه؟

 

[نیایش بیاتی۱۱]

- دنیا چرا جلوی مادرت من رو سکه یه پول کردی؟ مگه من چه هیزم تری بهت فروختم؟

انگشتم رو به سمتش بردم.
- ارسلان خودت خوب میدونی! من رو جلوی همه روانی فرض کردی! من به اعصاب خودم مسلط نیستم ارسلان؟

- خودت رو جلوی آینه نگاه کن! ببین این همون دنیایی هست که خیلی ذوق داشت و شیطون بود تو بچگی؟ الان شبیه وا رفته‌ها شدی.

چشمام دو تا شد.
- حالا من وا رفته ام اره؟
- خودت برو نگاه کن از اینه خودت رو متوجه میشی.

به سمت اینه جلوی آسانسور رفتم و خودم رو دیدم و شوکه شدم.

- حالا دیدی راست گفتم؟
- من‌... .
- هنوز هم به فکر کامرانی؟

با آوردن اسم کامران قلبم به درد آمد.
داد زد.
- گفتم هنوزم به فکر کامرانی؟!

- من..
- فقط یه کلام اره یا نه؟
اشکم سرازیر شد
- اره.

یاد اتفاقات گذشته می‌افتم و گریه کردم.
- دنیا تو دیگه اون دنیای همیشگی نیستی! تو کسی بودی که جلوی من گریه نمی کردی ولی الان.

- اره الان دیگه شکسته شدم از همه چیز! خسته و مونده.

- بریم بالا منتظرند!

به سمت آسانسور رفتیم و سوار آسانسور شدیم..
در طول راه گریه کردم.

 

[نیایش بیاتی۱۱]

داد دستم.
- بگیر اشکات رو پاک کن، الان میبینن فکر می‌کنن چی‌شده! فکر می, کنن اتفاقی بینمون افتاده.

حرف حق رو می‌زد و دستمال رو گرفتم و اشک‌هایم را پاک کردم.

از آسانسور بیرون اومدیم و ارسلان کلید انداخت و داخل شدیم. آرزو در رو باز کرد و من رو بغل کرد.
- سلام دنیا جان.
- سلام آرزو جان.
با هم داخل شدیم.

- امروز خواستگار ها میان!
- آهان.
روی صندلی نشستم و به زن عمو کمک کردیم و نزدیک ساعت هشت بود که زنگ در زده شد.

آرزو بهت زده بهم نگاه کرد.
بعد ارسلان در رو باز کرد و خواستگارها اومدند.
- آرزو داماد اسمش چیه راستی؟

- شهرام!
- خوشبخت بشی.
- ممنون.

داماد که ساکت نشسته بود ولی برادر داماد همش صحبت می‌کرد و از گذشته‌ها حرف می‌زد و خاطره تعریف می‌کرد... .

همش زیر چشمی به من نگاه می‌کرد... من هم نگاهم رو به چشم‌هایش نمی‌انداختم!
ارسلان عصبی شده بود.

 

[نیایش بیاتی۱۱]

- آرش خان، یکم نفسی تازه کن... .
خورد تو ذوق آرش و دیگه کم صحبت شد.
زن‌عمو با عصبانیت به ارسلان نگاه کرد، از حرفش خوشم اومد... .

دیگه ساکت شده بود... بعضی وقت‌ها زیر چشمی نگاهم می‌کرد و ارسلان متوجه شده بود.
از جمع دور شدم و به سمت اتاق رفتم.

با خودم کلنجار میرفتم، حوصله چیزی رو نداشتم.

فقط می‌خواستم یک‌بار دیگه، کامران رو ببینم... تشنه‌ام شده بود و از اتاق بیرون اومدم، تا آبی بخورم... .

از یخچال شیشه‌آب را برداشتم و آب را در لیوان ریختم، یک‌دفعه لیوان از دستم پرت شد... هم‌زمان با پرت شدن و شکسته‌شدن لیوان، جیغی کشیدم.

ارسلان، سریع خودش رو به آشپزخانه رسوند.
- چی‌شد؟

- هیچی لیوان از دستم افتاد، ببخشید!
- فدای‌ سرت، خودت که چیزیت نشد؟
- نه.

مامانم و زن‌عمو و آرزو و پدرم و زهرا در آشپزخانه جمع شدند.
زن‌عمو رو به آرزو کرد.

 

[نیایش بیاتی۱۱]

- آرزو، برو پیش خواستگارها الان میگن، چی‌شده، همه تو آشپزخانه جمع شده‌اند!

- زن عمو نگران نباشید، من خودم جمع می‌کنم.
ارسلان گفت:

- نمی‌خواد جمع کنی، خودم جمع می‌کنم دستت زخمی می‌شه.

زن عمو رفت و فقط ارسلان موند.

تکه‌ی شیشه خرد شده از لیوان رو برداشتم و دستم زخمی شد.
- آخ.

- دنیا، چرا با خودت این کار رو می‌کنی؟ گفتم نکن الان دستت رو زخمی کردی!

مونده بود گریه کنم، اشکم سرازیر شد.
چسب زخمی داد دستم و گفت:
- بچسبان به زخمت خوب می‌شه‌‌... برو عقب‌تر شیشه‌ها در پایت نروند، من خودم جمع می‌کنم.

عقب رفتم و شیشه‌ها رو جمع کرد.
وقتی به جمع اضافه شدم، آرش گفت:
- راستی، شما چند سالتونه؟

ارسلان که اگه تنها بود می‌خواست خفه‌اش کنه.
- جواب ندادی!

- ۱۹ سالم هست.
- پس کنکور شرکت کردید!

- نه، من در کنکور شرکت نکردم.
- واقعا ؟ چرا اخه؟ فکر نمی‌کردم از این بچه خنگا باشید... .

عصبی شدم و می‌خواستم از جمع بیرون برم، ارسلان گفت:

- آقا آرش، بنظرم این‌جا یه بحث مهم‌تر هستش! بعدش هم، دنیا شرکت نکرده تو کنکور، به‌خاطر این‌که، نمراتش خوب بود، بدون کنکور قبولش کردند و البته دلیلی نمی‌شه بهشون بگی، خنگ!
دنیا بشین!

لبخندی زدم و نشستم.

 

[نیایش بیاتی۱۱]

زن‌عمو از دست ارسلان خیلی عصبی شده بود،
آرش، دستپاچه نشد.
- چه دلیلی داره شما ازش تعریف می‌کنید؟

- من پسر عموسش هستم و در هر شرایط پشتش هستم. بهتره بحث رو جلو نبریم و به فکر این دو جوان باشیم.

قلبم به تپش می‌افتد، نگاهی به ارسلان کردم... عصبی بود. راست می‌گفت، او تو بچگی، همیشه پشتم بود و نگذاشت، آب تو دلم تکون بخوره.

خسته شدم و در اتاق رفتم. نمی‌دانم چند وقت در اتاق بودم ولی ارسلان در زد و داخل شد.

- دنیا تو فکری؟
- خودت خوب می‌دونی چرا می‌پرسی؟
- می‌دونم دوست داری یک‌بار دیگه ببینیش. می‌د‌ونم خیلی دوستش داری دنیا... ولی یک‌بار دیگه بهم بگو، واقعا دوستش داری ؟

- دیگه نه! از وقتی بهم گفته دیگه نمی‌خواد من رو، دیگه نمی‌خوام... ولی نمی‌دونم چرا دوست دارم ببینمش.

- دنیا توروخدا، دیگه جلوی من، گریه نکن.

آرام گفت:
- دِ لعنتی، یکم به من فکر کن!
گفتم:
- چیزی گفتی؟
- نه.

 

[نیایش بیاتی۱۱]

- بیا رفتن، عمو و زن‌عمو هم رفتن، من و آرزو اصرار کردیم امشب باشید.

لبخندی زد و رفت، من هم دنبالش رفتم.
آرزو گفت:

- خوب تنها گذاشتی منو ها.
یکدفعه زن عمو ارسلان رو صدا کرد.

دوست داشتم ببینم چی میگن، بخاطر همین به نزدیک‌های اتاق رفتم.

شنیدم که ارسلان می‌گفت:
- مامان حق داشتم... چرا باید ارش همش به دنیا نگاه کنه؟ بعد چرا این حرف‌ها رو بهش زد؟

- پسرم، تو آبرو ما رو بردی! می‌دونی این دختره روانی هست‌.

این حرف از زن‌عمو قابل باور بود... شوکه شدم و اشک از چشم هایم سرازیر شد.
- باشه دیوونه باشه ولی... .

به سمت در اومد و با قیافه گریان من روبه‌رو شد.
- دنیا من... .

آروم تکرار کردم:
- دیوانه هستم؟ دیوانه هستم؟ بگو چرا همش می‌گفتید من باشم... .

- توروخدا دنیا.
به سمت اتاق رفتم و گریه کردم.

 

[نیایش بیاتی۱۱]

گفتم:
- اره من دیوونه‌ام.
یک‌دفعه ارسلان اومد و گفت:
- دنیا، بخدا تقصیر من نبود... تو دیوونه نیستی، روانی هم نیستی.
- ارسلان، انقدر دروغ نگو. تو همین الان گفتی، با گوش خودم شنیدم، گفتی دنیا دیوانه هست، حتی زن‌عمو هم گفت.
گریه کردم.
- ببخشید. میشه دیگه گریه نکنی؟ طاقت گریه‌هات رو ندارم بخدا.
بعد رفت... انقدر خسته بودم، همان‌جا خوابم برد، صبح زود بیدار شدم.
سر و رویم را شستم.
ارسلان گفت:
- سلام صبح بخیر... بابت دیروز هم معذرت می‌خوام.. بریم صبحانه بخوریم بعد لباس‌هات رو بپوش، میریم دکتر.
برعکس جلسه اول که دوست نداشتم برم، گفتم:
- سلام ممنون چشم حتما.
به سمت آشپزخانه رفتم و صبحانه خوردم.
آرزو و زهرا، که معلوم بود تا لنگه ظهر می‌خوابند.
ارسلان گفت:
- دیشب زود خوابیدی خسته بودی ؟
- ببخشید بله.