مجموعه اشعار نفس موسوی

[~Fateme.h~]

می خواهم راه بیفتم

جاده ها

مملو از دنیاهایی ست

که مرا نمی شناسند

اما چشم هایم را

هر روز در باغچه ی انتظارشان می کارند

باید راه بیفتم

چمدان ِ سفر ،

رنج ِ خاطره ها ،

شعرهای منند

که در انباشته گی احساس های زنانه

رایحه ای دو گانه بر جای می گذارند

با من نفس می کشند

بغض هایی که

بر قلبم تلنبارند

راه می افتم و

دست هایم را به دستانت گره می زنم

شاید آسمان

تکه ای آفتاب بر دامنم بدوزد

 

[~Fateme.h~]

دل به یلدای نگاهت داده ام

آه را از شعر دل پر داده ام

می نشینم پای لبخند دلم

بوسه ات را کنج لب جا داده ام


((نفس موسوی))

 

[~Fateme.h~]

قاصدکِ ذهنم

تکرارِ یک واژه را

میانِ نی نی چشمانم

پرسه میزند

باور نداری؟

ببین!

آغوشِ زخمی ام

بر شانه های غیرتت فریاد می زند

اما چه سود؟

سازِ ناکوکِ دستانت

مرا کُنجِ سیاه ترین

انزوای احساسی مُرده مصلوب کرده است

درونِ من

کِرمی هزار سر

سودای تو را

در من می بلعد

و با تارهای احساسم

ملودی کوچ می نوازد

آسمان می گرید

من دوباره به دنیا می آید

خیس ِ انتظار ،

غرق ِ سراب

دخترکی

به نام باران به رسم نفس…!

 

[~Fateme.h~]

شب و تنهايي و درد ِ مدام

عشق بي حاصلي كه مي ناليد

مثل ِ غمباد ِ توي گلو

چشم هم به اشك مي باليد

زرد شد بهار ِ روياهام

آخ از اين رفتن هاي اجباري

توي مُشت م قرص ِ خواب آور

رقص ِ پلك هام براي بيداري

حال و روزم شبيه زنداني ست

حرف هام شعور هر دردند

پُشت ِ هر پرده سايه ي وحشت

فكرها اسير و در بندند

زندگي مرا به خود خواند و

عشق با من هم رديف شده!!!

مانده ام به كدام ِ حدس و گمان

نفرت از عاشقي شريف شده؟

پس چرا زير ِ سايه ي ترديد

روزگار، مرا به يغما بُرد؟

زير ِ تيغ ِ نگاهتان هر دَم

جسم و جان مرا به اغما بُرد؟

مانده ام دور از خودم انگار

مثل ِ گنجشك هاي رو ديوار

يك زماني به دوست مَحرَم بود

دختر ِ شوخ ، قبل از اين آوار.

 

[~Fateme.h~]

کاش ای کاش دلم پیش خیالش برسد

به کجا سر بزنم عطر ِ محالش برسد

گفت ، هرگز از این عشق گریزان نشوی

کاش تقدیر به تند بادی حالش برسد

 

[~Fateme.h~]

زمستان با کلاف ِ خستگی ها

شب طولانی ِ وابستگی ها

دو دست ِ مهربان ِ بی توقع

و شال ِ پشمی دلبستگی ها