آموزشی نقد و بررسی نمایش‌نامه‌ی «مرگ فروشنده»

[-pariya-]

 

[-pariya-]

«مرگ فروشنده» اثری است که قطعا اسمش را به واسطه‌ی فیلم فروشنده‌ی اصغر فرهادی هم که شده شنیده‌اید. این نمایشنامه که تا به حال الهام‌بخش بسیاری از آثار ادبی بوده و چندین فیلم نیز از روی آن نوشته یا اقتباس شده‌اند. این کتاب، شناخته‌شده‌ترین اثر آرتور میلر است

 

[-pariya-]

کلنجار رفتن ذهن او با سوژه‌ی جذابش است؛ گرچه که در سال ۱۹۴۸ کلا طی شش هفته نوشته شد! مرگ فروشنده اولین بار در فوریه‌ی ۱۹۴۹ در تئاتر برادوِی نیویورک به‌روی صحنه رفت و مجموعا ۷۴۲ بار اجرا شد که حاصلش سه جایزه‌ی معتبر «تونی»بود، که متعلق به اجرای های تکراری است. همچنین مرگ فروشنده در همان سال برگزیده‌ی جایزه‌های پولیتزر و حلقه‌ی منتقدین نیویورک بوده است

 

[-pariya-]

«مرگ بازاریاب» احتمالا معادل بهتری برای عبارت «Death of a Salesman» باشد؛ چرا که درواقع نه با یک فروش از مبلغ معامله را پورسانت می‌گیرد؛ اما احتمالا از آن‌جا که در دهه‌های پیش که کتاب برای دفعات اول ترجمه می‌شد اصطلاح بازاریابی هنوز در ایران تعریف نشده و جا نیفتاده بود، مترجم از نزدیک‌ترین واژه‌ی موجود که توسط جامعه درک می‌شود استفاده کرده است

 

[-pariya-]

و این برچسب تابه‌حال به‌روی کتاب مانده‌است. عطاءالله نوریان از مشهورترین مترجمانی است که این اثر را به فارسی برگردانده‌اند. آرتور میلر، نویسنده، نمایشنامه‌نویس و مقاله‌نویس فقید آمریکایی با نوشتن آثار بسیاری، بیش از شصت سال جزو افراد تاثیرگذار ادبیات و سینمای ایالات متحده بود. او ۹ اثر چاپی (کتاب) دارد و در دهه‌ی پنجاه میلادی بابت ازدواج کوتاه مدتش با مریلین مونرو، سر و صدای زیادی به پا کرد.

 

[-pariya-]

میلر در اوایل زندگی با خواندن شاهکار «برادران کارامازوف» اثر فئودور داستایوفسکی، به نوشتن علاقه‌مند شد و ابتدا سراغ روزنامه‌نگاری رفت اما روح منتقد او همزمان دنبال خلق هم بود، پس جذب گروه‌های نمایش رادیویی شد و در شبکه‌های مطرحی چون CBS و NBC فعالیت حرفه‌ای خود را آغاز کرد

 

[-pariya-]

جیب‌های خالی موروثی
ویلی لومان، یک بازاریاب کهنه‌کار است که پس از سفر کاری ناموفقی به خانه، نزد همسرش لیندا بازگشته است و حافظه‌اش آن‌چنان دچار اختلال شده که خط زمانی از دستش دررفته و مدام خود را در موقعیت سال‌های گذشته تصور می‌کند. پسران ویلی، بیف و هپی با وجود عبور از سن سی‌سالگی همچنان در کار و تشکیل خانواده ناتوانند و به خانه‌ی پدرشان بازگشته‌اند.

 

[-pariya-]

پسران، هنگام دیدن زوال عقلی پدرشان تاسف می‌خورند و به فکر شروع یک تجارت جدید با رییس سابق بیف، برای دوران بازنشستگی ویلی می‌افتند. ویلی مدام در رویاهایش به یاد برادر مرحوم و ثروتمندش به‌نام بِن می‌افتند و بابت موقعیت‌هایی که در کنار بن از دست داده حسرت می‌خورد.

 

[-pariya-]

پسران ویلی علی‌الخصوص بیف هم در گذشته به دلیل راهنمایی های غلط او ضربه‌های زیادی خورده‌اند و مانند برنارد، پسر چارلی که دوست نزدیک اوست پیشرفت نکرده‌اند. درد نفر اول داستان درظاهر فقط بی‌پولی است. او سعی می‌کند تا با کار بیشتر در سن و سالی که قاعدتا باید بازنشسته باشد، خانواده‌اش را به آرامش برساند اما نکته‌ی بدتر بحران هویتی است که ویلی، نه در جوانی که در گذر خود از شصت سالگی با آن روبه‌روست:

 

[-pariya-]

چرا دارم تلاش می‌کنم تا به چیزی تبدیل شوم که نمی‌خواهم باشم؟! درحالی‌که تمام چیزی که می خواهم، آن بیرون است و انتظار لحظه ای را می‌کشد که بگویم می‌دانم چه کسی هستم.