دلنوشته {نوباوه} اثر •یسنا باقری کاربر انجمن رمان بوک•

[Eiman]

دلم می‌خواهد روی زمین بنشینم و روی خاک‌ها، با انگشت‌های کوچک و ظریفم طرح بزنم و خانه خودم را نقاشی کنم.
دلم آرزوهای کودکی را می‌خواهد.
دلم تمام چیزهایی که در کودکی جا گذاشته‌ام را می‌خواهد.​

 

[Eiman]

مگر مهم است بی‌خبر از تو، قاره‌ها را طی کنم؟
بی‌جانم و میلی برای حرف زدن نیست.
برای مرگ آواز می‌خوانم و شاید با این مرگ، تو را ببینم.
***​

 

[Eiman]

وقتی خبر رسید که زخم‌‌هایت، جان و روحت را بهم ریخته، آرزو کردم اگر فرمانده راضی به ماندنت نیست و می‌خواهد بروی و در آغوشش آرام بگیری من هم راضی شوم به رفتنت.
***​

 

[Eiman]

تو آدمی که من را این‌گونه رها می‌کنی؟
تو آدمی یا روح؟ تو روح وجودی منی.
تو آدمی؟ تو آدم نیستی، تو تمام وجود منی.
***​

 

[Eiman]

آدمی که دیوانه باشد، آدمی که مجنون باشد، عقلیت سرش نمی‌شود و خطر را نمی‌شناسد و مانند دیوانه‌ای عاقل، دل را به خطرها می‌سپرد و تا وقتی که موفق نشود، قلبش را پس نمی‌گیرد.
***​

 

[Eiman]

فلسفه را دوست می‌دارم، به این دلیل که از هرچه درد است به آغوش فلسفه می‌گریزم و وجودم را آرام می‌نمایم.
و حال، فلسفه وجود و وجودی من چیست؟
قرار است چه‌کار کنم؟ قرار است به چه کسی و چه چیزی بنگرم؟
***​

 

[Eiman]

درمان دردم تویی!
اصلاً می‌دانی؟ نه، تو هیچ‌وقت نمی‌خواهی بفهمی که چقدر دوستت دارم و آرزوی بچگی منی.
- علائم حیات
***​

 

[Eiman]

فرسنگ‌ها با تو فاصله دارم و دلم می‌خواهد حرف بزنم.
از دلتنگی‌هایم بگویم و از عشق و هرچیزی که به تو مربوط می‌شود.
***​

 

[Eiman]

انگار می‌خواهد برود، انگار که نمی‌داند چقدر دوستش می‌دارم. حق دارد، حق دارد... .
فکر می‌کردم می‌ماند و وقت هست برای اعتراف.
***​

 

[Eiman]

می‌دانم می‌دانم، من هم دوستت دارم.
چه گفتی؟! اذیت می‌کنم؟ ببخشید! ولی حق دارم که اذیتت کنم و آرامشت را بربایم.
***​