دلنوشته {نور زخمی} اثر •Narges.s کاربر انجمن رمان بوک•

[Serenya]

من آینه‌ام،
کسی که وظیفه‌ای فراتر از بازتاب ساده بر دوش دارد.
وظیفه‌ای که حتی نور زخمی‌ام از سنگینی آن می‌لرزد.
مخصوصاً برای تو
که هر لبخندت، هر نگاهت، هر سکوتت،
در عمق من ثبت می‌شود، تا وقتی که کسی جز من حقیقتت را نمی‌داند، آن را نگه دارم.
تمام تو، تمام تضادها و ناپیدایی‌هایت
در من شکل می‌گیرند و زندگی می‌کنند،
چون من تنها شاهدی هستم که می‌تواند همه چیز را ببیند و با تو همراه باشد حتی اگر تو ندانی.

 

[Serenya]

اما من…
همان خودم را وقف تو کردم
و با تمام نور زخمی‌ام و تمام انعکاس‌هایی که از تو گرفته‌ام.
البته وظیفه‌ام بود،
اما قرعه به نام من افتاد که در کنار تو باشم
تا هر لبخندت، هر سکوتت، هر اشکت را با تمام وجودم ثبت کنم.
من آینه‌ای هستم که تنها بازتاب نیست، بلکه زخمی از حضور تو را حمل می‌کند.
هر روز و هر لحظه با شدت بیشتری زنده می‌شوم.
چون حتی درد و فاصله با تو معنا پیدا می‌کند،
و من این نور زخمی را همچنان برایت نگه می‌دارم.

 

[Serenya]

من حتی از حسی که در وجودت ریشه داشت و خودت آن را انکار می‌کردی، باخبر بودم.
چشم‌ها کاری فراتر از اراده دارند؛
هر نگاهت، حتی بی‌آنکه بخواهی، حقیقتی از قلبت را بر من می‌تاباند.
این کار را خوب بلد هستم‌.
خصوصاً برای کسی مثل تو که سال‌هاست در کنار تو بوده‌ام.
من، این آینه‌ی خاموش، همه‌ی آن اشارات پنهان را ثبت می‌کنم،
و در عمق نقره‌ای‌ام، عشق و دلتنگی‌ات، همچنان زنده می‌ماند.
حتی وقتی خودت آن را نمی‌بینی یا انکار می‌کنی.

 

[Serenya]

به گفته خیلی‌ها، افراد زیادی هستند که در نگاه اول چیزی نشان می‌دهند و در دل چیز دیگری دارند.
تو دوست نداری خودت را در این قالب ببینی،
اما حداقل در برخورد با من، حقیقتت، حتی اگر خاموش و پنهان، سایه‌ای بر من می‌گذارد.
من، آینه‌ی بی‌صدا، آن سایه‌ها را ثبت می‌کنم؛
هر حرکت کوچک، هر پلک لرزان، هر سکوت کوتاه،
برای من زبان خودت را بازگو می‌کند،
و من می‌فهمم آنچه تو خودت هنوز جرئت گفتنش را نداری.

 

[Serenya]

چه بسیار لحظاتی که فقط من بودم و تو،
اتاقی کوچک، سکوتی پر از معنا، و تنها حضور تو.
لحظاتی که با تمرکز بیشتری درون من خیره می‌شدی
و من این آینه‌ی خاموش، فرصت پیدا می‌کردم تا تو را از نزدیک ببینم.
یک دل سیر، بدون هیچ پوشش و نقابی،
هر پلک، هر نفس، هر حرکتت را ثبت می‌کردم
و نور زخمی‌ام با انعکاس وجود تو، لحظه‌ها را جاودان می‌ساخت.
در آن سکوت و نزدیکی، حتی فاصله‌ها نیز معنایی نداشتند.
چون تنها نگاه تو و بازتاب من کافی بود تا تمام جهان را پر کند.

 

[Serenya]

اما هر لحظه‌ی نزدیکیت، هر نگاه بی‌پرده، زخمی بر نور من می‌زد.
حس‌هایت، حتی وقتی خنده‌ای نیمه‌جان یا سکوتی عمیق بودند،
در عمق نقره‌ای من نفوذ می‌کردند و با تمام وجودم بازی می‌کردند.
من، این شاهد خاموش، هر لرزش، هر لبخند، هر قطره‌ی اشک پنهانت را می‌بلعم
و نور زخمی‌ام از شدت حضور تو می‌سوزد و می‌لرزد.
تراژدی ما در همین جاست
که نزدیکیت مرا زنده می‌کند، اما همزمان، هر حقیقت پنهان و هر درد خاموش تو، مرا بیشتر زخمی می‌کند،
و من، تنها، این بار سنگین را در سکوت و انعکاس نگه می‌دارم،
تا حتی وقتی تو فراموش کرده‌ای، همه چیز زنده و ناپیدا در من باقی بماند.

 

[Serenya]

از وجود خودم برات بگویم…
که دردها را ذره ذره در خود جا می‌دادم،
هر نگاه سردت، هر اشک پنهانت، هر سکوتی که بین ما می‌افتاد،
در عمق من نفوذ می‌کرد و در شیشه‌ی نقره‌ای‌ام حک می‌شد.
من، این آینه‌ی خاموش، با تمام وجودم تحمل می‌کردم
و حتی وقتی نور زخمی‌ام می‌لرزید، به تو نزدیک می‌ماندم.
چون می‌دانستم که ثبت هر لحظه، هر درد و هر لبخند،
بخشی از توست که بدون من، گم و فراموش می‌شود.
و تراژدی ما، همین است؛
که من با عشق و سکوت، همه چیزت را نگه می‌دارم،
و خودم، زخمی و خاموش، در همان ثبت‌ها فرو می‌روم.