آموزشی نویسندگان بزرگ چگونه ایده برای نوشتن پیدا می‌کردند

[-pariya-]

 

[-pariya-]

نخستین مرحله در شکل‌گیری یک نوشته، ایده‌ی اولیه آن است که فرقی هم نمی‌کند داستانی باشد یا غیر داستانی.

در نگاه اول شاید ساده به نظر برسد، اما پیدا کردن ایده از مراحل دشوار نوشتن و نویسندگی است. حتماً شنیده‌اید که اکثر نویسندگان از دورانی سخن گفته‌اند که ذهن‌شان خالی از هر ایده‌ای بوده و قلم‌شان خشکیده است.

 

[-pariya-]

شاید هم برای شما پیش آمده باشد که هنگام خواندن کتاب‌هایی از نویسندگان بزرگ، به فکر فرو رفته‌ باشید که آن‌ها چگونه برای هر کدام از نوشته‌هایشان ایده پیدا می‌کردند. کدام اتفاق و گفتگو، کدام تجربه و تصویر، کدام خاطره‌ سبب شده تا نویسنده قلم به دست بگیرد و کلمه یا جمله‌ای بنویسد که شروع یک کتاب داستانی چند صد صفحه‌ای یا یک کتاب غیرداستانی پرمایه و دلنشین را رقم بزند.

 

[-pariya-]

نوشتن از زندگی سرچشمه می‌گیرد و در زندگی‌، صداها، بوها، رنگ‌ها، حس‌ها، آدم‌ها، گفتگوها، نگاه‌ها، سکوت‌ها و هزاران چیز دیگر در جریان است که هر کدام‌شان می‌توانند جرقه‌ی یک ایده‌ی تازه را در ذهن نویسنده روشن کنند و او را خالق اثری نمایند که بعدها ممکن است جزو پرفروش‌های جهان شود.

 

[-pariya-]

شاید برایتان جالب باشد که بدانید ویلیام فاکنر، نویسنده‌ی رمان «خشم و هیاهو» ایده‌‌ی داستان‌هایش را از یک خاطره یا یک تصویر ذهنی الهام می‌گرفته.

اما آیا نویسندگان کنج عزلت می‌گزینند تا ایده یا الهامی در آن‌ها دمیده شود؟ قطعاً جواب منفی است.
نویسندگان بزرگ، ایده‌ها را از دل جریان زندگی بیرون می‌کشند و خودشان هم به این جریان دل می‌سپارند تا در طول مسیر، آنچه که باید خلق شود.

 

[-pariya-]

منبع الهام نویسندگان بزرگ برای خلق ایده
۱- خلق ایده برای نوشتن کتاب با مطالعه‌ی آثار نویسندگان دیگر
ویلیام فاکنر می‌گوید تا می‌توانید بخوانید، بخوانید و بخوانید. هر چیزی از نویسنده‌های به‌درد‌نخو‌ر، کلاسیک‌، خوب یا بد، همه را بخوانید تا بفهمید آن‌ها چطور داستانشان را نوشته‌اند و چطور کار را به پایان رسانده‌اند.

 

[-pariya-]

حتماً می‌دانید که وقتی فردی می‌خواهد نجاری یاد بگیرد، این کار را از طریق مشاهده انجام می‌دهد.
خواندن هم یک روش مشاهده‌گری برای نویسنده است. بنویسید، اگر خوب باشد خودتان متوجه خواهید شد و اگر هم خوب نبود از پنجره پرتش کنید بیرون
.

 

[-pariya-]

ویلیام شکسپیر، ایده‌ی تازه‌ای برای هیچ یک از نمایشنامه‌هایش نداشت. اما او با روی آوردن به نوشته‌های تاریخ‌نویسان رومی، یونانی یا انگلیسی آن‌چه را می‌خواست از مآخذ برمی‌داشت و مواد برداشته شده را به دلخواه خود تغییر می‌داد. شخصیتی را حذف می‌کرد یا گاهی چندین نقش را اضافه می‌کرد یا برای کم کردن تلخی اثر، کمی آن را دستمایه‌ی تمسخر قرار می‌داد.

 

[-pariya-]

۲- خلق ایده برای نوشتن کتاب با پیاده‌روی
پیاده‌روی برای بسیاری از نویسندگان به عنوان یک منبع، الهام‌بخش بوده.
به قول فریدریش نیچه: «با گران‌جانی در جایی نشستن، گناهی در حقِ خِرَد است. تنها اندیشه‌هایی می‌ارزند که به هنگام گام زدن به سراغمان آمده باشند.»

 

[-pariya-]

ویکتور هوگو خطور کرد که در یکی از پیاده‌روی‌هایش گوژپشتی را در حال سوارشدن به کالسکه دید.

خودِ واژه‌ی پیاده‌روی هم علاوه بر انجام آن، ایده‌ی نوشتن کتاب‌هایی در این باره بوده.
از جمله کتاب «در ستایش پیاده‌روی» نوشته‌ی ارلینگ کاگه، او در بخشی از کتاب آورده است: «حتی دو نفر که در کنار یکدیگر در یک مسیر قدم می‌زنند، تجربه‌ی متفاوتی از راه رفتن دارند.»
نمونه‌ی دیگر کتاب «پیاده‌روی» نوشته‌ی جف گالووی است.