آموزشی نویسندگی اگزیستانسیال و فلسفی

[Nella]

جستجوی معنا در بی‌معنایی
شخصیت اگزیستانسیال، معنای زندگی را نه در پاسخ‌های آماده بلکه در سفر خودش جستجو می‌کند. او ممکن است شکست بخورد اما شکست هم بخشی از مسیر معناست. روایت‌هایی که این جستجوی مبهم را دنبال می‌کنند، به روح خواننده نفوذ می‌کنند. معنا ساخته می‌شود، نه پیدا.

 

[Nella]

تقابل با جهان بیرونی
جهان بیرونی اغلب با شخصیت‌های اگزیستانسیال در تضاد است—اجتماع، قوانین، باورهای عمومی. شخصیت در تلاش است خود را بدون انطباق تعریف کند. نویسنده باید این تقابل را به شکلی واقعی و ملموس نمایش دهد. کشمکش فرد و جهان، جوهره‌ی داستان‌ اگزیستانسیال است.

 

[Nella]

آگاهی از خویشتن
یکی از مضامین مرکزی در فلسفه اگزیستانسیال، "خودآگاهی" است. شخصیت لحظه‌ای را تجربه می‌کند که با عمق وجودش روبرو می‌شود. این آگاهی ممکن است دردناک یا روشن‌گر باشد. نویسنده باید لحظه‌ی مواجهه را با دقت و اصالت بنویسد. خویشتن، نقطه‌ی شروع تحول است.

 

[Nella]

امید در دل تاریکی
نویسندگی اگزیستانسیال صرفاً ناامیدانه نیست؛ گاهی امید، نه در بیرون بلکه در انتخاب فردی شکل می‌گیرد. شخصیت‌ها ممکن است در دل بحران، راهی به سوی معنا بیابند. نویسنده باید نشان دهد که حتی در تاریکی، امکان روشنایی هست. امید، با آگاهی می‌آید نه توهم.

 

[Nella]

پایان‌های باز
پایان‌های اگزیستانسیال اغلب قطعی نیستند. زیرا زندگی هم قطعی نیست. شخصیت ممکن است به پاسخ نرسیده باشد، اما همین نرسیدن بخشی از حقیقت است. پایان باز، مخاطب را به تأمل و مشارکت دعوت می‌کند. نویسنده به جای جواب، مسیر را ارائه می‌دهد.