دلنوشته {نَجوای پِنهان} | اثر •سونی کاربر انجمن رمان بوک•

[-RPR-]

به نام سکوتی که فریاد می‌زند
اثر: نجوای پنهان
به قلم: سونیا ریپر
ژانر: مذهبی
عضو گپ نظارت ادبی سوم

دیباچه:
در دلِ شب‌هایی که ستاره‌ها از شرمِ غیبت خاموش می‌شوند، واژه‌ها به سجده می‌افتند تا از کسی بگویند که هست، بی‌آن‌که دیده شود. اینجا زمزمه‌ی قلب‌هایی‌ست که در سایه‌سارِ نیامدن، به نورِ آمدن ایمان دارند.
در خلوت شب‌های بی‌قراری،
دلی به یاد تو می‌تپد،
ای غایب از نظر،
حاضر در قلب‌ها.​

 

[STARLET]

بسمه تعالی
عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[-RPR-]

خلاصه
در سرزمینی که زمان از تپش ایستاده، صدایی از دور می‌آید؛ نه از جنس باد، نه از جنس خاک. او هست، اما نیست؛ می‌آید، اما دیر. قصه‌ی کسی‌ست که در نبودش، بودن معنا می‌گیرد.​

 

[-RPR-]

تو را ندیده‌ام، اما دیده‌ام در خواب‌های بی‌مرز.
هر شب، ردّی از تو در آسمان می‌کشم، با انگشتِ دعا.
تو را در دلِ اشک‌هایم حس کرده‌ام، بی‌تماس و بی‌صدا.
هر تپش، طنینِ نام توست در تالارِ سی*ن*ه‌ام.
تو را در سایه‌سارِ نیامدن پرستیده‌ام، با نورِ یقین.​

 

[-RPR-]

تو را در آینه‌ی غیبت دیدم، با چشمانی از حضور.
هر لحظه، تو را از نو نوشتم، با جوهرِ انتظار.
تو را در دلِ خاک کاشتم، و از آسمان باران خواستم.
با هر آه، تو را به جهان نزدیک‌تر کردم.
تو را در دلِ نبودنت بیشتر یافتم.​

 

[-RPR-]

تو را در صدای اذان شنیدم، زمزمه‌ای از دور.
هر واژه، پلی بود به سوی تو و هر سکوت، پرتگاهی از من.
تو را در دلِ دعاهایم پیچیدم، تا از گزندِ فراموشی در امان باشی.
با هر شب، تو را از نو خواستم، بی‌پاسخ و بی‌پایان.
تو را در گهواره‌ی امید خواباندم، تا بیدار شوی با ظهور.​

 

[-RPR-]

تو را در دلِ شعرها جا دادم، تا جاودانه شوی.
هر بیت، نغمه‌ای بود از تو، در کوچه‌های ذهنم.
تو را در آغو*شِ نبودنت حس کردم، پررنگ‌تر از بودن.
با هر تپش، تو را به زندگی بخشیدم.
تو را در سایه‌سارِ نیامدن خواباندم، تا جهان بلرزد.​

 

[-RPR-]

تو را در دلِ شب‌های بی‌پنجره دیدم، با نوری از درون.
هر ستاره، نشانی بود از تو، گم‌شده در آسمانم.
تو را در آغو*شِ واژه‌ها بو*سیدم، بی‌ل*ب و بی‌مرز.
با هر سکوت، تو را فریاد زدم، تا جهان بشنود.
تو را در دلِ اشتیاق دفن کردم و هنوز نفس می‌کشی​

 

[-RPR-]

تو را در دلِ طوفان جست‌وجو کردم، با چشمانی از صبر.
هر قطره‌ی باران، نام تو را زمزمه می‌کرد بی‌صدا.
تو را در سکوتِ خاک شنیدم، با گوش‌هایی از یقین.
با هر طلوع، تو را از شب بیرون کشیدم.
تو را در دلِ نبودنت، به بودن رساندم.​

 

[-RPR-]

تو را در دلِ کوه‌ها صدا زدم، پژواکی از امید.
هر سنگ، نشانی از تو داشت، بی‌نقش و بی‌نام.
تو را در دلِ رودها نوشیدم، با عطشی از عشق.
با هر موج، تو را به ساحلِ ظهور رساندم.
تو را در دلِ نرسیدن، به وصال رساندم.​