دلنوشته {نَفَسِ سوخته} اثر •سونیا کاربر انجمن رمان بوک•

[RPR"]

بِسْمِ نْورْ
اثر: نَفَسِ سوخته
به قلم: سونیا
ژانر: تراژدی، عاشقانه
ناظر: @'elahe و @vian

دیباچه:
در امتداد شب‌هایی که هیچ‌گاه صبح نشدند،
مردی ایستاده با مشتی خاطره و دهانی که دیگر نام او را نمی‌خواند.
عشقش، چون مهی که از لابه‌لای استخوان عبور می‌کند،
رفته است، بی‌وداع، بی‌پایان، بی‌دلیل.
و او، در سکوتی که از جنس فریاد است، نفس می‌کشد.​

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانی
در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[RPR"]

نه مرگ بود، نه جدایی.
فقط ناپدید شدنِ کسی که قرار بود بماند.
در هر لحظه، با خاطره‌ای که شکل نمی‌گیرد،
دوباره عاشق می‌شود، دوباره می‌میرد.
اینجا، نه از اوست، نه از او بلکه از فاصله‌ای که هیچ‌گاه پر نشد.​

 

[RPR"]

باد، نامِ تو را از لب‌هایم ربود، پیش از آن‌که صدا شود.
پنجره‌ها، به جای تو، غریبه‌ها را قاب گرفتند.
من ماندم و واژه‌هایی که از نبودنت تغذیه می‌کردند.
تو رفتی، بی‌آن‌که حتی ردِ پایت خاک را بیازارد.
و من، در سکوتِ بی‌پرده، به تو سلام نکردم.​

 

[RPR"]

در کوچه‌ای که نام تو را فراموش کرده بود،
قدم زدم با کفش‌هایی که صدای تو را می‌جستند.
دیوارها، از خاطره‌ی تو پوسیده بودند، بی‌آن‌که کسی بداند.
هر پنجره، به جای تو، سایه‌ای بی‌چهره را نشانم داد.
و من، در هر نگاه، تو را از نو می‌باختم.​

 

[RPR"]

تو را به یاد نمی‌آورم، اما فراموشت نکرده‌ام.
نامت، چون بوی خاک باران‌خورده، در ذهنم جاری‌ست.
نه تصویر، نه صدا فقط حسِ بودنِ بی‌حضور.
مثل شعری که وزن ندارد، اما معنا را می‌لرزاند.
تو، در منی، بی‌آن‌که باشی.​

 

[RPR"]

آینه، چهره‌ام را نمی‌شناسد؛ تو را می‌جوید در خطوطِ گم‌شده.
چشم‌هایم، به جای دیدن، تو را می‌گریند.
هر پلک، پرده‌ای‌ست بر صحنه‌ی نبودنت.
و لب‌هایم، به جای حرف، خاکسترِ نامت را می‌مکند.
من، انعکاسِ توام، در آینه‌ای که شکسته است.​

 

[RPR"]

قلبم، ضربان ندارد؛ فقط تپشِ خاطره است.
تو، در هر سکوت، فریاد می‌زنی بی‌صدا.
نبضِ من، با تو تنظیم نمی‌شود؛ با نبودنت می‌لرزد.
هر تپش، تکرارِ رفتنِ توست، نه زندگیِ من.
و من، زنده‌ام، فقط برای مردنِ دوباره.​

 

[RPR"]

تو خورشید نبودی، اما من با تو طلوع می‌کردم.
حالا، سایه‌ام بی‌جهت افتاده، بی‌منبع، بی‌معنا.
هر صبح، تقلیدی‌ست از نوری که دیگر نیست.
و شب، پناهی‌ست برای فرار از نبودنت.
من، در سایه‌ی تو، بی‌خورشید مانده‌ام.​

 

[RPR"]

دلم، طوفانی‌ست که باد ندارد؛ فقط ویرانی‌اش مانده.
تو، آغازِ آشوب بودی، نه پایانش.
هر خاطره، چون برگِ خشک، در این طوفان می‌چرخد.
و من، در مرکزِ بی‌حرکتِ این جنون، ایستاده‌ام.
بی‌آن‌که بدانم، چرا هنوز نرفته‌ام.​