دلنوشته {نَفَسِ سوخته} اثر •سونیا کاربر انجمن رمان بوک•

[RPR"]

تو پرنده نبودی، اما من با تو پرواز می‌کردم.
حالا، آسمانم سقف دارد و بال‌هایم حسرت.
هر باد، یادآورِ جهتی‌ست که با تو گم شد.
و هر پر، نشانی‌ست از پروازی که دیگر نیست.
من، پرنده‌ای‌ام که پرهایش را تو بردی.​

 

[RPR"]

تو، قطره‌ای بودی در دریای من؛ حالا خشکم.
حباب‌هایی از خاطره، بی‌آب، بی‌صدا، می‌ترکند.
هر موج، تقلیدی‌ست از تلاطمِ تو در من.
و ساحل، بی‌ردِ پایت، بی‌معناست.
من، حبابم؛ بی‌تو، بی‌دریا، بی‌هوا.​

 

[RPR"]

تو ستاره نبودی، اما شب‌هایم با تو روشن بود.
حالا، آسمانم سیاه است، بی‌نقطه، بی‌نور.
هر چشمک، خاطره‌ای‌ست از نوری که خاموش شد.
و هر شب، تکرارِ بی‌پایانِ نبودنت.
من، کهکشانی‌ام که ستاره‌اش را گم کرده.​

 

[RPR"]

پنجره را باز کردم، اما منظره‌ای نبود جز نبودنِ تو.
باد، به جای عطرِ تو، بوی فراموشی آورد.
هر قاب، خالی‌ست از تو، پر از تکرارِ غریبه‌ها.
و پرده‌ها، دیگر برای تو کنار نمی‌روند.
من، پشت پنجره‌ای‌ام که هیچ‌گاه به تو باز نشد.​

 

[RPR"]

تو شعله نبودی، اما من با تو روشن بودم.
حالا، شمعم دود می‌کند، بی‌نور، بی‌گرما.
هر قطره‌ی موم، اشکی‌ست که از نبودنت می‌چکد.
و فتیله، در حسرتِ لمسِ تو خاکستر می‌شود.
من، شمعی‌ام که بی‌تو نمی‌سوزد، فقط تمام می‌شود.​

 

[RPR"]

آینه را نگاه کردم، تو را ندیدم، خودم را هم نه.
تصویرم، بی‌تو، بی‌هویت است؛ فقط سایه‌ای‌ست.
هر خط چهره‌ام، ردّی‌ست از لمسِ تو که دیگر نیست.
و چشم‌هایم، قاب‌هایی‌ست برای خاطره، نه دیدن.
من، آینه‌ای‌ام که تو را گم کرده، خودم را هم.​

 

[RPR"]

نامه‌ای نوشتم، بی‌سلام، بی‌امضا، بی‌امید.
نه برای فرستادن، فقط برای فراموش نکردن.
هر واژه، زخمی‌ست که از تو خون‌چکان است.
و هر خط، مسیری‌ست که به تو نمی‌رسد.
من، نویسنده‌ی نامه‌هایی‌ام که هیچ‌گاه خوانده نشدند.​

 

[RPR"]

باد وزید، بی‌آن‌که تو را بیاورد، بی‌آن‌که چیزی ببرد.
فقط خاطره‌ها را در هوا پخش کرد، مثل خاکستر.
هر نسیم، یادآورِ بوسه‌ای‌ست که دیگر نیست.
و هر وزش، تکرارِ رفتنِ توست، بی‌برگشت.
من، در میانِ باد، ایستاده‌ام، بی‌جهت، بی‌تو.​

 

[RPR"]

ساعت ایستاده، اما زمان هنوز می‌گذرد با تو، بی‌تو.
هر تیک، ضربه‌ای‌ست بر استخوانِ خاطره.
و هر تاک، پژواکی‌ست از لحظه‌ای که تو نبودی.
من، در میانِ عقربه‌ها، گیر کرده‌ام؛ نه جلو، نه عقب.
تو، زمان را بردی، من ماندم با ثانیه‌های بی‌صدا.​

 

[RPR"]

چراغ را روشن کردم، اما تاریکی خاموش نشد.
نور، تو را نمی‌سازد؛ فقط نبودنت را واضح‌تر می‌کند.
هر شعاع، خطی‌ست از فاصله‌ی من تا تو.
و سایه‌ها، تو را تقلید می‌کنند، بی‌حضور.
من، در روشنایی، بیشتر گم می‌شوم.​