دلنوشته {نَفَسِ سوخته} اثر •سونیا کاربر انجمن رمان بوک•

[RPR"]

لباسی را پوشیدم که تو دوست داشتی، اما تو نبود.
هر چین، خاطره‌ای‌ست از لمسِ تو که دیگر نیست.
و هر رنگ، پژمرده‌تر از روزی‌ست که رفتی.
من، در تنِ خود، غریبه‌ام؛ چون تو نیستی.
لباسم، بی‌تو، فقط پوششی‌ست برای نبودن.​

 

[RPR"]

صدایی شنیدم، شبیه تو، اما تو نبودی.
هر واژه، تقلیدی‌ست از لحنِ تو که فراموش شده.
و گوش‌هایم، فقط خاطره را می‌شنوند، نه حقیقت را.
من، در میانِ صداها، دنبالِ سکوتِ تو می‌گردم.
تو، بی‌صدا، بلندترین فریادِ منی.​

 

[RPR"]

خواب دیدم که بیدارم، اما تو هنوز رفته‌ای.
رویاهایم، بی‌تو، فقط تکرارِ نبودنت‌اند.
هر شب، صحنه‌ای‌ست از رفتنِ تو، با نورِ کم.
و صبح، ادامه‌ی همان کابوس است، با چشمِ باز.
من، در خواب، بیشتر می‌میرم تا در بیداری.​

 

[RPR"]

چمدان را بستم، بی‌مقصد، بی‌نقشه، بی‌تو.
هر لباس، بوی تو را داشت، اما تو نداشتی.
سفر، بی‌تو، فقط جابه‌جاییِ اندوه است.
و راه‌ها، تو را نمی‌شناسند، من را هم نه.
من، با چمدانی پر از خاطره، به هیچ‌جا می‌روم.​

 

[RPR"]

درختی را دیدم که شبیه من بود؛ ایستاده، بی‌برگ، بی‌زندگی.
تو، بهارِ من بودی، حالا پاییزم بی‌پایان است.
هر شاخه، دستی‌ست که تو را می‌طلبد، بی‌پاسخ.
و ریشه‌ها، در خاکِ خاطره فرو رفته‌اند.
من، درختی‌ام که دیگر نمی‌روید.​

 

[RPR"]

آلبوم را ورق زدم، اما هیچ تصویری از تو نبود.
نه چون نبودی، چون هر تصویر، تو را کم داشت.
چشم‌هایت، در هیچ قاب جا نمی‌شدند.
و لبخندت، از همه‌ی عکس‌ها فرار کرده بود.
من، با آلبومی پر از نبودن، زندگی می‌کنم.​

 

[RPR"]

شیشه‌ی عطرت را باز کردم، اما بویی نبود.
تو، بوی خاصی داشتی؛ ترکیبی از بودن و ناپدیدی.
حالا، هوا بی‌تو بی‌هویت است.
هر نفس، تقلیدی‌ست از لحظه‌ای که تو را داشتم.
من، با عطری که دیگر نمی‌بوید، نفس می‌کشم.​

 

[RPR"]

نامت را نوشتم، اما معنا نداشت.
تو، معنای واژه‌ها بودی، حالا فقط صدا مانده.
هر حرف، بی‌تو، بی‌ریشه است.
و جمله‌ها، بی‌تو، فقط ترکیب‌اند، نه احساس.
من، با زبانی که تو را نمی‌سازد، حرف می‌زنم.​

 

[RPR"]

تقویم را نگاه کردم، هیچ فصلی تو را نداشت.
تو، فصلِ خودت بودی؛ نه بهار، نه زمستان.
هر روز، بی‌تو، تکرارِ بی‌زمانی‌ست.
و تاریخ، تو را فراموش کرده، من را هم.
من، در فصلی زندگی می‌کنم که ثبت نشده.​

 

[RPR"]

رنگ‌ها را دیدم، اما هیچ‌کدام تو نبود.
تو، رنگی داشتی که در هیچ طیفی جا نمی‌شد.
هر نقاشی، تقلیدی‌ست از حضورت، بی‌دقت.
و بوم‌ها، تو را نمی‌کشند، فقط حسرتت را.
من، با رنگ‌هایی که تو را نمی‌سازند، نقاشی می‌کنم.​