دلنوشته {نُطق‌هایِ‌ بی‌قَرارِ‌ دِلَم} اثر •First Lady کاربر انجمن رمان بوک•

[First Lady]

ما آدم‌ها عادت کرده‌ایم دیر شروع کنیم.
دیر بگوییم دوستت دارم؛
دیر از زندگی لذت ببریم؛

و گاهی آنقدر دیر می‌شود که تنها جبرانش، مرگ است.

 

[First Lady]

و ای کاش بفهمند که روزی با این تن خسته و بی‌جان چه کردند!🫀🥀

 

[First Lady]

سعی کردم فراموش کنم!
هر چی ک هست رو دور بریزم و فقط به آینده فکر کنم،
آینده‌ی بدون اون..
سخته ولی شدنی. باید چشم میبستم روی تمام احساساتم،روی تمام روزهای خوشم با اون، روی تمام حرفای شیرینش و همه چیو فراموش میکردم.
اما مگه میشد؟
مگه میشد تیکه‌ای از قلبتو که همیشه باهاته فراموش کنی؟
مگه میشد حرفایی که توی ذهنت قاب کردیو از یاد ببری؟
مگه میشد احساساتو ندیده بگیری؟

 

[First Lady]

این شد که بین تضادهای دل و عقلم گیر کردم!
شب ها هوای گریه میزد به سرم ولی روزها سعی می‌کردم ادم قوی باشم!
وقتی یادش میفتادم دستام یخ میکرد، ولی وقتی یاد بی رحمیش میفتادم با تموم تنفر فکرشو از خودم دور میکردم!
کم کم همه‌ی نتیجه‌ی این تضاد ها، شد الانم...
یه آدم بی حس نسبت به هر چیزی،
یه آدم شکست خورده که دیگه چیزی واسش اهمیت نداره.
به هر حال،اگ توعم حوصلت سر رفته، بیا و با احساسات من بازی کن(:

 

[First Lady]

بهش میگفتم دلم میخاد فقط تو باشی. حتی اگه خدا نباشه.
بهش میگفتم دلم فقط واسه تو تنگ میشه.؛ تنها دلخوشیم تویی؛ همه‌ی آرزوم از تمامِ این دنیا تویی!
اون میشنید و لبخند میزد.
و بعدها فهمیدم ب حماقت من میخندید...

 

[First Lady]

از تمام دنیا فقط دو چیز را خواستم!
چشمان‌تو...
همان گلوله‌هایی که خاطرات نحس زندگی‌ام را کشتند.
و همان مرهم‌هایی که روی زخمانم نشستند.

 

[First Lady]

تو همانی هستی که آمده‌ای تا بمانی!
اصلا میدانی با آمدنت چه شد؟
میدانی با تمام حس خوبت،بال‌های زخمی‌ام را مداوا کردی؟
میدانی با حرف‌هایت،به دنیای ساکتم شادی بخشیدی؟
میدانی با حضورت،درونم را زنده کردی؟
میدانی با خنده‌هایت،شیرینی لذت بخشی به تام وجودم هدیه کردی؟

 

[First Lady]

من ضعیف نیستم!
احساسات خاصی دارم که هیچ کدامتان، هیچ وقت درک نکردید.
اگر پاسخ بدی‌تان را ندادم،پای ناتوان بودنم نگذارید.
مهرتان را از دلم جدا کردم و گذاشتم پاسخ همه‌ی کارهایتان را خودتان ببینید.
این را می‌دانم که روزی، کسی پیدا خواهد شد تا بلایی که شما سر من آوردید سر شما بیاورد.
کینه‌ای نیستم اما بدانید از رسیدن آن لحظه،تنها شما هستید که پشیمانید و من هرگز شما را نجات نخواهم داد!

 

[First Lady]

میدانی؟
آه خدای من..معلوم است که تو بی خبری.
بی خبر از تمام حس و حال من در این روزهای سرد و بی حس !
اما این‌ را میدانی که قبل از تو،حال من چگونه بود!
همچون دختربچه‌ای دوساله که با موهای آشفته و چشم‌های اشک بارش که میان مردمان بی‌رحم اطرافش، در پی آغوشی امن برای من خودش بود.
آغوشی که بداند برای همیشه‌ نزد اوست. همیشه گرم است و بوی محبت می‌دهد.
و آن چه می‌دانست که تمام آرزوهایش،برایش حسرت می‌شود.
نمی‌دانست آغوش گرم و امن تو،که تمام دنیای او بود روزی تمام می‌شود.

 

[First Lady]

همان لحظه‌ای که تو چشم‌هایت را می‌بندی و به خواب می‌روی،من برای تو و به یاد تو اشک می‌ریزم.
همان دقیقه‌هایی که تو خنده سر می‌دهی،قلب من از غصه در هم می‌پیچد.
تمام لحظه‌هایی که بی یاد من سر کردی،من تنها تو را در ذهنم داشتم.
و همان هنگامی که با چشمانت به او خیره می‌شوی من نقش چشمانت را در رویا می‌دیدم.