آموزشی نکات کلیدی و کلّی برای شخصیت‌پردازی در داستان کوتاه

[آرشیت]

بهترین تمرین برای شخصیت پردازی در داستان، نگاه دقیق به آدم های واقعی پیرامون نویسنده است.

 

[آرشیت]

آدم ها در داستان زندگی می‌کنند، حرف می‌زنند، حرکت می‌کنند، می‌خورند، می‌خوابند، می‌میرند و متولد می‌شوند. مثل آدم های واقعی نه خوبِ خوب‌اند، نه بدِ بد. یعنی نه سیاه‌اند نه سفید.

 

[آرشیت]

پس به افراد دور و برتان و رفتارشان در موقعیت های مختلف توجه کنید و فکر کنید آیا این فرد با این خصوصیات مشخص، اگر این اتفاق خاص، برایش بیفتد چه عکس العملی نشان خواهد داد!

 

[آرشیت]

خوبی و بدی نسبی‌اند. مطلق نیستند. تنها در افسانه‌ها و قصه‌های کلاسیک، قهرمانان یا دیوسیرت اند و یا فرشته خو.

 

[آرشیت]

تغییر نمی کنند و از اول تا انتها به همان شیوه زندگی می کنند. برای داستان امروزی حد وسط را بگیرید و از هر گونه مطلق اندیشی در مورد آدم ها پرهیز کنید.

 

[آرشیت]

اجازه بدهید شخصیت تغییر کند اگر لازم است یا جنبه های مختلف روحیات او را در مقابله با هر کنشی به چالش بکشید.

 

[آرشیت]

آدم های داستان باید استقلال داشته باشند باید با هم تعامل داشته باشند، با هم رفتار کنند و حرف بزنند و درون خود را برای مخاطب نشان دهند نه اینکه نویسنده بپرد وسط داستان و همه چیز را دست بگیرد.

 

[آرشیت]

باید به شخصیت ها اجازه زنده بودن در داستان را داد، تا خود زندگی کنند.

 

[آرشیت]

گفتگو کمک بزرگی برای شخصیت پردازی می تواند باشد. گفتگوی زنده و طبیعی و کوتاه باشد، نه شعاری و خشک.

 

[آرشیت]

که هر شخصیتی به فراخور شغل، جنس، مرتبه‌ی اجتماعی، میزان سواد و سطح فرهنگ حرف می‌زنند. کلام یک راننده با مهندس یا استاد دانشگاه فرق می کند.