دلنوشته {نیوار} اثر •MAHOORA کاربر انجمن رمان بوک•

[Mahoora]

از کنار خیاط‌خانه‌ای قدیمی، بانویی عبور کرد.
کفش‌ها گِلی، دامن خاکی، گیس‌ها پر از رد باران. در بغل، بقچه‌ای پُر از کاغذهای رنگ‌پریده. نگاه او نه رو به پنجره‌ها، نه رو به آدم‌ها، فقط رو به مسیر، انگار میان دیوار و باد، راهی برای گم‌نکردن می‌کاوید. پیرزنی از دور، درزِ در را کنار زد. نه برای دیدن، برای این‌که بداند هنوز کسی مانده. بانو، بی‌واژه، پای بر راه غروب می‌نهاد. نه کلام، نه نگاه، فقط صدای آب و ردی که خاک رها نمی‌کرد.

 

[Mahoora]

خیلی دیدم. از آن بالا، از لابه‌لای دیوار و مه، از جایی که نامی در کار نبود. لحظه‌ها، یکی پس از دیگری، بی‌وقفه در عبور. نه لازم بود کسی نگاه کند، نه لازم بود کسی بگوید. من آن‌جا بودم؛ نه در میان، نه در کنار، فقط در دلِ حادثه. همه‌چیز از قاب نگاه من گذر کرد؛ زمین، صدا، غبار، کاغذ، رنگ، ناپایداری و این هوا، که با خود، مدام چیزی را می‌برد. در آغاز، درک نمی‌کردم که چرا آن‌جا مانده‌ام، ولی اکنون، با گذر کردن آن نگاره‌ی آخر، در وا ماند و من، برای اولین‌بار، راهی برای خروج پیدا کردم.