مجموعه اشعار هاتف اصفهانی

[mobina01]

تو ای نسیم صباحی...
که پیک دلشدگانی...

علی‌الصباح روان شو...
به جستجوی صباحی...

 

[mobina01]

داغ عشق تو نهان در دل و جان خواهد ماند

در دل این آتش جانسوز نهان خواهد ماند

به وفای تو، من دلشده جان خواهم داد

بی‌وفایی به تو ای مونس جان خواهد ماند

 

[mobina01]

شب و روزی به پایان گر تو را در وصل یار آید

غنیمت دان که بی ما و تو بس لیل و نهار آید

شتابت چیست ای جان از تنم خواهی برون رفتن

دمی از جسم من بیرون مرو شاید که یار آید

 

[mobina01]

امروز ما را گر کشی بی‌جرم از ما بگذرد

اما به پیش دادگر مشکل که فردا بگذرد

زینگونه غافل نگذری از حال زار ما اگر

گاهی که بر ما بگذری دانی چه بر ما بگذرد

 

[mobina01]

دل من ز بیقراری چو سخن به یار گویم

نگذاردم که حال دل بیقرار گویم

شنود اگر غم من نه غمین نه شاد گردد

به کدام امیدواری غم خود به یار گویم

 

[mobina01]

#‌در_پیش_بیدلان...
جان قدری چنان ندارد...

آری کسی که دل داد...
#پروای_جان_ندارد...

 

[mobina01]

شود که به چهره زرد من نظری برای خدا کنی

که اگر کنی همه درد من به یکی نظاره دوا کنی

توشه ای و کشور جان تو را تو مه ای و جان جهان تو را
ز ره کرم چه زیان تو را که نظربه حال گدا کنی

تو کمان کشیده و در کمین که زنی به تیرم و من غمین
همه غمم بود ازهمین که خدا نکرده خطا کن

 

[mobina01]

بی من و غیر اگر باده خورد نوشش باد
یاد من گو نکند غیر فراموشش باد

یار بی‌غیر که می در قدحش خون گردد
خون من گر همه ریزد به قدح نوشش باد

سرو اگر جلوه کند با تن عریان به چمن
شرمی از جلوهٔ آن سرو قبا پوشش باد

دوش می‌گفت که خونت شب دیگر ریزم
امشب امید که یاد از سخن دوشش باد

ننگ یار است که یاد آرد از اغیار مدام
نام این فرقهٔ بدنام فراموشش باد

دل که خو کرده به اندوه فراغت همه عمر
با خیالت همه شب دست در آغوشش باد

هاتف از جور تو دم می‌نزند لیک تو را
شرمی از چشم پر آب و لب خاموشش باد

 

[mobina01]

شهر به شهر و کو به کو در طلبت شتافتم
خانه به خانه در به در جستمت و نیافتم

آه که تار و پود آن رفت به باد عاشقی
جامه تقویی که من در همه عمر بافتم

بر دل من زبس که جا تنگ شد از جدائی‌ات
بی تو به دست خویشتن سی*ن*هٔ خود شکافتم

از تف آتش غمم صد ره اگر چه تافتی
آینه‌سان به هیچ سو رو ز تو برنتافتم

یک ره از او نشد مرا کار دل حزین روا
هاتف اگرچه عمرها در ره او شتافتم ...

 

[mobina01]

شود که به چهره زرد من نظری برای خدا کنی

که اگر کنی همه درد من به یکی نظاره دوا کنی

توشه ای و کشور جان تو را تو مه ای و جان جهان تو را
ز ره کرم چه زیان تو را که نظربه حال گدا کنی

تو کمان کشیده و در کمین که زنی به تیرم و من غمین
همه غمم بود ازهمین که خدا نکرده خطا کنی