در حال تایپ [هزارتوی مه] اثر «هاوژین کاربر انجمن رمان بوک»

[هاوژین فتحی]

عنوان: هزارتوی مه
ژانر: معمایی، جنایی، روان‌شناختی
نام نویسنده: هاوژین فتحی
گپ نظارت (1) S.O.W
خلاصه:
در شهری که مه، مرز بین واقعیت و جنون را بلعیده، مردی سرد و خاموش، درگیر پرونده‌ای می‌شود که با هر جسد، انگار تکه‌ای از خودش دفن می‌شود.
پیام‌هایی که خون را زمزمه می‌کنند، قربانی‌هایی که تنها چشم دارند برای دیدن، و زنی که قرار نبود زنده بماند...
در این بازی، قاتل شاید هیچ‌وقت پا به صحنه نگذارد.
و شاید، بدترین حقیقت آن‌قدر نزدیک باشد که هر روز در آینه تکرار شود...

 

[~Fateme.h~]

"باسمه تعالی"

نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن رمان خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.
قوانین تایپ رمان

و برای پرسش سوالات و رفع اشکالات خود در رابطه با رمان، به لینک زیر مراجعه کنید.
پرسش و پاسخ تایپ رمان

قبل از ارسال پارت تاپیک آموزشی درست نویسی را با دقت مطالعه کنید.
درست نویسی- مطالعه این آموزشات اجباری است.
مدیران در صورتی که متوجه اشکالات شما در درست نویسی شوند برای شما ناظر تعیین می‌کنند.

شما می‌توانید با ارسال دو پارت ابتدایی اثر تاپیک نقد کاربران را ایجاد کنید.
پس از ارسال پست اول، از کاربران بخواهید تا نظرات خود را در قالب نقد درباره هر جز از رمان بازگو کنند.
«درخواست نقد توسط کاربران»

دوستان عزیز برای سفارش جلد رمان خود بعد ۱۵ پست در تاپیک زیر درخواست دهید.
درخواست جلد

چنان‌چه قصد دارید اثرتان را با تیزر تبلیغ کنید، درخواست تهیه کلیپ توسط تیم تدوین دهید.
«درخواست تیزر»

پس از 30 پارت در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید.
درخواست نقد شورا

می‌توانید پس از ویرایش اثر خود با توجه به نقد، به تاپیک زیر مراجعه کنید و بعد از خواندن شرایط و با داشتن شرایط، درخواست تگ دهید.
درخواست تگ

و پس پایان یافتن رمان، در تاپیک زیر با توجه به قوانین اعلام نمایید. حتماً تمامی پارت‌ها باید تایید ناظر را دارا باشند.
اعلام پایان رمان

با تشکر از همراهی شما
|کادر مدیریت بخش کتاب|​

 

[هاوژین فتحی]

📌 عنوان:
هزارتوی مه اثر

📌 ژانر:
معمایی | جنایی | روانشناختی

📌 نویسنده:
هاوژین فتحی

📌 خلاصه:
وقتی اولین جسد در مهِ خفه‌کننده‌ی شهر پیدا شد، همه فکر کردند با یک قاتل روانی طرفند.
اما هیچ‌ک.س نمی‌دانست بازی بزرگ‌تری در جریان است؛ بازی‌ای که قربانی‌ها تنها بخشی از آن‌اند… و مجریِ نقشه، شاید در دل پلیس پنهان شده باشد.
در شهری که مه، حقیقت را می‌پوشاند، تنها یک چیز روشن است: قاتل، نزدیک‌تر از چیزی‌ست که فکرش را می‌کنی...

📌 مقدمه:
در مه، همیشه چیزی پنهان است...
گاهی یک جسد، گاهی یک راز، و گاهی... خودِ تو.
میان سایه‌های شب، آن‌چه دیده می‌شود همیشه حقیقت نیست؛
و آن‌چه حقیقت دارد، همیشه دیده نمی‌شود.
مراقب باش،
هزارتوی مه، راه خروج ندارد.

📌 پارت اول – فصل اول: مه آغاز می‌شود

صدای زنگ تلفن مثل شلیک گلوله‌ای در اتاق نیمه‌تاریک پیچید. نه صدای باران بود، نه صدای پای کسی؛ فقط همان زنگ… خشک، بی‌روح، و دقیق.
رادوین کنار پنجره‌ای ایستاده بود که شیشه‌اش از سرما بخار گرفته بود. نگاهش ثابت مانده بود روی خیابانی که در مه غرق شده بود. هیچ‌چیز دیده نمی‌شد. حتی خودش هم دیگر به سختی خودش را می‌دید.

گوشی را برداشت. صدای آن‌طرف خط، بدون سلام، گفت:
– قربانی سوم… پیدا شد. انبار متروکه‌ی ایستگاه جنوب… مثل قبلی‌ها. چشم‌ها باز، دهان بسته… و روکش سفید روی صورت.

سکوت. نه سؤالی، نه واکنشی. فقط صدای نفس کشیدن‌های کند رادوین که مثل ضربه‌های سنگ به دیوار مغز خودش می‌کوبید.

او سه شب بود نخوابیده بود. سه شب بود که در همان کوچه‌های سرد، روی جسدهایی خم شده بود که چیزی نمی‌گفتند، اما خیلی چیزها را پنهان می‌کردند.

قتل سوم یعنی نظم دارد. یعنی کسی دارد بازی می‌کند.
و رادوین، خوب بازی را بلد بود. اما این بازی فرق داشت... شخصی بود.
کاپشن چرمی‌اش را برداشت. دست چپش آرام رفت سمت کشوی میز، اسلحه‌اش را بیرون آورد و انگشتش را روی ماشه کشید. نه برای اینکه تیر بخورد، بلکه برای اینکه مطمئن شود هنوز زنده است.
ساعت را نگاه نکرد. نیازی نبود.
برای رادوین زمان از سال‌ها پیش، وقتی هنوز خورشید طلوع می‌کرد، مرده بود.

مه پایین‌تر آمده بود. در را بست. نه خداحافظی کرد، نه یادداشتی گذاشت. فقط رفت.
درست مثل همه چیزهایی که هیچ‌وقت نیامده بودند، اما همیشه از دست می‌رفتند.
قدم گذاشت به خیابان، در دل مه، در دل بی‌رحمی.
و این بار... صدایی در ذهنش گفت:
– تو دنبال قاتل نمی‌گردی، رادوین... داری خودت رو می‌کُشی، ذره‌ذره، بی‌هیچ خون‌ریزی.

هوای ایستگاه جنوب خفه‌کننده بود. نه فقط از رطوبت مه، بلکه از چیزی عمیق‌تر.
همان چیزی که وقتی پا روی صحنه‌ی قتل می‌گذاری، تو را در چنگ می‌گیرد.
بوی فلز، بوی خاک نم‌خورده، بوی بدن بی‌جان.
رادوین آرام از پله‌های پوسیده‌ی سکو پایین رفت. هیچ‌ک.س به او سلام نکرد. هیچ‌ک.س هم انتظار نداشت او پاسخ بدهد. سردی‌اش مثل یک بیماری واگیردار، پیش از ورودش وارد هر فضا می‌شد.
سرهنگ گفت:
– دقیقاً مثل قبلی‌ها. چشم‌ها باز، دهان بسته. انگار داره با یه نظم خاص پیش می‌ره.

رادوین بدون نگاه به جسد، به سقف زل زد. نور لرزان لامپ‌های فلورسنت انبار روی زمین لکه می‌زد، اما یک گوشه تاریک بود. همیشه یک گوشه تاریک هست، و همیشه حقیقت از همان‌جا نگاهت می‌کند.
با دو انگشت، پارچه سفید روی صورت قربانی را کنار زد.
دختر. موهایش کوتاه، پوستش سرد.
خط باریک کبودی روی گردنش جا مانده بود، مثل اثر یک حلقه… یا یک قول.
دستکش چرم مشکی‌اش با ظرافتی بی‌احساس روی لب‌های سرد دختر کشیده شد.
– نه تقلا کرده… نه دفاع. خوابیده، مثل یه مجسمه.

لب‌های رادوین بی‌حرکت ماند.
انگار داشت چیزی را در ذهنش عقب می‌زد. چیزی قدیمی، خاک‌گرفته، بی‌نام.

افسر جوان گفت:
– هیچ ردپایی نیست. نه اثر انگشت، نه وادار به ورود… فقط گذاشته شده اینجا. تمیز. مثل یه نمایش.
رادوین آهسته گفت:
– نه نمایش. پیام.
افسر با تعجب نگاهش کرد.
– چه پیامی؟

اما رادوین دیگر گوش نمی‌داد.
با قدم‌هایی آرام، از جسد فاصله گرفت.
در دست راستش، یک تکه کاغذ مچاله‌شده بود که از زیر انگشت قربانی بیرون کشیده بود.
کسی ندید آن را بخواند. ولی دیدند دستش کمی لرزید.
فقط یک کلمه روی آن نوشته شده بود.
کلمه‌ای که هیچ‌ک.س جز او معنی‌اش را نمی‌دانست.
و هیچ‌ک.س جز او نمی‌دانست چرا باید از لرزیدن ترسید، وقتی توی رگ‌هایت یخ جریان دارد.


---

 

[هاوژین فتحی]

🧩 پارت دوم
– فصل اول: مه آغاز می‌شود

باد سردی از لای پنجره‌ی شکسته‌ی انبار خزید. کاغذ مچاله، حالا در جیب داخلی کاپشن رادوین بود، اما مثل یک مشتِ مشت‌نشده، هنوز توی ذهنش کوبیده می‌شد. انگار آن کلمه، مثل گلوله‌ای در استخوان‌هایش جا خوش کرده بود. ساکت… ولی زنده. پشت به همه ایستاده بود، دستانش را در جیب فرو برده و به دیوار زل زده بود؛ انگار روی آن دیوار چیزی نوشته‌اند که بقیه نمی‌فهمند.

صداها دور شدند. افسر، سرهنگ، صحنه، مه… همه مثل یک فیلم بی‌صدا عقب رفتند. و چیزی دیگر جلو آمد... صدایی آشنا. صدای دخترکی که سال‌ها پیش، در کوچه‌ای خاکستری، با چشمانی بازتر از جسد امشب نگاهش کرده و گفته بود: «تو نمی‌تونی نجاتم بدی… تو خود مرگی.»
رادوین پلک زد. فقط یک‌بار. اما همان یک پلک‌زدن، مثل فریادی بود در مغزِ آرامش‌خورده‌اش.
– رادوین؟
صدای افسر جوان بود. چقدر این صدا بی‌موقع برگشته بود. او از کودکی از صداهای بی‌موقع متنفر بود.
– خوبین؟
باز هم سؤال. باز هم انتظار پاسخ. اما او سال‌ها بود یاد گرفته بود با سکوت پاسخ بدهد.
چشم‌هایش را بست. نفس کشید، نه برای زنده‌ماندن، فقط برای اینکه از هم نپاشد. دستش آرام لرزید. با همان لرزش، حس کرد دوباره دارد می‌افتد… نه در زمان، نه در مکان... در خودش.
در خودش غرق می‌شد. جایی تاریک، سرد، بی‌هوا. و هرچه بیشتر فرو می‌رفت، تصاویر بیشتر تکه‌تکه می‌شدند: صورت دختر… صدای گلوله… کفش‌های کوچکی در باران… و دستی که روی ماشه مانده بود. دست خودش؟ شاید.

– کافیه.
این صدا بلند بود. برای بقیه نه، فقط برای خودش.
دستکش‌هایش را درآورد. چند لحظه، پوست سردش با هوا تماس گرفت و حس کرد: واقعاً هنوز زنده است… اما تا کی؟
– من می‌رم از اطراف تحقیق کنم.
این را گفت و بیرون رفت، بی‌آن‌که منتظر تأیید یا همراهی کسی باشد.

مه بیرون، غلیظ‌تر شده بود. درست مثل ذهنش. و کسی نمی‌دانست، که خودش هم دیگر نمی‌داند آیا قاتل را دنبال می‌کند… یا دارد به قتل خودش نزدیک‌تر می‌شود.

ساعت، حوالی دو نیمه‌شب را نشان می‌داد. کوچه‌های جنوبی شهر، انگار سال‌هاست رنگ خورشید را ندیده‌اند. دیوارهایی که از باران نم کشیده‌اند، پنجره‌هایی که چیزی پشت‌شان حرکت نمی‌کند، و مهی که مثل پرده‌ای خفه، روی همه چیز افتاده است.

رادوین تنها راه می‌رفت. نه ماشینی، نه همکار، نه همراهی. او همیشه تنها حرکت می‌کرد. شاید چون می‌دانست کسی جز خودش، قدرت مواجهه با سایه‌ها را ندارد… یا شاید چون نمی‌خواست هیچ‌ک.س، سایه‌ی خودش را ببیند.

از کنار یک دیوار آجری رد شد. بوی تند ادرار و سیمان خیس در هوا بود. چند کودک کار خوابیده بودند کنار گونی‌ها. نه پلک می‌زدند، نه می‌لرزیدند. مثل جسدهای کوچک.

اما چیزی در هوا فرق داشت. سنگینی… مثل چشم‌هایی که نگاهت می‌کنند بی‌آن‌که ببینیشان.

قدم‌هایش کند شد. صدایی… نه صدای ماشین، نه حیوان. صدایی کشیده… مثل کشیده شدن چیزی روی آسفالت.
ناگهان… از بالای دیوار، چیزی پایین افتاد. نه کامل، نه مستقیم، بلکه آویزان… با طنابی دور گردن. پاهایش تکان می‌خورد… هنوز زنده بود. زنی با موهای تیره، چشمان وحشت‌زده و بند انگشتی از نفس.

رادوین دوید. نه از روی ترس، نه از روی انسان‌دوستی… بلکه چون آن نگاه، شبیه نگاه کسی بود… کسی که سال‌ها پیش مرده بود.

با چاقوی تاشویی که همیشه در بوت چرمش پنهان می‌کرد، طناب را برید. زن با هق‌هق افتاد در آغوش زمین.
– کجا بودی؟ کی بود؟!
صدایش خش‌دار بود، پر از وحشت و خفگی. اما زن فقط نفس می‌کشید. با هر نفس، خراشی عمیق‌تر در گلویش ایجاد می‌شد.
روی گردنش… همان علامت بود. یک دایره با خطی مورب، دقیقاً مثل علامتی که روی کاغذ مچاله‌ی جسد قبلی دیده بود. اما این یکی زنده بود. و همین، اوضاع را پیچیده‌تر می‌کرد.

رادوین برخاست. تاریکی اطراف را نگاه کرد. اما هیچ‌ک.س نبود. باز هم قاتل زودتر از او رسیده بود. باز هم سایه‌ها فرار کرده بودند… اما این بار، یک شاهد باقی مانده بود.