ادبیات کهن هزار و یک شب (چون شب دوازدهم برآید)

[MAHER]

پس پریروی فرحناک گشته بر پای خاست و مرا به گرمابه برده جامه برکند. من نیز جامه برکندم. شربتی آورده به من بنوشانید. پس از آن طعام حاضر آورده بخوردیم و به حدیث در پیوستیم. پس از آن با من گفت: زمانی بخسب و من بخفتم و چون بیدار شدم دیدم پای من همی مالد. پس بنشستیم و به حدیث اندر شدیم. گفت: من بسی از تنهایی خویشتن ملول بودم. منّت خدای را که ترا بدینجا رسانید.

هرگز اندیشه نکردم که تو با من باشی
چون به دست آمدی ای لقمۀ از حوصله بیش

باور از بخت ندارم که تو مهمان منی
خیمۀ سلطنت آن گاه و فضای درویش

 

[MAHER]

چون ابیات بشنیدم بر او سپاس گفتم و مهرش اندر دلم جای گرفت. آن روز به عیش و طرب بسر بردیم و شب با هم بغنودیم.

شبی که اوّل آن شب سماع بود و سرور
میانه مستی و آخر امید بوس و کنار

 

[MAHER]

بامداد گفتم: ای شمسۀ خوبان، می‌خواهم که ترا از اینجا بیرون برم و ترا از آن عفریت برهانم. تبسّمی کرده گفت: عفریت در هر ده شب، شبی نزد من آید و با من می‌خسبد و نُه شب از آن تو خواهم بود. گفتم: همین ساعت این قبّه بشکنم و این خطی که نوشته اند از هم فرو ریزم شاید که عفریت بیاید و من او را بکشم. چون این بشنید گفت:

چه حاجت است که بدنام خون ما گردی
زمانه ایّ و سپهریّ و روزگاری هست

من به سخن او گوش نداشتم و قبّه را بشکستم.

چون قصه بدینجا رسید بامداد شد و شهرزاد لب از داستان فرو بست.