ادبیات کهن هزار و یک شب (چون شب نهم برآید)

[MAHER]

آن گاه دلاله گفت: ای خواهران، هر وقت نوبت بدو رسد من به جای او غرامت کشم. پس ایشان سخن دلاله بپذیرفتند و حمال را به ندیمی برگزیده به باده گساری بنشستند. آن گاه دلاله قرّابه پیش آورده پیاله بگرفت. ساغری خود بنوشید ودو پیمانه به دربان و خداوند خانه و پیمانه ای به حمّال بداد. حمّال ساغر بگرفت و این شعر بخواند:

شراب لعل کش و روی مه جبینان بین
خلاف مذهب آنان جمال اینان بین

واین بیت نیز بخواند:

اگر نه باده غم دل زیاد ما ببرد
نهیب حادثه بنیاد ما زجا ببرد

 

[MAHER]

پس ازخواندن شعر، دست دخترکان ببوسید وقدح بنوشید، قدحی دیگر پر کرده دربرابر خداوند خانه ایستاد وگفت: ای خاتون، من ترامملوک وخادمم.

من ایستاده اینک به خدمتت مشغول
مرا از این چه که طاعت قبول یا نه قبول

خداوند خانه گفت: بنوش که ترا گوارا باد. حمّال دست او را بوسه داد وگفت:

نعیم روضه جنت به ذوق آن نرسد
که یار نوش کند باده و توگویی نوش

 

[MAHER]

الغرض، به می‌کشیدن و غزل خواندن ورقص کردن همی گذراندند اینکه مسـ*ـت شدند. دلاله برخاسته جامه برکنده وخود را به حوضی که به میان قصراندربود درافکند وآب شناهمی کرد تا اینکه شسته بیرون آمد ودرکنار حمّال نسشت ودرآخرصاحب خانه خود راشسته وپهلوی اونشست وبه شوخی ولهب مشغول شدند.

چون قصه بدینجا رسید بامداد شد شهرزاد لب از داستان فروبست.