مجموعه اشعار همام تبریزی

[BALLERINA]

نیِ بی‌نوا ز شکّر به نوا شکرفشان شد
چه خوش است نغمه او را که حیات جاودان شد
منگر در آن که دارد تن نازکش جراحت
بنگر که تا چه راحت ز وجود او روان شد
تن پر ز نیش دارد چو درون ریش دارد
غم و درد بیش دارد نفسش حیات از آن شد
دل و جان چو نیست نی را عجب است این که دارد
خبری ز حال دل‌ها که انیس عاشقان شد
به سخن دهن گشاده نه که سر به باد داده
چو سر و زبان ندارد ز چه صاحب بیان شد
نفسش مسیح مریم که حیات بخشد از دم
به سخن گرفته عالم چو همام مهربان شد
چو شنید مرغ جانم ز نوای نی صفیری
ز دیار تن زمانی به جوار آشیان شد
***

 

[BALLERINA]

برو ای زاهد مغرور و مده ما را پند
عاشقان را به خدا بخش ملامت تا چند
من دیوانه ز زنجیر نمی‌اندیشم
که کشیده‌ست مرا زلف مسلسل در بند
خسروان از پی نخجیر دوانند ولی
صید خوبان به دل خویش درآید به کمند
نه چنان واله آن صورت و بالا شده‌ام
که مرا با دگری مهر بود یا پیوند
گل رویت مگر از باغ بهشت آوردند
که به گلزار گلی نیست به رویت مانند
گر بود پرورش نیشکر از آب حیات
هم نسازند از آن چون لب شیرین تو قند
کردم اندیشه بدین حسن و لطافت که تویی
دگر از مادر ایتام نزاید فرزند
از تو نشکیبم و آرام نگیرم نفسی
عاشق آن است که از دوست نباشد خرسند
می‌دمد بوی خوشت هر نفس از شعر همام
لاجرم ولوله‌ای در همه آفاق افکند
***

 

[BALLERINA]

وداع چون تو نگاری نه کار آسان است
هلاک عاشق مسکین فراق جانان است
نگر مفارقت جان ز تن چگونه بود
به جان دوست که هجران هزار چندان است
ز وصل خود نفسی پیش از آن که دور شوم
اگر به جان بفروشی هنوز ارزان است
مجال دیدن رویت نماند چشمم را
که شکل مردمکش زیر اشک پنهان است
بگو که تا نشود کاروان روان امروز
که ز آب دیده اصحاب روز باران است
هنوز سرو روانم ز چشم ناشده دور
دل از تصور دوری چو بید لرزان است
بدان امید که بوسند نعل یکرانت
نهاده بر سر راه تو روی یاران است
ز هر طرف که نظر می‌کنم برابر تو
هزار سی*ن*ه نالان و چشم گریان است
نظر به جانب زلف تو می‌کنم او نیز
برای خاطر این خستگان پریشان است
ز هم بریدن یاران به تیغ ناکامی
چو هست عادت گردون مرا چه تاوان است
تو می‌روی و همام از پی تو می‌نگرد
ز دل بریده امید و حدیث در جان است
***

 

[BALLERINA]

به شب ماهی میان کاروان است
که روی او دلیل ساربان است
چه جای ساربان کاندر پی او
ز دل‌ها کاروان بر کاروان است
عجب آید مرا زان رهزن دل
که در شب رهنمای رهروان است
چنین صورت ز آب و گل نیاید
مگر جانی به شکل تن روان است
چنین ماهی چو بر روی زمین هست
زمین را صد شرف بر آسمان است
به زیر سایه کی بوده‌ست خورشید
رخش خورشید و زلفش سایبان است
به هر منزل که می‌راند به تعجیل
دو اسبه جان ما در پی دوان است
به هر منزل که کرد آنجا گذاری
نشان روی‌های عاشقان است
به از کحل جواهر دیده‌ها را
غبار موکب جان و جهان است
دل نامهربان ساربان را
فراغت از همام مهربان است
بگو آهسته ران محمل کشان را
که همراهت فقیری ناتوان است
***

 

[BALLERINA]

بار دل بر تن نهادن کار ارباب دل است
این که عیسی بار خر بر دوش گیرد مشکل است
ای عزیزان رهرو راه دلارام است دل
چون سبک‌بار است پیش از کاروان در منزل است
مرغ عرشی آرزوی آشیان دارد ولی
چون کند پرواز تا دربند این آب و گل است
اشتیاق روی جانان است جان را در جهان
تا نپنداری که در زندان رضوان غافل است
انتظاری می‌نماید روزگار وصل را
اختیاری چون ندارد میل او بی‌حاصل است
عاشقان در انتظار دوست جانی می‌دهند
در سر هر یک خیال آن که با من مایل است
گرچه در دریای عرفان هست کشتی‌ها روان
هر که زین دریا نشانی می‌دهد بر ساحل است
ذوق دل بخشد سخن‌های همام از بهر آنک
جان او سیراب از انفاس اصحاب دل است
***

 

[BALLERINA]

حسن تو را ممالک دل‌ها مسخر است
مقبل کسی که وصل تو او را میسر است
بر منزل مبارک تو هر که بگذرد
گوید که این خلاصه هر هفت کشور است
آبش چو کوثر است و چو دُر سنگ ریزه‌ها
بادش نسیم عنبر و خاکش معصفر است
چشم و دل از مشاهده‌ات بی نصیب نیست
نقشت چو بر صحیفه جانم مصور است
آن آفتاب را که بسوزد شعاع او
چشم عقول روی چو ماه تو مظهر است
کحل جواهر است غبار منازلش
زان چشم عاشقان تو دایم منور است
گلزار چون بهشت شود فصل نو بهار
جانم فدای آن که از این هر دو خوشتر است
گفتم به سرو اگر چه خرامیدنت خوش است
بالای خوش خرام دلارام دیگر است
در جان نیشکر نبود آن حلاوتی
کاندر لب و حدیث و دهان تو مضمر است
از بندگیت دورم و جان با تو در حضور
جایی که نیست خلوت جان چشم بر در است
***

 

[BALLERINA]

بجز از صورت آراسته چیزی دگر است
که آفت اهل دل و فتنه صاحب‌نظر است
قد افراشته و روی نکو خواهد دل
در تو چیزی است که زین هر دو دلاویزتر است
قامت سرو سهی را چه توان گفت ولی
قد و بالای تو را خود حرکاتی دگر است
همه را میل به زلف و خط و خالی باشد
زان ملاحت که تو داری دل ما بی‌خبر است
با نسیم سحری هست ز بویت اثری
بوی گل‌های دلاویز چمن زان اثر است
گل که در ملک چمن مملکت خوبی داشت
شد ز روی تو خجل بر سر عزم سفر است
روی خوب تو منجم به جماعت نبود
گفت کآشوب جهان جمله ز دور قمر است
دل مردم همه در بند میانت بینم
حیفم آید که میان تو به بند کمر است
ببری دل به حدیثی نکنی دلداری
از تو ای شوخ چه خون‌ها که مرا در جگر است
پرسشی کن که فدای لب شیرین تو باد
هر چه در ناحیت مصر نبات و شکر است
تشنه آب حیات لب تو بسیارند
به جفایت که همام از همه‌شان تشنه‌تر است
***

 

[BALLERINA]

اینک آن روی مبارک که سزای نظر است
مه چه باشد که ز خورشید بسی خوب‌تر است
روح پاک است مصور شده از بهر نظر
ور نه این حسن نه اندازه روی بشر است
سخنت آب حیات است و نفس مشک و عبیر
هر دو را از لب شیرینْت گذر بر شکر است
هر حدیثی که رود پیش هوادارانت
بجز افسانه عشق تو همه دردسر است
رشکم آید که نظر بر دگری اندازی
یا از آیینه که از عکس رخت بی‌خبر است
***

 

[BALLERINA]

این ز آب وخاک نیست که جانی مصور است
چشم جهانیان به جمالش منور است
گر زان که نسبتش به عناصر همی‌کنند
آبش مگر ز کوثر و خاکش ز عنبر است
ذکر زبان هر که نظر می‌کند بر او
سبحان من یصور و الله اکبر است
گل پیش ما مریز و دگر ارغوان میار
جانم فدای آن که از این هر دو خوش‌تر است
عنبر میان آتش مجمر چه می‌نهی
ز انفاس دوست مجلس ما خود معطر است
شمع از میان جمع برون بر که امشبم
در خانه روشنایی خورشید انور است
ساقی بیار باده که از مجلس الست
ما را هنوز مستی یک جرعه در سر است
نی نشکنیم از می دنیا خمار خویش
ما را شراب از لب می‌گون دلبر است
جام جهان‌نمای الهی‌ست صورتش
انصاف می‌دهند نظرها که مظهر است
با عاقلان بگوی که اصحاب عشق را
ذوق است رهنمای نه اندیشه رهبر است
در تنگنای لفظ نگنجد بیان ذوق
زان سوی حرف و صوت مقامات دیگر است
چون چشم مسـ*ـت یار دهد می به عاشقان
کی درمیان مجال صراحی و ساغر است
جان همام را نفس صبح و بوی دوست
پرورده‌اند زان نفسش روح‌پرور است
***

 

[BALLERINA]

منتظر باشند شب‌ها عاشقان ناکرده خواب
تا برآید بامداد از شرق کویت آفتاب
آفتابی می‌کند از مشرق رویت طلوع
کز شعاع آن نیارد چشمهٔ خورشید تاب
پرتو روی تو نگذارد که بینم صورتت
دست غیرت بست بر رویت هم از رویت نقاب
عاشقان را زلف تو زنجیر بر گردن نهاد
گشت از اقبال رویت هندویی مالک رقاب
حسن را از دیده‌ها پیوسته پنهان داشتن
جز به روز روی تو بیرون نیامد از حجاب
جز وصالت آرزویی نیست جان را از جهان
عقل می‌گوید خیال است این مگر بینی به خواب
گر شراب این است کز عشق تو ما را در سر است
باده مستان را فریبی می‌نماید چون سراب
در میان غنچه خندان گل هر بامداد
می نماید قطره‌ها چون بر رخ خوبان گلاب
چیست دانی آن صبا چون وصف حسنت می‌کند
در دهان غنچه از ذوق لبت می‌آید آب
ز انتظار وعدهٔ وصلت به جان آمد همام
هم نگفتی این سخن گر عمر ننمودی شتاب
***