در حال تایپ [هنگامه‌ی مسکوت] اثر«نازنین مرادی کاربر انجمن رمان بوک»

[نازی.م]

نام اثر: هنگامه‌ی مسکوت
ژانر: اجتماعی، درام، عاشقانه
گپ نظارت (6) S.O.W
خلاصه:
گذشته‌ای که با یک اشتباه یا شاید هم یک تقدیر رقم خورده است، عشقی افلاطونی که بازیچه‌ی بیمی پوچ و نادرست می‌شود‌ و در آن برهه از زمان، یک جدایی بی‌بدیل شکل می‌گیرد. اکنون درد سال های طولانی فراق، حسرت و انتظار به یک‌باره پایان می‌پذیرد و گردباد زمانه، دوباره قلب ها را گرد هم می‌آورد.

 

[~Fateme.h~]

"باسمه تعالی"

نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن رمان خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.
«قوانین تایپ رمان»

و برای پرسش سوالات و رفع اشکالات خود در رابطه با رمان، به لینک زیر مراجعه کنید.
«پرسش و پاسخ تایپ رمان»

قبل از ارسال پارت تاپیک آموزشی درست نویسی را با دقت مطالعه کنید.
«درست نویسی- مطالعه این آموزشات اجباری است.»
مدیران در صورتی که متوجه اشکالات شما در درست نویسی شوند برای شما ناظر تعیین می‌کنند.

شما می‌توانید با ارسال دو پارت ابتدایی اثر تاپیک نقد کاربران را ایجاد کنید.
پس از ارسال پست اول، از کاربران بخواهید تا نظرات خود را در قالب نقد درباره هر جز از رمان بازگو کنند.
«درخواست نقد توسط کاربران»

دوستان عزیز برای سفارش جلد رمان خود بعد ۱۵ پست در تاپیک زیر درخواست دهید.
«درخواست جلد»

چنان‌چه قصد دارید اثرتان را با تیزر تبلیغ کنید، پس از قرار دادن چهل پارت درخواست تهیه کلیپ توسط تیم تدوین دهید.
«درخواست تیزر»

پس از 30 پارت در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید.
«درخواست نقد شورا»

می‌توانید پس از ویرایش اثر خود با توجه به نقد، به تاپیک زیر مراجعه کنید و بعد از خواندن شرایط و با داشتن شرایط، درخواست تگ دهید.
«درخواست تگ»

و پس پایان یافتن رمان، در تاپیک زیر با توجه به قوانین اعلام نمایید. حتماً تمامی پارت‌ها باید تایید ناظر را دارا باشند.
«اعلام پایان رمان»

با تشکر از همراهی شما
|کادر مدیریت بخش کتاب|​

 

[نازی.م]

مقدمه:
هفت سال پیش، میان همهمه‌ی باد پاییزی، در بازی قایم‌باشک روزگار، پنهان شدی و نخواستی که پیدا شوی. من تو را گم کردم و مأیوس و ناامید از دیدن دوباره‌ات، سوار بر اسب سرنوشت به سوی آینده تاختم. رفتم که فراموشت کنم؛ چنان که تو مرا از یاد بردی و اکنون، از پس سالیان بازگشته‌ای!
آیا هفت سال چشم گذاشتن در یک بازی کودکانه زیاد نیست؟

 

[نازی.م]

باران با هیاهوی غریبش بر تن زمین می‌کوبید؛ از همان باران‌هایی که انگار می‌خواهد تکه‌های گمشده‌ی خاطرات را از گوشه‌گوشه‌ی حافظه بیرون بکشد و جلوی چشمان آدم پهن کند. اما من، از گذشته‌ام می‌گریختم. یا شاید هم، فقط نقش فراری‌ها را بازی می‌کردم و حقیقت ماجرا را انکار می‌کردم.
خیس از باران، وارد خانه شدم. هوای داخل گرم و سنگین بود؛ خانه مثل همیشه بوی دست‌پخت عطیه‌ خانم را می‌داد، اما امروز عجیب بی‌صدا بود.
در حالی که جواب خسته نباشید عطیه‌ خانم را می‌دادم و کت خیسم را به سمتش می‌گرفتم، صدای مادرم از سالن شنیده شد:
- جاوید! اومدی مادر؟
صدایش لرزشی داشت، لرزشی آمیخته به شوری عجیب. وارد سالن شدم. چشم‌هایم به ناگاه از دیدن چیزی که مقابلم بود، وسیع شد.
دختری با قامتی جوان، چشمانی پرنور و برقی که آشنا بود. درست کنار مادرم و نغمه نشسته بود. گویی جهان ناگهان از حرکت ایستاد. با تردید و حیرت، گفتم:
- سلام.
دختر جوان بلند شد. قدم‌هایش، هر یک مثل ضربه‌ای به روحم بود. آمد و روبه‌رویم ایستاد. صدایش لرزان بود، اما در لابه‌لای ارتعاش صدایش، آشنایی و مهربانی موج می‌زد:
- چقدر بزرگ شدی داداش!
لحظه‌ای به شنوایی‌ام شک کردم. او به من چه گفت؟! باورم نمی‌شد! مغزم نمی‌توانست این واژه را از زبان او هضم کند. انگار زمان از هم گسست و تمام سال‌های گمشده دوباره به قلبم بازگشتند. با دهانی نیمه‌باز، کلمه‌ای را که گویی از اعماق وجودم بیرون آمده بود، زمزمه کردم:
- رعنا؟!
تنها همین نام بود که از میان خشکی لب‌هایم عبور کرد. این صدا، این آوا، این نام، قلب مرا در سی*ن*ه به چنان تپشی واداشت که گویی هر لحظه فرو خواهد ریخت.
نگاهش پر از مهر بود، همان نگاه‌هایی که سال‌ها پیش از یاد رفته بودند. هیچ چیز نگفتم. در واقع توانش را نداشتم. در یک تصمیم آنی، مثل کسی که چاره‌ای جز تسلیم ندارد، به سوی او رفتم و در آغوشش گرفتم.
احساسات مثل موجی سنگین روی قلبم فرود آمدند؛ ترکیبی از شادی، حیرت و شاید کمی اندوه برای تمام سال‌هایی که از دست رفته بودند. رعنا پیدا شده بود. خواهر بزرگم، گمشده‌ای که در پی او، کوچه و خیابان‌های تهران را زیر و رو کرده‌بودم. حالا اینجا بود، درست در مقابل من!
اشک‌هایم بی‌اراده جاری شدند. سال‌ها منتظر این لحظه بودم. نمی‌دانستم چطور باید این طوفان را مهار کنم. فقط می‌دانستم که رعنا برگشته است و چیزی در زندگی‌ام، در قلبم، دوباره کامل شده است.

 

[نازی.م]

***
دو روز از پیدا شدن رعنا گذشته بود و هنوز این خبر، از چارچوب خانه پا بیرون نگذاشته‌‌ بود. همگی دور میز شام نشسته‌ بودیم. میز شام همیشه صحنه‌ی سکوتی سنگین بود، اما این سکوت به یمن وجود رعنا، دو شب بود که رنگ باخته‌ بود. مادرم، دل‌گرفته از غبار سالیان، اینک مشتاقانه با رعنا سخن می‌گفت و رعنا نیز با صبری دلنشین، او را همراهی می‌کرد، اما من...! من تنها شنونده‌ای بودم که بی‌صدا میان حرف‌ها و نگاه‌ها، سرگردان می‌گشتم.
آن شب دلم عجیب دلگیر بود و گردِ خاطرات گذشته بر ذهنم نشسته بود. بشقاب غذایم پر بود و به ظاهر سرگرم غذا بودم، اما باطنم هزاران فرسنگ دورتر از جمعیت آن میز سرگردان بود. نغمه کنار رعنا نشسته بود و نگاهش گاه به سمتم سر می‌خورد؛ گویی چیزی می‌خواست بگوید، اما زبانش به گفتن باز نمی‌شد.
در نهایت، نغمه به مادرم نگاه کرد و با لحنی که میان شوق و تردید در نوسان بود، گفت:
- مامان، خبر داری دخترِ دایی منوچهر برگشته؟
سرم به سرعت بالا آمد. احساس کردم قلبم از تپش باز ایستاد. نگاهم بی‌درنگ به سمت نغمه چرخید؛ به گمان اینکه اشتباه شنیده باشم، تنها نگاهش کردم. مادرم، با آرامشی غریب، پاسخ داد:
- لیلا رو می‌گی؟ آره مادر، خبر دارم!
نفسم بند آمد و انگار زمان، در یک لحظه از حرکت ایستاد. چنگال از میان انگشتانم لغزید و صدای برخوردش با بشقاب، شکافی در سکوتِ میانمان انداخت. نمی‌دانستم چه بگویم؛ اصلاً چه باید می‌گفتم؟ قلبم انگار جایی میان گذشته و حال گیر کرده‌بود. بالاخره، با صدایی که بیشتر به زمزمه شباهت داشت، گفتم:
- من... میرم بالا.
رعنا با تعجب نگاهم کرد، اما نغمه و مادرم دردم را خوب می‌دانستند. با حالی آشفته خودم را به اتاقم رساندم. ساعتی در سکوتِ آرام اتاقم سپری شد. دیگر دلم نمی‌خواست پیش بقیه بروم؛ می‌ترسیدم باز سر صحبت سمت لیلا برود. برای همین خودم را در اتاقم حبس کردم. ذهنم، میان طوفانِ گذشته و حال، بی‌قرار بود. به هیچ‌ طریقی نمی‌توانستم افکارم را مرتب کنم. در میان هیاهوی ذهنم، صدای درِ اتاق آمد و کمی بعد، صدای نرم و آرام نغمه، در فضای پشت در پیچید:
- جاوید؟ میشه بیام تو؟