حَتْف (به فتح حاء) به معنای مرگ آمده، و جمع آن «حتوف» است.
امام (صلواتاللهعلیه) در رابطه با اولویت تقدیر خدا بر تدبیر انسان میفرماید: ««تَذِلُّ الْاُمُورُ لِلْمَقَادِیرِ، حَتَّی یَکُونَ الْحَتْفُ فِی التَّدْبِیرِ»
کارها در مقابل قضا و قدر چنان ذلیل هستند که گاهی تدبیر انسان منجّر به مرگ و هلاکت میشود.»
امام (علیهالسلام) درباره انسان فرموده است: ««فبینا هو یضحک الی الدنیا و تضحک الیه فی ظل عیش غفول، اذ وطیء الدهر به حسکه و نقضت الایّام قواه و نظرت الیه الحتوف من کثب»
گاهی میبینی که انسان به دنیا میخندد و دنیا به انسان، و در عیش غافل کننده است که دنیا خار خویش را در او فرو برد و روزگار قوایش را شکست، و مرگها از نزدیک او را زیر نظر گرفتند.»
این واژه پنج بار در «نهج البلاغه» آمده است