دلنوشته {ودادِ موهوم} اثر •فاطمه‌سلمانی کاربر انجمن رمان بوک•

[~Fateme.h~]

انگار که در لحظه‌های شفاف و بی‌صدا، در پی به دست آوردن یک درک عمیق‌تر از خود، به گونه‌ای که هیچ واژه‌ای نمی‌تواند آن را توصیف کند، به چیزی رسیده‌ام. چیزی که شاید همان اشتیاق نهفته در خودم باشد که با هر قدم به تو می‌انجامد. و همین‌طور که در این مسیر پر پیچ‌وخم پیش می‌روم، به این باور می‌رسم که شاید همه‌چیز، این سراب‌ها و این جست‌وجوها، چیزی جز آینه‌ای نیستند که من را به سوی خودم باز می‌گردانند. در نهایت، به این حقیقت می‌رسم که در جستجوی تو، در حقیقت در جستجوی خودم بوده‌ام.

 

[~Fateme.h~]

آری، در این دالانِ بی‌انتها، هر گامی که برمی‌دارم مرا به دنیایی از تردید و امید می‌برد. در آن لحظات که در خلوت خودم غرق می‌شوم، گاهی به خود می‌گویم شاید این عشقِ نافرجام، این آرزوی دست‌نیافتنی، در واقع سرنوشتی است که خودم برای خود رقم زده‌ام. آیا در این پیوند نادیدنی با تو، تنها خود را می‌طلبم؟ شاید حقیقت در این نهفته باشد که عشق، تنها بر تار و پودِ روانِ ما تنیده است. هر نگاه به عمق چشمانت، همچون دریایی آرام است که در آن گم می‌شوم.

 

[~Fateme.h~]

ولی در پسِ آن، نگاهی پر از سوالات بی‌جواب به چشم می‌خورد. این دل که در تلاش است تا در تو چیزی پیدا کند که هرگز شاید نخواهد یافت، در حقیقت در جستجوی خود است. هر کلمه‌ای که از دهانت بیرون می‌آید، همچون شعری است که در آن تفسیرهای بسیاری نهفته است. اما آیا آنچه می‌شنوم، باز هم همان است که در دلِ خودم می‌یابم؟ زمانی گمان می‌کردم که عشق را در وجود تو خواهم یافت، اما امروز دریافته‌ام که شاید این عشق، بیشتر از آنکه به تو مربوط باشد، به خودم باز می‌گردد.

 

[~Fateme.h~]

هر لمسِ دستت، هر بوی عطرِ تنِ تو، تنها بازتابی از چیزی است که در درون من گم شده است. این ماجرا، این سفر بی‌پایان، گویی مرا به عمق وجودم می‌برد، جایی که در آن دیگر نیازی به هیچ چیزی جز خودم ندارم. به هر کجا که نگاه می‌کنم، تویی که در این رؤیاها حاضر و غایب هستی، همیشه در من حضور داری. تو نه تنها معشوقی از جنس خیال، بلکه آینه‌ای هستی که در آن، خودِ حقیقی‌ام را می‌بینم. شاید این درد، این حسِ ناشناخته، تنها جستجویی باشد برای یافتن چیزی که همیشه در درونم بوده، ولی هیچ‌گاه آن را به‌طور کامل ندیده بودم.

 

[~Fateme.h~]

و در این لحظات تاریک، هنگامی که شب به تدریج از پشت ابرهای سنگین، رخت برمی‌بندد، در خیالاتم غرق می‌شوم. شاید این تاریکی که به ظاهر بی‌پایان است، در حقیقت تنها یک پل میان ماست؛ یک پل که به سوی چیزی جز خودمان نمی‌برد. از آنجایی که در این میان نمی‌توانم مرز میان حقیقت و خیال را تشخیص دهم، در خودم گم می‌شوم. همیشه در جستجوی چیزی بوده‌ام که شاید هرگز به دست نیاید؛ چیزی که نه از جنس تو باشد و نه از جنس من، بلکه از جنس زمان و مکان‌های گم‌شده‌ای باشد که هرگز به آن‌ها نرسیده‌ایم.

 

[~Fateme.h~]

نمی‌توانم از خود بپرسم که چرا هر بار که به تو نزدیک‌تر می‌شوم، فاصله‌ای بزرگ‌تر میان ما حس می‌کنم. هر نگاه تو همچون برفی است که روی دستانم می‌نشیند و در آن لحظه، می‌دانم که هیچ‌گاه نمی‌توانم آن را در دستانم نگه دارم. همه چیز در وهمی از شوق و اندوه تداخل می‌کند، همچون نغمه‌ای که در دل شب در هم می‌شکند. حالا در این جستجو، چیزی که بیش از همه مرا می‌آزارد این است که شاید در این عشقِ بی‌انتها، هیچ‌گاه دست از خودخواهی برنداریم.

 

[~Fateme.h~]

این من هستم که در تو به دنبال چیزی می‌گردم، اما در حقیقت آن چیزی که از دست رفته، خودِ من است. در لحظه‌هایی که در آغوش تو گم می‌شوم، می‌فهمم که این تنها آغوشی است که می‌تواند من را در خود فراموش کند، نه تو را. این جستجوی بی‌پایان، این مسیر بی‌نشانی که آغاز و پایانی ندارد، همچون یک رودخانه‌ی پر آب است که هر لحظه از مسیرش دورتر می‌شوم. همچون رؤیایی است که به وضوح دیده می‌شود اما هیچ‌گاه نمی‌توان آن را در دنیای واقعی یافت.

 

[~Fateme.h~]

همیشه در دل این دلتنگیِ بی‌پایان، قلبم در تلاطم است، در حالی که می‌دانم هیچ‌گاه قادر به پیدا کردن تو نخواهم بود. تویی که گویی در کنار من همیشه بودی، اما در حقیقت هیچ‌گاه آن‌جا نبودی. همین‌طور که در این مسیرِ نابودکننده پیش می‌روم، به خود می‌گویم که شاید این عشقِ بی‌پایان، تنها در سی*ن*ه‌ی من زنده است، همچون شعله‌ای که در دل باد می‌رقصد، ولی هر لحظه بیشتر از پیش به خاموشی می‌رود.

 

[~Fateme.h~]

و این خاموشی، شاید تنها نشانه‌ای باشد از پایان یک سفر طولانی و دردناک. به راستی که چه چیزی از این عشق باقی خواهد ماند؟ چیزی جز خاطراتی که در دل شب محو می‌شوند، چیزی جز رؤیایی که هیچ‌گاه به حقیقت نمی‌پیوندد؟
در این وادی تاریک و بدون بازگشت، تنها چیزی که باقی می‌ماند، غم است؛ غمی که در دل شب به همراه باد به گوش می‌رسد و در دل خاطرات همچنان زنده می‌ماند.

 

[~Fateme.h~]

و من همچنان در جستجوی تو خواهم ماند، حتی اگر بدانم که هیچ‌گاه به تو نخواهم رسید. در این تراژدی بی‌پایان، تنها چیزی که برایم باقی می‌ماند، این حس نابِ از دست دادن است. در دل شب‌های بی‌پایان، نام تو هنوز در گوشم طنین‌انداز است. شاید هیچ‌گاه نتوانم آن لحظه‌ها را دوباره زنده کنم، ولی می‌دانم که در هر گوشه از خاطراتم، تو همیشه باقی خواهی ماند؛ حتی اگر این دنیا دیگر ما را در کنار هم نخواهد دید.