مجموعه اشعار وصال شیرازی

[شاهدخت]

محمدشفیع شیرازی (۱۱۹۷–۱۲۶۲ ه‍. ق/ ۱۷۸۳–۱۸۴۶ م) فرزند محمد اسماعیل، داماد رحمتعلیشاه شیرازی متخلص به وصال و کنیه‌اش ابومحمد و ابواحمد، از شعرا، ادیبان و خوشنویسان معروف شیرازی در سده سیزدهم هجری بود. او گاهی آثار خوشنویسی خود را با امضاء «میرزا کوچک» و گاهی با نام «وصال شیرازی» رقم می‌زد.در این بخش مجموعه ای از اشعار وصال شیرازی را می خوانید

 

[شاهدخت]

داد چشمان تو در کشتن من دست به هم

فتنه برخاست چو بنشست دو بد مسـ*ـت به هم

هر یک ابروی تو کافی است پی کشتن من

چه کنم با دو کماندار که پیوست به هم ؟

شیخ پیمانه شکن، توبه به ما تلقین کرد

آه از این توبه و پیمانه که بشکست به هم

عقلم از کار جهان رو به پریشانی داشت

زلف او باز شد و کار مرا بست به هم

مرغ دل زیرک و آزادی از این دام محال

که خم گیسوی او بافته چون شست به هم

دست بردم که كشم تیر غمش را از دل

تیر دیگر زد و بردوخت دل و دست به هم

هر دو ضد را به فسون جمع توان کرد وصال

غیر آسودگی و عشق که ننشست به هم

 

[شاهدخت]

اینکه میپرسی که را خواهی که مینالی چنین

تا بکی پرسی ومن گویم نگارخویش را

 

[شاهدخت]

طبیب چارۀ دلخسگان عشق مجوی

که دردمند بلا دشمن است دارورا

 

[شاهدخت]

وفا کردی زاول تا نهی برپای دل بندم

ولی آخرجفا کردی چومحکم گشت پیوندم

 

[شاهدخت]

ازازل سینۀ ما وقف غم جانان بود

بروای عیش که این خانه نه جای طرب است

 

[شاهدخت]

من طبیبا زتوبرخویش خبردارترم

که مرا سوزفراقست وتوگوئی که تب است

 

[شاهدخت]

طبیب شهرکه هردرد را دوائی جست

بدرد عشق نداند کسی چه درمان گفت

 

[شاهدخت]

پروانه بیک سوختن آزاد شد ازشمع

بیچاره دل ما ست که درسوزوگدازاست

 

[شاهدخت]

چرا چون شمع سرتا پا بسوزم ز آتش غیرت
که من پروانۀ اوباشم و او شمع محفل‌ها