تحلیل وقتی آن روز فرا برسد

[نویسنده- کوچک]

اما یئون هی، نو دانشجویی که ما را به دنیای دانشجوها و دانشگاه آن زمان کره می‌برد تا به ما نشان بدهد در دانشگاه‌ها و خیابان‌های آن زمان، چه خبرهایی بوده است. ما آن چنان وارد روان و شخصیت یئون هی نمی‌شویم. یئون هی تغییری می‌کند که نشان می‌دهد چگونه، چندین و چند آدم در آن زمان، تصمیم گرفتند جانشان را به خطر بیاندازند و حقشان را فریاد بزنند. در ابتدا، او قرارش به خاطر معترضان خراب می‌شود و آرایش صورتش نیز به هم می‌ریزد و احساس زشتی می‌کند! او معترضان را مقصر خطاب می‌کند اما در همین بحبوحه، به یکی از این افراد دل می‌بندد که از فعالان دانشجویی و معترضان است.

 

[نویسنده- کوچک]

همین دلبستگی، آرام آرام سبب روشن شدن آتشی در دل او می‌شود که در پایان فیلم، خودش را نشان می‌دهد. یئون هی می‌فهمد که آن شخص، هزینه‌ای برای عدالت و آزادی داد و حال، نوبت او است که آن را جبران کند. در پایان، انگار تنها او نیست که می‌‌خواسته دین خودش را ادا کند، بلکه هزاران آدم همانند او، در حال اعتراض و حق خواهی خود هستند. دلبستگی که در هر شخص ایجاد شده و باعث شد مردم درنهایت، به حق خود برسند.

 

[نویسنده- کوچک]

داستان فیلم، در خلق لحظات تنش برانگیز بسیار خوب عمل می‌کند و تقریباً به مخاطب این حس را می‌دهد که هر لحظه ممکن است اتفاقی برای شخصیت‌ها بیافتد. فیلم سعی می‌کند به اتفاقات واقعی پایبند باشد و تعفن برانگیز بودن پلیس‌ها و مامورها را بدون سانسور نشان بدهد. اثر تن به سانتی مانتال نمی‌دهد و رک می‌گوید که مردم بابت این آزادی، درد و رنج‌هایی را متحمل شدند.

 

[نویسنده- کوچک]

در یکی از صحنه‌ها فیلم، وقتی که خانواده جانگ چول می‌خواهند خاکسترش را رها کنند، آن خاکسترها وارد جریان آب نمی‌شوند. هوای سرد و گیر کردن آن‌ها در آب سرد، انگار استعاره‌ای از به راحتی محو نشدن اثرات ظلم و جنایت است. غمی که این سکانس به مخاطبش می‌دهد، این قابلیت را دارد تا آخرین لحظه او را تسخیر کند و در نهایت، با گفتن داستان پشت آن عکس معروف دانشجوی تیر خورده، این غم را چند برابر می‌کند و یک حس درد همراه با شادی را به او می‌دهد.

 

[نویسنده- کوچک]

 

[نویسنده- کوچک]

فیلم به نوعی از پرده دوم تا حدی از جذابیت و هیجانش تهی می‌شود و اگر زمان مقداری طولانی‌تر بود و کارگردان با همان حوصله و شوق، داستان را ادامه می‌داد، اثر در بخش فیلم‌نامه نیز درخشان‌تر بود. اما در کل، به لطف چند شخصیت پردازی و تعلیق هیجان انگیز در پرده اول و تا اواسط پرده دوم، اثر در سطح خوبی قرار می‌گیرد. اما این قضیه نیز قابل کتمان نیست که فیلم از تمام پتانسیل سوژه خود استفاده نکرد.

 

[نویسنده- کوچک]

جمع بندی
1987: When the day comes در نهایت به هدف خود می‌رسد و روی مخاطبش اثرش را می‌گذارد. از طرفی، بیشتر مانند یک اخطاریه برای سیاست‌مدارانی است که سعی دارند با دروغ و پوشاندن حقایق، تنها کمی بیشتر ریاست کنند. رئیس جمهوری که آن زمان پشت سیاست‌های ضد کمونیستی خود قایم می‌شد، هرچند که خط فکری مثبتی بود، اما سپس دلیلی شد که بخواهد آزادی بیان و حق اعتراض را از بین ببرد و مخالفانش را نابود کند. از سویی، آگاهی سازی برای مخاطبانش است که از تاریخ درس یاد بگیرند و به آنها بگوید که هیچگاه ظلم پایدار نیست. ظلم، به هیچ عنوان قابل پنهان شدن نیست. ظلم، چنان هر چیزی را فاسد می‌کند که بهتر است درهمان لحظه اول، آن را از ریشه خشکاند تا به تمامی آن محل آسیبی نزند.