آموزشی وقتی نمی‌دانی، بنویس

[لِئا]

ما فکر می‌کنیم برای نوشتن، باید بدانی.
اطلاعات داشته باشی، مطمئن باشی، مسلط باشی، همه چیز را فهمیده باشی.
اما راستش را بگویم؟ خیلی از نوشته‌های عمیق،
از جایی شروع شده‌اند که نویسنده هیچ چیزی نمی‌دانسته.

 

[لِئا]

نه درک روشنی از احساسش داشته،
نه جواب سوالی که ذهنش را می‌خورده.
نه حتی مطمئن بوده که نوشتن، کار درستی‌ست یا نه.
اما نوشته.
چون گاهی نوشتن یعنی "کشف کردن"، نه "ابلاغ کردن".
یعنی در تاریکی قدم زدن، با قلمی که فانوس شده.
یعنی بی‌پاسخ بودن، اما پرسیدن.
یعنی خودت را بگذاری لابه‌لای خطوط، و بگویی:
«نمی‌دانم… اما می‌خواهم بفهمم.»

 

[لِئا]

نوشتن با چیزهایی که نمی‌دانی، تمرین فروتنی‌ست.
نشان می‌دهد تو آمده‌ای که یاد بگیری، نه فقط تعلیم بدهی.
آمده‌ای که در مسیر، چیزهایی را پیدا کنی که حتی نمی‌دانستی دنبالش بودی.

 

[لِئا]

یه صفحه خالی باز کن.
بالاش بنویس: «من نمی‌دونم که...»
و ادامه‌شو پر کن. هر چی بیاد. راست یا خیالی، مهم نیست.

 

[لِئا]

مثلاً:
«من نمی‌دونم چرا بعضی دردها هیچ‌وقت تموم نمی‌شن...»
یا
«من نمی‌دونم چرا وقتی یه نامه رو نمی‌فرستی، انقدر سنگین می‌مونه روی دلت…»
شاید بعدش بفهمی که... اتفاقاً خیلی چیزا رو می‌دونی.
ولی باید اول اعتراف کنی که نمی‌دونی.

 

[لِئا]

گاهی تنها کاری که باید بکنی، اینه که ننشینی برای نوشتن چیزی که بلدی… بلکه برخیزی برای نوشتن چیزی که دلت می‌خواد بدونی.