ظلم بود، زیاد هم بود. حتی هست هنوز زیادتر از پیش.
تو اما نقطهای در تاریخ را لرزاندی، تو آمدی تا ساکنان زمین به دل امید راه دهند و ایمان بیاورند که روزی این جهنم خاکی، این زمین به خون کشیده شده، بهاری خواهد داشت و پادشاهش تو خواهی بود.
ای مهدی موعود، ای امام تمام زمان کاش روزی برسد که اگر لایقش باشیم تو را ببینیم و در کنار تو، پلیدی زمین را پاک کنیم.
بعد از نمازهایمان دعای فرج را برای تو میخوانیم. ما روی سیاه و تو دل مهتاب.
تویی که از شدت پاکی و بزرگی روحت، گناهان ما امید به بخشایش دارند.
زمین و زمان چه حالی داشت آن هنگام که تو زاده شدی، آن هنگام که خداوند خواست تا به خاکیان نوری عطا کند.
نیمه شعبان را من روزی در تقویم و تاریخی در جهان نمیدانم، این روز ورای زمان است. نقطهای است که از انباشته نور تنها نامش برای ما قابل مشاهده است و بیان.
ای مهدی موعود، ای انتظار جهان، جمعهها به دلمان میافتد که شاید مرحمتی شود و در زنده بودن بتوانیم حضرت قائم را ببینیم، اما هفتهها پشت سر هم میآیند و سریعتر از هر چیزی میگذرند و جمعههایشان را با خود میبرند اما تو نیستی.
دل تنگیم، دلتنگ نور زمان. که کاش بود و حالی دیگر گونه به زمانه میداد.
ولادتت مبارک یا مهدی.