معرفی ویرجینال

[اولدوز]

 

[اولدوز]

ویرجینال یک ساز صفحه کلیدی از خانواده سازهای هارپسیکورد است. که نواختن آن در اواخر دوره رنسانس و اوایل دوره باروک در اروپا رایج بود.

 

[اولدوز]

ویرجینال یک شکل کوچک‌تر شده و ساده ترشده از هارپسیکورد است و در هر کلید یک سیم وجود دارد و شما فقط قادر به زدن یک نت با هر کلید هستید. بیشتر این سازها، بدون پایه ساخته شده‌اند و برای نواختن روی میز قرار داده می‌شوند. ولی بعداً مدل‌های بعدی این ساز با پایه ساخته شد.

 

[اولدوز]

مکانیسم ویرجینال‌ها همانند ساز هارپسیکورد است، زیرا سیم‌های آن با یک زخمه به یک جک متصل شده‌است.

با این حال، قاب آن مستطیلی یا چند ضلعی است و تارهای آن فقط یک نت را اجرا می‌کنند. تارها یا در یک انتها مانند هارپسیکول بریده می‌شوند، و نزدیک به وسط، صدای غنی تر و شبیه فلوت تولید می‌شود.

 

[اولدوز]

منشأ نام این ساز نامعلوم است. ممکن است از لاتین virga به معنی میله گرفته شود، و شاید منظور جک‌های چوبی است که در انتهای کلیدها قرار دارد، اما این ثابت نشده‌است. احتمال دیگر این است که این نام از کلمه باکره گرفته شده‌است، زیرا این ساز بیشتر توسط زنان نواخته می‌شد. یا شاید منشأ نام آن از صدای آن، که شبیه صدای دختر جوان است برگرفته شده (vox virginalis). دیدگاه دیگر این است که این نام از مریم مقدس گرفته شده‌است زیرا راهبه‌ها برای همراهی سرودها به او افتخار تقدس می‌دادند.

در انگلستان، در دوران الیزابت و یعقوب، هر ساز کیبورد زهی اغلب به عنوان یک ساز بکر توصیف می‌شد و به هرپسیکال یا در یک کلاویکورد یا اسپینت نیز ویرجینال گفته می‌شد، شاهکارهای ویلیام برد و معاصرانش غالباً بر روی هارپسیکوردهای سایز بزرگ، ایتالیایی یا فلاندرایی اجرا می‌شدند، و نه تنها بر روی ویرجینال‌ها که امروزه به آن می‌گوییم.

 

[اولدوز]

ریشه این ساز که صفحه کلید روی آن اعمال شده‌است، احتمالاً از قرن پانزدهم می‌آید اولین ذکر این کلمه در Paulus Paulirinus از پراگ (1413-1471) Tractatus de musica در حدود ۱۴۶۰ وجود دارد که در آن می‌نویسد: "ویرجینال یک ساز به شکل کلاویکورد است، دارای سیم‌های فلزی که به آن یک صدا می‌دهد. ای سیم دارای ۳۲ رشته سیم است که با ضربه زدن به انگشتان بر روی کلیدهای برجسته حرکت می‌کند و در دو مرحله کامل و نیم حالت لحنی دلپذیر ایجاد می‌کند. به این ساز ویرجینال گفته می‌شود، زیرا مانند یک ویرجینال، با صدای ملایم و بدون مزاحمت به نظر می‌رسد. " OED اولین اشاره خود را به انگلیسی در ۱۵۳۰، هنگامی که پادشاه هنری هشتم پنج ساز به این نام خریداری کرد، ثبت می‌کند. ویرجینال‌های کوچک اولیه یا در دامان یا معمولاً روی میز قرار می‌گرفتند اما تقریباً همه نمونه‌های بعدی با غرفه‌های خود ارائه می‌شدند.
اوج شکوفایی ویرجینال‌ها در نیمه دوم قرن شانزدهم تا اواخر قرن هفدهم بود و که در انگلستان که به اسم اسپینت و در آلمان به اسم کلاویکورد شناخته می‌شد تحت الشعاع قرار گرفت. توضیحات بیشتر در (پایین)

 

[اولدوز]

ویرجینال اسپینت (نباید با ساز (اسپینت) اشتباه گرفته شود) عمدتاً در ایتالیا (ایتالیایی: spinetta)، انگلستان و فلاندرس (هلندی: spinetten) ساخته می‌شدند. صفحه کلید در سمت چپ قرار گرفته‌است، اگرچه از قسمت خرک در هارپسیکورد فاصله بیشتری نسبت به کلید دارند. این رایج‌ترین ترتیب برای سازهای مدرن است و سازی که به «ویرجینال» توصیف می‌شود. تفاوتهای اصلی در ساخت و ساز ای سازها عمدتاً در نحوه قرارگیری صفحه کلید است: سازهای ایتالیایی همیشه دارای صفحه کلیدی بودند که از قاب بیرون می‌آمد، در حالی که ویرجینا آلمانی‌ها صفحه کلید خود را در یک قاب کوچک قرار داده بودند. جعبه سازهای ایتالیایی از چوب سرو ساخته شده بود و ساخت ظریفی داشت، در حالی که ویرجینال شمالی (آلمانی) معمولاً قوی تر از صنوبر بودند. ویرجینال‌های اولیه ایتالیایی معمولاً دارای شکل شش ضلعی بود، و چند نمونه اولیه فلاندر نیز به همین ترتیب ساخته شده‌است. از حدود ۱۵۸۰، تقریباً تمام ویرجینال مستطیل شکل بودند، مدلهای ایتالیایی اغلب دارای قاب بیرونی مانند هارپسیکال آن کشور بودند. تعداد کمی از ویرجینال‌های انگلیسی باقی مانده‌اند که همه آنها کهنه شده‌اند. آنها عموماً طرح‌های فلاندری را دنبال می‌کنند، اما دارای درب سرپوش دار هستند.

 

[اولدوز]

مدل Muselars فقط در شمال اروپا ساخته شد. در این مدل، صفحه کلید درست در مرکز قرار می‌گیرد وطول سیم‌ها یک سوم نسخه‌های دیگر است؛ این ساز صدایی گرم، غنی و پر طنین با لحن قوی می‌دهد. ولی این خوبی بهایی دارد: جک‌ها و کلیدهای دست چپ به ناچار در وسط کمان صوتی این ساز قرار می‌گیرند، در نتیجه هرگونه نویز مکانیکی از آنها تقویت می‌شود. علاوه بر سر و صدای مکانیکی، از لرزش سیم‌ها هنگام کشیدن زخمه بر روی نقطه مرکزی سیم‌ها هنگام پخش صدای بم صدا تکرار می‌شود و نواختن این ساز را دشوار می‌کند، زیرا حرکت سیم هنوز هم در اتصال مجدد به زخمه قرار گرفته اختلال ایجاد می‌کند. دانشمندن و نوازنده قرن هجدهم (ون بلانکنبرگ) نوشت که سیم‌ها ویرجینال مدل موزلار هنگام نواختن «مانند خوک‌های جوان در غرش می‌کنند». بنابراین muselar برای نواختن موسیقی آکورد و ملودی مناسب تر بود. همچنین می‌توان موزال را با یک باس گیر موسوم به harpichordium (همچنین arpichordium) مجهز کرد که شامل قلاب‌های سربی است که به آرامی در انتهای تارهای باس به گونه ای اعمال می‌شوند که سیم در حال ارتعاش در برابر قلاب صدای وزوز و خروپف ایجاد می‌کند.

Muselarsها در قرن‌های ۱۶ و ۱۷ محبوب بودند و همه جا آنها را با پیانو راست که در اوایل قرن ۲۰ ساخته شده‌اند مقایسه می‌کردند، اما مانند سایر انواع ویرجینال‌ها در قرن ۱۸ از استفاده خارج شدند.