آموزشی پازل نویسندگی | ۴ اصل مهم نویسندگی

[شیر کاکائو]

در آزادنویسی یادمان باشد:

 

[شیر کاکائو]

• هر چیزی ارزش نوشتن دارد

بله حتی ناسزا. وقتی به قصد نوشتن پشت میز می‌نشینم، ممکن است ذهنِ منطقی خیلی با ما همکاری نکند و چیز‌های زیادی برای نوشتن نداشته باشیم. آزادنویسی ما را از قیدوبندها می‌رهاند تا راحت‌تر نوشتن را بیاغازیم. با خودمان قراری بگذاریم و هرروز در نیم ساعت ۱۰۰۰ کلمه تایپ کنیم. (منظور تعداد کلمه‌های یک متن است که برنامه‌ی Word خودش آن‌ها را می‌شمارد.) اگر چیزی به ذهنمان نرسید، بنویسیم که الان چیزی به ذهنم نمی‌رسد. بنویسیم که نمی‌دانم درباره‌ی چه چیزی بنویسم تا ۱۰۰۰ کلمه‌ی روزمان را نوشته باشیم.

 

[شیر کاکائو]

• وفاداری ممنوع

در آزادنویسی مهم نیست در نوشتن چه می‌کنیم، مهم این است که چه نکنیم. خیلی روشن و ساده: دستت را از روی برگه/کیبورد برندار.

قرار نیست جمله‌ای به پایان برسد. وفاداری برای به پایان رساندن جمله‌ها، ترمزگیری‌ست در اتوبان افکار. همراه شدن بی‌وقفه با تداعی‌های ذهن به‌مرور توان می‌دهد که جرقه‌های ذهنی‌مان را در لحظه ثبت کنیم.

 

[شیر کاکائو]

• با ایده‌های نیاغازیده ترشی نیندازیم

یک شناگر حرفه‌ای هرگز منتظر نمی‌ماند آب گرم‌تر شود تا در آن شیرجه بزند. می‌‌داند در ابتدا هرچقدر دشوار هم به‌نظر برسد، بعد از پریدن دمای بدنش با آب هماهنگ می‌شود. در نوشتن هم گاهی منتظر آمادگی‌های این‌چنینی هستیم. به همین خاطر سراغ ایده‌هایمان نمی‌رویم و دلسرد می‌شویم. آزادنویسی یعنی شیرجه زدن در متن. ایده‌های نوشتنی هرگز برایمان آسان‌تر نمی‌شوند اگر حالا کاری برایش نکنیم. آزادنویسی اجازه می‌دهد بدترین نسخه‌ی موجود را بنویسم. یک نوشته‌ی بد ارزش بیشتری از یک ایده‌ی ننوشته شده دارد. همان‌طور که جودی پیکولت می‌گوید: «شما همیشه می‌توانید یک نوشته‌ی بد را اصلاح کنید، اما نمی‌توانید یک صفحه‌ی خالی را ویرایش کنید.»

 

[شیر کاکائو]

چگونه عادت آزادنویسی را در زندگی‌مان بیاوریم؟

صفحات صبحگاهی: به‌محض بیداری، پیش از آنکه سراغ هر کاری برویم سه صفحه روی کاغذ برون‌ریزی ذهنی داشته باشیم.

 

[شیر کاکائو]

نردبان ‌نویسندگی: برای هرروز یک نردبان با پنج پله در نظر بگیریم. در هر پله قرار است دست‌کم ۵ دقیقه بنویسیم. بکوشیم در روز این نردبان را دم دست نگه‌داریم. این‌طور تا پایان روز می‌توانیم بسنجیم چند نوبت آزادانه نوشته‌ایم.

 

[شیر کاکائو]

Ξ پرسش‌های مهارت‌سنج:

_آزادانه و بدون خیال انتشار، برای خودتان نوشتید؟
_بی‌وقفه تداعی‌های ذهنتان را به جمله بدل ساختید؟
_تعداد کلمه‌ی مشخصی را آزادنویسی کردید؟ مثلن ۱۰۰۰ کلمه در روز.
_چند مرتبه پیش از آغاز کارها دقیقه‌ای آزادنویسی داشتید؟
_بیشتر روی کاغذ نوشتید یا تایپ کردید؟ هر کدام چه تاثیری روی احساسات شما داشت؟

 

[شیر کاکائو]

قطعه‌ی ۳: بازنویسی

شاید یاقوت‌های کج‌ومعوج و کدر به‌خودی‌خود خوش‌نما باشند اما نمی‌توان انکار کرد که وقتی صیقل می‌خورند زیبایی و درخشش‌شان چند برابر بیشتر می‌شود. بازنویسی به صیقل زدن می‌ماند و بهترین داستان‌ها بعد از ده‌ها بار ویرایش شکل می‌گیرند.

همان‌طور که همینگوی در سال ۱۹۵۸ به جرج پلیمپتون از پاریس‌ریویو گفت: «صفحه‌ی آخر وداع با اسلحه را سی‌ونه بار قبل از این‌که راضی شوم بازنویسی کردم.»

همچنین مورخان به این نتیجه رسیده‌اند که همینگوی درواقع قبل از انتشار رمانش ۴۹ پایان متفاوت برای آن نوشته بود. شاید اگر این کار را نمی‌کرد وداع با اسلحه جزو آثار ارزشمند قرار نمی‌گرفت.

 

[شیر کاکائو]

چرا بازنویسی توانکاه می‌شود؟

بازنویسی همچنین به تکان دادن یک شیشه خون سرخ می‌ماند. اگر تکنسین آزمایشگاه شیشه را دائم تکان ندهد خون لخته و بی‌فایده خواهد شد. نویسنده نیز باید آزادنویسی‌هایش را مدام بازنویسی کند و ویرایش آن‌ها را خیلی به تعویق نیندازد. وگرنه کلمات روی هم دلمه خواهند بست و بازنویسی سخت و سخت‌تر خواهد شد. بااین‌همه خیلی وقت‌ها بازنویسی برای نویسندگان طاقت‌فرسا می‌شود. جوری که دیگر میلی به آن نمی‌یابند. در ادامه به ۳ دلیل اصلی توانکاه شدن بازنویسی اشاره خواهیم کرد.

 

[شیر کاکائو]

• دل‌بستگی‌های مضر

اگر مادری قبل از عمل آپاندیس به بچه‌‌ی مریضش بچسبد و اجازه ندهد دکترها آن زائده‌ی عفونی را از بدنش خارج کنند بچه خیلی زود، آزرده و دردمند خواهد مرد. بازنویسی هم همین است. ما نباید دل‌بسته‌ی چیزی که می‌نویسیم بمانیم. قربان صدقه‌ رفتن حین آزادنویسی اشکالی ندارد ولی موقع ویرایش باید مثل یک منتقد بی‌رحم عمل کرد. دل‌بستگی‌ها را کنار گذاشت و همه‌ی چیزهای اضافی را دور ریخت.