دلنوشته {پژواک دریغ} اثر •ریپر کاربر انجمن رمان بوک•

["SONIYA]

به نام سکوتی که فریاد می‌زند
اثر: پژواک دریغ
به قلم: سونیا ریپر
ژانر: تراژدی. فلسفی

دیباچه:
در این پهنه‌ی حیرت‌زای ادراک، جایی که هر واقعه سایه‌ای از امکانِ گمشده است، می‌کوشم تا از خندق‌های سکوت عبور کنم. این مرثیه نه بانگِ ناله‌ای رها شده که نقشِ برجا مانده‌ی حضوری است که در آستانه‌ی تجلی، به عدم بازگشت. این سطور، ادای دین به لحظه‌هایی است که در خلوتِ نَفَس، به رنگِ شفق متجلی شدند و هرگز به روز تبدیل نگشتند.​

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانی
در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

["SONIYA]

سکوتِ مفرطِ این اتاق، پژواکِ گمشده‌ی صداهایی‌ست که هیچ‌گاه مجالِ ظهور نیافتند؛ بارِ سنگینی از آنچه می‌توانست باشد، بر شانه‌هایم سنگینی می‌کند. گویی روح در قفسِ تن، زندانیِ سایه‌های محال است.​

 

["SONIYA]

در دالان‌های خاطره سایه‌هایی می‌رقصند که دیگر جسم ندارند؛ پیکرهایی از جنسِ بخارِ صبحگاهی که به محضِ لم*س از کف می‌روند. گام‌ها بر زمینِ امروز وزنی از دیروز را حمل می‌کند، باری که ستون فقراتِ هر رویا را خمیده ساخته است. این راهروهای بی‌انتها شاهدِ ایستادن‌های طولانی در مقابلِ درهایی بودند که هرگز گشوده نشدند. سکوتِ دیوارها، انعکاسِ پژواکِ صدایی است که در گلوگاهِ زمان، مدفون گشته است.​

 

["SONIYA]

بذرِ امید در خاکِ انتظار کاشتیم اما محصولِ ما، خارِ یادِ وعده‌های دور بود؛ میوه‌هایی که فقط در عالمِ خیال طعمِ شیرینی داشتند. تماشای آسمانی که اکنون حکایت از پرندگانی دارد که بال‌هایشان را در آشیانِ تردید پنهان کرده‌اند. انگار جهان، دفترچه‌ای است که برگ‌هایِ حیاتی‌اش نانوشته باقی مانده‌اند. هر تپشِ قلب ضربه‌ای است بر طبلِ فروپاشیِ لحظه‌های نَیامده.​

 

["SONIYA]

در جستجویِ انعکاسِ نوری بودیم که در استخری از غبار ته‌نشین شده‌بود؛ نوری که شاید هرگز متعلق به این برکه نبوده است. عمقِ دریاچه‌ها، رازِ پنهانِ ستاره‌هایی را در خود می‌پروراند که از مدارِ خود رانده شدند. ما میراث‌دارِ سایه‌های بلندِ درختانی هستیم که هیچ‌گاه میوه ندادند. این ردِ پاها بر شن‌هایِ ساحل، تنها نشانه‌ای است از سفری که مقصدی برایش تعیین نشده بود.​

 

["SONIYA]

زمان رودخانه‌ای است که جریانش از ما می‌گذرد اما ما همچنان در ساحلِ گذشته ایستاده‌ایم، با دستانِ تهی از سنگ‌ریزه‌هایِ درخشانِ حال. پل‌هایی که ساختیم، تنها تا نیمه‌ی مسیرِ تردید پیش رفتند و فرو ریختند. خاطراتِ خوش همچون نقشِ برجسته‌ای بر سنگ در اثرِ بارانِ اشک، کم‌رنگ شده‌اند. این تکرارِ بی‌پایانِ غروب‌ها، رنگی از ابدیتِ ناخواسته را به روزگار بخشیده است.​

 

["SONIYA]

پنجره‌هایِ بسته مرز میانِ اکنون و آنجا هستند؛ مرزی که عبور از آن، نیازمندِ کلیدی است که در صندوقچه‌ی فراموشی مدفون است. هر بار که نسیمی از یاد می‌وزد، پرده‌هایِ سنگینِ غفلت را به لرزه می‌اندازد. ما در تالاری از آینه‌هایِ شکسته ایستاده‌ایم که هر تکه، تصویرِ مخدوشی از حقیقتِ گمشده را بازمی‌تاباند. این انزوایِ نجیبانه، تنها پناهگاهِ روحِ خسته است.​

 

["SONIYA]

کتابی را گشودیم که صفحاتِ انتهایی‌اش، با خونِ اصرار نوشته شده‌بودند؛ داستانی که پایانش در پرده‌ای از ابهام پیچیده شده‌است. انگشتان‌مان بر رویِ خطوطِ ناتمام می‌لغزند، در جستجویِ کلمه‌ای که پیمانِ تکمیلِ جمله را بسته‌بود. این سکوتِ ممتد وزنی بیش از فریاد دارد؛ سنگینیِ هزاران جمله‌ی ناگفته در حنجره‌ی زمان. ما بذرِ کلماتِ قصار را کاشتیم اما علف‌هایِ هرزِ سکوت روییدند.​

 

["SONIYA]

نقشه‌ای قدیمی در دست داریم که مسیرها بر آن با جوهرِ ابرهایِ بارانی ترسیم شده‌اند؛ مسیری که به هیچ نقطه‌ی جغرافیایی ختم نمی‌شود. قدم‌هایمان، ما را به مرکزِ دایره‌یِ نخست بازمی‌گرداند جایی که وهمِ حرکت، حقیقتِ سکون را می‌پوشاند. نورِ چراغ‌هایِ دوردست تنها وهمِ رسیدن به بندری امن را در ذهن می‌پروراند. این تداومِ حیرت، خود به تنهایی یک مقصد شده‌است.​