دلنوشته {پژواک دریغ} اثر •ریپر کاربر انجمن رمان بوک•

["SONIYA]

تاریکیِ شب پرده‌ای مخملین است که بر رویِ نقص‌هایِ روز می‌کشد؛ فرصتی برایِ نفس کشیدنِ بدونِ نیاز به توضیح. اما در این پرده هزاران سوراخ ریز وجود دارد که نورِ ماه از میان‌شان می‌تابد و زخم‌هایِ نادیده را آشکار می‌سازد. این آرامشِ موقت فقط پوششی است برایِ آشوبِ درونی. سکونِ شب، تلاطمِ ذهن را خاموش نمی‌کند.​

 

["SONIYA]

ما در برابرِ آبشارِ زمان ایستاده‌ایم و می‌کوشیم تا قطره‌ای از آن را در دست نگه داریم؛ تلاشی بیهوده که تنها خیس شدنِ ما را در پی دارد. قطراتی که می‌چکد، حاملِ صدایِ هزاران فرصتِ از دست رفته است. این نیرویِ اجتناب‌ناپذیر، مسیرِ ما را تعیین می‌کند نه آرزوهایمان. ما تنها تماشاگرانِ این جریانِ سیال هستیم.​

 

["SONIYA]

شاید کلیدِ درِ گنجینه در لبه‌یِ چاقویِ تیزِ واقعیت پنهان شده‌باشد؛ جایی که هرگونه سهل‌انگاری به معنایِ بریدگی است. ما با احتیاطی دیوانه‌وار قدم برمی‌داریم تا مبادا خراشی بر پیکرِ لحظه بیفتد. این دقتِ بیش از حد ما را از لذتِ نابِ زندگی محروم کرده‌است. ما در ترسِ شکستنِ شکنندگیِ جهان زندگی می‌کنیم.​

 

["SONIYA]

نفس‌هایِ ما اکنون چون دودکش‌هایِ کارخانه‌هایِ متروک، دودِ خاکستریِ اندیشه‌ها را به آسمان می‌فرستند؛ دودهایی که به ابر تبدیل نمی‌شوند و باران نمی‌گردند. این عدمِ تجلیِ درونیات، ما را به موجوداتی غبارآلود تبدیل کرده است. ما به دنبالِ تبلورِ بخارِ آرزوهایمان در آسمان هستیم. انتظار سنگین‌تر از هر جرمی است.​

 

["SONIYA]

ما در سایه‌یِ درختانِ تنومندِ خاطرات می‌نشینیم؛ سایه‌سارشان وسیع است اما ثمرشان برایِ اکنون تلخ است. هر برگِ افتاده نامه‌ای است که باید می‌خواندیم و نخواندیم. این ریشه‌ها، ما را در اعماقِ زمینِ گذشته نگه داشته‌اند. ما در پیِ سایه‌ای هستیم که خودمان بر زمین انداخته‌ایم.​