آموزشی پیشنهادهایی برای نوشتن دیالوگ / از کتاب «یک سال تا نویسنده شدن»

[آرشیت]

دیالوگ‌نویسی به نظر ساده می‌رسد، اما یکی از مهارتهایی است که مسلط شدن بر آن برای نویسنده بسیار دشوار است. در ظاهر کافی است نگاه کنید که مردم چطور حرف می‌زنند و همان را بنویسید، اما در حقیقت دیالوگ فقط صحبت کردن نیست.

 

[آرشیت]

ریشه واژۀ دیالوگ نشان می‌دهد که dia به معنی میان و logos به معنی سخن، خرد، دلیل و منطق است که به تعریفی عمیق‌تر برای دیالوگ اشاره می‌کند: تبادل افکار بامعنی، نه یک گفت‌وشنود صرف. خوب است که به «مکالمات» اثر افلاطون نگاهی بیندازیم.

 

[آرشیت]

این مکالمات، کلیات پرماجرایی هستند که افلاطون، شاگرد سقراط، آنها را به منظور حفظ اندیشه‌ها، علایق و شخصیت استادش نوشته است.
همینگوی، استاد دیالوگ، داستان کوتاه «دگرگونی دریا» را تماماً به شکل دیالوگ و از زاویه دید سوم‌شخص عینی نوشت.

 

[آرشیت]

داستان دربارۀ زنی است که میخواهد مردی را که با او زندگی کرده، ترک کند. همینگوی حتی یک کلمه هم کم و زیاد به کار نمی‌برد. در آخر، خواننده با دلی شکسته برای مرد و زن داستان را تمام می‌کند. در زیر مطلع و یک‌سوم ابتدایی این داستان کوتاه آمده است:

 

[آرشیت]

بخشی از «دگرگونی دریا»
مرد گفت: «خیلی خب. چی شد؟»
دختر گفت: «نه، می‌تونم.»
- «منظورت اینه که می‌خوای.»
دختر گفت: «می‌تونم. فقط همین.»
- «منظورت اینه که می‌خوای.»
دختر گفت: «خیلی خب. هرجور دوست داری فکر کن.»
- «من هرجور دوست دارم فکر نمی‌کنم. از خدا میخوام ای کاش کرده بودم.»

 

[آرشیت]

دختر گفت: «خیلی وقته که همین کارو می‌کنی.»
صبح زود بود و هیچ‌ک.س در کافه نبود جز پیشخدمت و این دو نفر که با هم پشت یک میز در گوشه‌ای نشسته بودند.
اواخر تابستان بود و هر دو آفتاب سوخته بودند، به همین خاطر هم قیافه‌هایشان در پاریس تابلو بود.

 

[آرشیت]

دختر لباسی پشمی بر تن داشت، پوستش صاف و قهوه‌ای برنزه بود، موهای بلوندش کوتاه بود و به‌طرز زیبایی از پیشانی‌اش فاصله می‌گرفت. مرد به او نگاه کرد و گفت:
«اون زن رو می‌کشم.»
دختر گفت: «خواهش می‌کنم این کارو نکن.»

 

[آرشیت]

دختر دست‌های بسیار ظریفی داشت و مرد به آنها نگاه کرد. دستهایش باریک و قهوه‌ای و خیلی
زیبا بودند.
- «می‌کشمش. به خدا می‌کشمش.»
- «این کار خوشحالت نمی‌کنه.»
- «می‌تونستی درگیر یه چیز دیگه بشی؟ نمی‌شد تو یه هچل دیگه می‌افتادی؟»

 

[آرشیت]

دختر گفت: «حتما نمی‌شد دیگه. حالا می‌خوای چی کار کنی؟»
- «بهت که گفتم.»
- «نه دارم جدی می‌پرسم.»
مرد گفت: «نمی‌دونم.» دختر به او نگاه کرد و دستش را دراز کرد.
او گفت: «طفلکی». مرد به دستان دختر نگاه کرد، اما آنها را لمس نکرد.

 

[آرشیت]

همینگوی، با استفاده از دیالوگ‌های مستقیم که استادانه نوشته، به شمای خواننده اجازه می‌دهد تا به این دیالوگ خصوصی گوش کنید، طوری که انگار سر آن میز با آن مرد و زن نشسته‌اید. هیچ فاصله‌ای میانتان نیست. دیالوگ با ضرباهنگی یک در میان، هر خط یک ضرب، پیش می‌رود و ساختاری موزون به این تبادل می‌دهد.