آموزشی پیشنهادهایی برای نوشتن دیالوگ / از کتاب «یک سال تا نویسنده شدن»

[آرشیت]

حرفهایی که زده می‌شود پرده از شخصیت آنها برمی‌دارد، بر کشش داستان می‌افزاید و حال و هوای دیالوگ را پدید می‌آورد. حرفهایی که زده نمی‌شود هم همین کار را می‌کند. آیا لازم است همینگوی ضمیر «او» را در جملۀ «می‌کشمش.»

 

[آرشیت]

معرفی کند؟ نه. آیا لازم است که نویسنده توضیح دهد زن قصد دارد شوهرش را ترک کند و برود با یک زن زندگی کند؟ خواننده خودش می‌فهمد.
دیالوگ‌های پنهانی که حین مکث‌ها و از راه حرکات دست و حالات صورت انجام می‌شوند، گاهی بلندتر از دیالوگ‌هایی هستند که به زبان می‌آیند.

 

[آرشیت]

ما متوجه می‌شویم که نگاه مرد مدام روی دست زن ثابت می‌ماند، می‌بینیم که او دستش را دراز می‌کند و می‌بینیم که مرد دست او را لمس نمیکند. دوست داریم او دست دختر را بگیرد، اما او چنین نمی‌کند. حرکات سر و دست موجب ریشه دواندن دیالوگ در جهان مادی می‌شود و دیالوگ‌های شفاهی را وسعت می‌دهد.

 

[آرشیت]

نگاه کنید که چطور همینگوی گوینده را مشخص می‌کند. مرد گفت: «خیلی خب. چی شد؟» دختر گفت: «نه.» بعد از آن دیالوگ بدون آوردن عباراتی همچون مرد گفت و دختر گفت‌ها ادامه می‌یابد. در اینجا باید به دو چیز توجه کرد. بهتر است از عبارت «او گفت» استفاده شود به جای عبارت‌های پیچیده‌تر «او قبول نکرد» یا «او با پرخاش گفت».

 

[آرشیت]

فعل‌های پیچیده، توجه را به خود معطوف می‌کنند و جلوی روند دیالوگ را می‌گیرند. دوم، وقتی مشخص شد که چه کسی صحبت می‌کند، دیالوگ را می‌توان بدون «او گفت» و «فلانی گفت» ادامه داد.

 

[آرشیت]

خود کلماتی که حین صحبت استفاده می‌شوند، باید نشان دهد که چه کسی در حال حرف زدن است. هر شخصیت از شیوۀ حرف زدن و حتی واژگان مخصوص خودش استفاده می‌کند.
حالا به صحنۀ آغازین رمان «دختری با گوشواره مروارید» اثر تریسی شوالیه نگاه کنید. بیشتر صفحه اول به توصیف اختصاص یافته است.

 

[آرشیت]

صحنۀ از راه رسیدن وِرمیر و همسرش برای دیدن دختری که قرار است خدمتکارشان شود، با دقت بافته و به هم تنیده شده است. صفحه دوم دیالوگی بسیار کوتاه را نشان می‌دهد: زن ور میر ناگهان گفت: «پس دختره اینه.» فقط با همین چند کلمه، خواننده می‌فهمد که زن ورمیر سخت‌گیر و مشکل‌پسند است.

 

[آرشیت]

به دنبال آن، دیالوگ ماهرانه میان ورمیر و دختر جوان، گریت، آمده است در زمانی که او مشغول خرد کردن سبزیجات برای سوپ است و از آنجا نویسنده، شیفتگی ورمیر نسبت به دختر را آشکار می‌کند. گزیده‌ای از کتاب در ادامه آمده است. در اینجا نه تنها باید به سخنان گفته‌شده توجه کرد، بلکه اهمیت سخنان ناگفته، یعنی ایما و اشارات، حاشیه‌گویی‌ها و مکث‌ها را نیز باید دریافت.

 

[آرشیت]

بخشی از «دختری با گوشواره مروارید»

او پرسید: «داشتی اینجا چی کار می‌کردی گریت؟»

از این سؤال تعجب کردم، اما می‌دانستم که نباید چیزی بروز بدهم. پس گفتم: «سبزی خرد می‌کردم قربان، برای سوپ.»

من همیشه سبزیجات را دسته دسته دور یک دایره می‌چیدم، هر کدام مانند یک برشِ پای در قسمت مخصوص خودش.

 

[آرشیت]

پنج دسته بودند: کلم قرمز، پیاز، تره فرنگی، هویج و شلغم. از لبه چاقو برای صاف کردن لبه هرکدام استفاده کرده بودم و یک حلقه هویج را هم وسطشان گذاشته بودم.
مرد با انگشتانش به میز ضربه زد و درحالی‌که دایره را نگاه می‌کرد،